Απο κεινα τα ξεχασμενα σε φακελο χωρις γραμματοσημο

«Εγραψα κατι, και θελω να το μοιραστω μαζι σου ψυχη μου… Μην εισαι σκληρη στην κριτικη, ακομα μαθαινω… Η ποιηση κανει τις λεξεις πιο τρομαχτικες απο οτι ειναι, αν και μαλλον σε αυτη την περιπτωση το τρομαχτικο ειναι η δικη μου ποιηση αυτη καθ’εαυτη… Καπως ετσι παει:

«Εικονες και λογια κι ας μην ειναι δικες μου οι λεξεις,
καμια δεν ειναι εξ’αλλου
και δεν το καταλαβαινω
«Πες το με δικες σου λεξεις, δικα σου λογια»?
λες του αλλου.

-Σα δυο ρολογια.-

Τα ιδια υλικα γεννουν παντα κατι αλλο.
«Ειμαστε φτιαγμενοι απο το υλικο που γινονται τ’αστερια»
Ουτε αυτο ειναι δικο μου
και
αλλο πραγμα εννοω.
Μπορουν τ’αστερια μια κολαση να φτιαξουν?
να ναι φτιαγμενη απ’το ιδιο υλικο?

Μπορει, σαν στα παραμυθια με τους δωδεκα θεους
που ητανε τα συμπαντα collage απο ονοματα
ιστοριες
και θανατους καμωμενα,
Ετσι.
Απο κολαση φτιαγμενα να ‘ναι τ’αστρα.
Απ’το ιδιο υλικο.

Μπορει? Πες μου.
Με δικα σου λογια.»


Καληνυχτα…»

Mr. Manie

.........«Ο κυριος Μανυ δεν ειναι πολυ ομορφος, αλλα καποια αντικειμενικη φοιτητρια του θα μπορουσε να πει οτι διαθετει μια γοητεια, μια συγκεκριμενη γοητεια που συναντας σε εναν γοητευτικο καθηγητη πανεπιστημιου -η τουλαχιστον στη φαντασιωση του ιδανικου γοητευτικου καθηγητη πανεπιστημιου-, τη γοητεια των ασπρων κροταφων, του μεταλλικου σκελετου των γυαλιων που κρυβουν ισως βαθια πρασινα ματια, του μαυρου χαρτοφυλακα, της βαθιας φωνης που δεν γινεται ποτε βαρετη μιλωντας για βαρετα πραγματα και της ιδιοτητας να μη μιλαει ποτε για βαρετα πραγματα κανοντας τη φωνη του ακομα πιο εντονα προκλητικη συναισθηματων.
Ο κυριος Μανυ εχει βεβαια και ολα αυτα που τον κανουν εναν επιτυχημενο οικογενειαρχη, δυο κορες, και μια πολυ ομορφη γυναικα, οχι τοσο γοητευτικη ομως. Οι κορες του ειναι πλεον 17 και 15 αντιστοιχα, και μαλλον εχουν κληρονομησει τον τυπο της μανας τους, καστανοξανθα ισια μαλλια, και ματια στο χρωμα του μελιου, καθως και το ελαφρα φουσκωμενο κατω χειλος. Απο τον πατερα τους, τον κυριο Μανυ, μαλλον κληρονομησαν το αναστημα τους, - ο κυριος Μανυ ειναι πανω απο 1.85- και την δωρικου τυπου μυτη, που δινει ενα τονο αυστηροτητας στα κατα τα αλλα γλυκα προσωπα τους.
Η οικογενεια του κυριου Μανυ μενει σε ενα μεγαλο οροφοδιαμερισμα σε μια περιοχη οπου ως επι το πλειστον μενουν ανθρωποι με υψηλα εισοδηματα, οπως αλλωστε γινονταν και παντα, λογω της ηρεμιας της ισως, αν και για αυτο κανεις δεν ειναι απολυτα σιγουρος. Ο κυριος Μανυ δεν εχει ιδιαιτερα υψηλο εισοδημα, παρολα αυτα ομως εχει προσλαβει μια κοπελα για να καθαριζει το σπιτι και τα δωματια των κοριτσιων του, και εχει ενα μεγαλο οικογενειακο αυτοκινητο, το οποιο εχει σταματησει εδω και μερικα χρονια να πλενει μονος του, αλλα εμπιστευεται τους τεσσερις οικονομικους μεταναστες στο πλυντηριο του παιδικου του φιλου και συμμαθητη απο το χωριο, πλυντηριο που βρισκεται καπου 4 χιλιομετρα απο το σπιτι του.
Ο κυριος Μανυ ειναι μορφωμενος, ασχολειται με τα κοινα, χωρις ομως να μπλεκει σε δημοσιες συζητησεις, γραφει αρθρα τα οποια ομως δεν εχει στειλει ποτε σε καποιο εντυπο, καθως αν και μικρος πιστευε οτι η τοποθετηση της μη τοποθετησης ηταν μαλλον η πιο σωστη επελεξε τελικα τη μη τοποθετηση της τοποθετησης, πολιτικα μιλωντας παντα. Δεν προκαλει και δεν εκτιθεται σε τετοια θεματα, εχει αποψη και την κραταει για τον εαυτο του τις περισσοτερες φορες. Αυτοχαρακτηριζεται πιστος αλλα οχι θρησκευομενος, αν και απορει ωρες ωρες με την Δημιουργια και απο τους θεολογικους προβληματισμους, τον απασχολει ιδιαιτερα το «κατ’εικονα και ομοιωση», καθως αναλογιζεται βλεποντας τους ανθρωπους γυρω του, ποσα προσωπα μπορει να εχει ο δημιουργος του.
Αυτη η σκεψη ειναι που τον προβληματιζει το τελευταιο διαστημα της κατα τα αλλα ηρεμης ζωης του, μια σκεψη που πυροδοτησε ενα αλμπουμ με φωτογραφιες της νιοτης του, κρυμμενο καπου σε ενα συρταρι, καπου στο παταρι. Σε αυτο το αλμπουμ ο κυριος Μανυ τρομαξε, βλεποντας ανθρωπους που ουτε θυμοταν, ανθρωπους στους οποιους ειχε πραγματικα πολλα χρονια να απευθυνθει και να επικοινωνησει αν και οι υποσχεσεις περι του αντιθετου ηταν τοσο ειλικρινεις τον καιρο που δινονταν. Κυριως όμως ηταν ενας απο αυτους τους ανθρωπους ηταν που τραβηξε την προσοχη του. Με πεντε και μισο βηματα ηταν ευκολο να αποκαταστησει μια σχεση που ισως εμοιαζε ευκολο να διατηρηθει, αλλα που τελικα αποδειχτηκε αθετημενη υποσχεση...
Ο κυριος Μανυ κοιταζεται στον καθρεφτη.
Ο κυριος Μανυ κοιταζει τον κυριο Μανυ στα ματια.
Οι ειδικοι κοινωνιολογοι που μελετανε τη λεγομενη γλωσσα του σωματος στις διαπροσωπικες σχεσεις υποστηριζουν οτι οταν δυο ανθρωποι που εχουν καιρο να βρεθουν συναντιουνται, τα πρωτα λεπτα της συνευρεσης τους αναλωνονται σε υπερβολικες εκφρασεις οικειοτητας η συμπαθειας, σαν να αποζημιωνουν στο ελαχιστο αυτο χρονο για το ενδιαμεσο διαστημα, μεγαλο η μικρο, που περασε χωρις επαφη.
Σε αυτη την περιπτωση η συναντηση ειναι πιο μεγαλη βεβαια.
Ο κυριος Μανυ βρηκε πολυ κοσμο που ειχε καιρο να δει –και οχι να «δει»-. Να ο μικρος Μανυ, να και ο κυριος καθηγητης, να ο τρελλο-Μανυ των διαδηλωσεων και της επαναστασης, να ο χαζομπαμπας Μανυ, εκει διπλα ο Μανυ που δινει γροθιες στην πορτα και βριζει τη γυναικα του που κλαιει ξαπλωμενη στο κρεβατι μετα τον πρωινο καυγα και ο γειτονας Μανυ που χαιρεταει καθε πρωι τους γειτονες με το καλυτερο του χαμογελο μετα τον πρωινο καυγα, ο Μανυ που τρωει στο πιο κοσμικο εστιατοριο της πολης, ο Μανυ που κοβει τους φοιτητες του επειδη φορανε σκουλαρικι, να και ο Μανυ που φλερταρει τις φοιτητριες επειδη ξερει τι επιδραση εχει το βλεμμα του... Καπου κρυμμενος απο πισω ο Μανυ που δεν σταματησε για να βοηθησει την κοπελα που χαροπαλευε στο δρομο χτυπημενη απο «ενα καθαρμα που δεν σταματησε» οπως ακουστηκε το βραδυ στις ειδησεις, ο ανησυχος πανω απο το κρεβατι της αρρωστης κορης του Μανυ, μαζι με τον Μανυ που αγριοκοιταει τα κακομαθημενα ανιψια του διπλα στον Μανυ που εκλαιγε στα ποδια της μητερας του οταν ο πατερας του του εβαζε τις φωνες και τον χτυπαγε –«γιατι μονο με το ξυλο καταλαβαινει κανεις»-.
Οπως και καθε φορα ετσι και τωρα οι ειδικοι επιβαιωθηκαν. Ολοι αυτοι οι γνωστοι δημιουργησαν μια ενταση, μια φασαρια, αναμικτα συναισθηματα συμπαθειας η αντιπαθειας, ολα ενταγμενα στην προσπαθεια ολοι να εναρμονιστουν με την παρουσα κατασταση.»

Ο κυριος Μανυ δεν ξερει για τον Χορο των Δαιμονων και Το Πηγαδι.

«Μετα απο αυτο λοιπον ο κυριος Μανυ αρχισε να σκεφτεται για τον εαυτο του, που ηταν και που κατεληξε, γιατι, πως και ολα αυτα για τα οποια λενε οτι αποτελουν απαραιτητα ερωτηματα μιας καλης ενδοσκοπησης. Συγχρονως αρχισαν να τον προβληματιζουν τα απεναντι προσωπα, τι να κρυβοταν κατω απο αυτα τα προσωπεια, και εν τελει γιατι να υπαρχουν αυτα τα προσωπεια τα οποια το μονο που κανουν ειναι να γεννουν καινουρια.»

Ο κυριος Μανυ δεν ξερει για τους Φαυλους Κυκλους και το Κεντρο του Συμπαντος.

«Μετα εκανε τη σκεψη: Αν ειμαστε φτιαγμενοι κατ’εικονα και ομοιωση του δημιουργου μας τοτε αυτο σημαινει οτι ο Δημιουργος ειναι, Ειναι πιο σωστα, κατ’εικονα και ομοιωση μας. Για να γνωρισει λοιπον ο κυριος Μανυ τον Θεο δεν πρεπει να γνωρισει τον εαυτο του? Ο κυριος Μανυ το βρισκει αυτο πολυ λογικο αυτη τη στιγμη που το σκεφτεται.»

Ο κυριος Μανυ δεν ξερει για τους Διδυμους Καθρεφτες και την Ασημενια Λιμνη.

«Ο κυριος Μανυ μετα τη σκεψη αυτη νιωθει καλυτερα τωρα γιατι εκει στον καθρεφτη βρηκε πραγματα που δεν του αρεσε η αναμνηση τους, και κυριως δεν του αρεσε το Τωρα του σε σχεση με αυτο που ονειρευοταν Τοτε για το Μετα. Και για μια στιγμη δεν του αρεσε ουτε ο κυριος Μανυ του καθρεφτη, ουτε οι δυο κορες του, ουτε το πανεπιστημιο του, ουτε οι γειτονες και το αυτοκινητο του, ουτε ακομα και οι φοιτητριες που κρεμονταν απο τα χειλη του. Για μια στιγμη μονο, τη στιγμη που θυμηθηκε την Ελπιδα να γινει αυτο που Θελει μισησε τον εαυτο του και τη ζωη του. Εκεινη τη στιγμη επελεξε να αναζητησει την Ελπιδα να αξιζει αυτο που Ειναι, ισως γιατι ο κυριος Μανυ ειναι αισιοδοξος ανθρωπος.»

Ο κυριος Μανυ δεν ξερει για την Καταρα του Ιερου και το Μαυρο Αστερι.

«Εχουν περασει μηνες.
Ο κυριος Μανυ, ακομα ψαχνει την ομορφια στη ζωη του, η οποια κυλαει παντα το ιδιο ηρεμα και προβλεψιμα, αν και κατι εχει αλλαξει, ο ιδιος ο κυριος Μανυ. Ο κυριος Μανυ πλεον παρατηρει γυρω του τα πραγματα και τους ανθρωπους, δεν ειναι αδιαφορος πλεον. Αραγε να ειναι το τιμημα το γεγονος οτι ο κυριος Μανυ φοβαται να κοιταξει τον εαυτο του στα ματια οταν κοιταει στον καθρεφτη? Φοβαται γιατι ξυπναει αυτη η απογοητευση που ενιωσε εκεινη τη μια μερα, και μαζι της ξυπναει και κατι αλλο που ποτιζει τις ακρες των δακτυλων του, και τις μικροσκοπικες φλεβες στις ακρες των ματιων του...Κατι μαυρο, κατι απολυτο, ζωντανο... Ο κυριος Μανυ αν και φοβαται μηπως νικηθει απο αυτη την εκκριση, ικανοποιειται νιωθοντας ξανα ζωντανος... Ακομα ζωντανος... Και παλευει, καθε μερα, καθε ωρα, να αποδειξει οτι η ζωη του αξιζει.»

Ο κυριος Μανυ ξερει τον Δρακο.

Prince Charming...

There's a black cloud over head, that's me And the poison ivy chokes the tree, again it's me I'm the filthy one on Bourbon Street, you walk on by I'm the little boy that pushes hard and makes him cry There's a dirty needle in your child, haha, stick me Empty bottles still in hand, still dead, still me I'm the suit and tie that bleeds the street and still wants more I'm the 45 that's in your mouth I'm a dirty, dirty whore Yeah, look it's me The one who can't be free Much too young to focus, but too old to see Hey, look it's me What no one wants to see See what you brought this world Just what you want to see Hey ma, hey ma, look it's me Yeah, he wants to become father now, me again, me The marks inside your arms spell me, spell only me I'm the nothing face that plants a bomb and strolls away I'm the one who doesn't look quite right as children play Yeah, look it's me The one who can't be free Much too young to focus, but too old to see Hey, look it's me What no one wants to see See what you brought this world Just what you want you want to see Hey ma, hey ma, look it's meLook up to me What to be and what to fear Look up to me Look it's me, at what you hear See right through me See the one who can't be free See right through me Look it's me what no one wants to see Hmm, now, see the black cloud up ahead, that's me Hmm, and this poison ivy chokes the tree, again it's me I'm the filthy one on Bourbon Street, you walk on by I'm the little boy that pushes, pushes, makes him cry Yeah, look it's me The one who can't be free Much too young to focus but too old to see Hey, hey, look it's me What no one wants to see See what you brought this world Just what you want you want to see Hey ma, hey ma, look it's me Hey ma, hey ma, look it's me

41.42

There are no unlockable doors
There are no unwinable wars
There are no unrightable wrongs
Or unsignable songs

There are no unbeatable odds
There are no believable gods
There are no unnameable names
Shall I say it again, yeah

There are no impossible dreams
There are no invisible seams
Each night when the day is through
I dont ask much

I just want you
I just want you

There are no uncriminal crimes
There are no unrhymable rhymes
There are no identical twins or
Forgivable sins

There are no incurable ills
There are no unkillable thrills
One thing and you know its true,
I dont ask much

I just want you
I just want you
I just want you
I just want you

Im sick and tired of bein sick and tired
I used to go to bed so high and wired, yeah - yeah, yeah, yeah
I think Ill buy myself some plastic water
I guess I should have married lennons daughter, yeah - yeah, yeah, yeah

There are no unachievable goals
There are no unsaveable souls
No legitimate kings or queens, do
You know what I mean? yeah

There are no indisputable truths
And there aint no fountain of youth
Each night when the day is through,
I dont ask much

I just want you

Μια σκεψη που ξεθαψα

Βασικα σκεφτομαι. Μπορει κι εγω να εχασα την Ευκαιρια, να εζησα οτι ειχα να ζησω για αυτη τη ζωη τουλαχιστον, και τωρα το μονο που μενει ειναι να περασουν αλλα τοσα χρονια και να ξαναρχισω να Ζω μονο και μονο για να εχω αλλη μια Ευκαιρια να καταλαβω η να πραξω (Αλλιως?)( Σωστα?) Δεν ξερω. Μηπως το Ενστικτο και η Διαισθηση ειναι αυτο το οποιο σου μενει οταν ξαναρχιζεις την πορεια σου για δευτερη, τριτη, πολλοστη φορα? Και ο φοβος τι ειναι? Ο Φοβος του να κανω τη λαθος Επιλογη με οδηγει στο να μην κανω καμια στο χρονο που θα εδινε καποιο αποτελεσμα, παντα ειναι Αργα και παντα ειναι λαθος επειδη ειναι Αργα? Ολη μου η ζωη νιωθω πως ειναι ενα μαθημα για το χρονισμο των πραξεων μου, στο να επιλεγεις την Επιλογη ανεξαρτητως Σωστοτητας η Λαθοσυνης ( αραγε υπαρχουν αυτες οι εννοιες πουθενα?) αλλα στον καταλληλο χρονο στον οποιο θα δωσουν αποτελεσμα, η το καλυτερο αποτελεσμα, η το αποτελεσμα που επιθυμεις, δεν ξερω πως να το θεσω. Η επιλογη λοιπον με ποιες διαστασεις οριζεται? Η μηπως ειναι και αυτη μια διασταση της πραγματικοτητας? Μοιρας?
Επιθυμια, Χρονος, Επιλογη? Αρκουν αυτα για να οριστει η επιδραση του ατομου στον κοσμο που αυτο αντιλαμβανεται με τις αισθησεις του, και η επιδραση του κοσμου στο ατομο? Μα με ενδιαμεσο τις αισθησεις του ατομου δεν ειναι το ιδιο το ατομο που επηρεαζει τον Εαυτο του? Αυθυποβολη με συμπαντικα μεγεθη? Μηπως η τεταρτη διασταση ειναι το ιδιο το περιβαλλον? Ισως Περιβαλλον να ειναι καλυτερο. Διαφορετικες τιμες των συνιστωσων αυτων δινουν διαφορετικα συμπαντα και μηπως ολα δεν εξαρτωνται απο το ιδιο το Ατομο?
Και ο σκοπος? ο Σκοπος? Βρισκεται καπου στη γραφικη αυτη παρασταση? Τα αποτελεσματα ειναι τοσα οσοι και οι ανθρωποι και οι πιθανοτητες κατι παραπανω απο απειρες, τι γραφικη παρασταση να εδιναν αραγε ολα αυτα, και τι συμπερασματα να εβγαιναν? ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ? Μηπως η ικανοτητα της γραμμης του χρονου να επεκτεινεται με το συνισταμενο ρυθμο ολων των επιμερους, η ικανοτητα της γραμμης της επιλογης να συνδιαζεται με τις επιμερους επιθυμιες των καμπυλων και της γραμμης του περιβαλλοντος να ειναι συναρτηση της επιλογης που ειναι συναρτηση του χρονου που ειναι συναρτηση της επιθυμιας που ειναι συναρτηση του περιβαλλοντος κλπ κλπ κλπ. Περιπτωσεις? Εξαιρεσεις? Ασυμπτωτες? Τα σημεια τομης των αξονων? Τα αλλα «τεταρτημορια»

Κι ο Σκοπος? Ο Θεος?

Βασικα σκεφτομαι.
Ολη μου η ζωη θα ηταν διαφορετικη αν σε ειχα φιλησει σε εκεινη τη βολτα, την πρωτη και ισως τελευταια φορα που σε πηρα απο το χερι ( το πιστευεις οτι θυμαμαι το χερι σου?), και η δικη σου ζωη θα ηταν διαφορετικη, ισως να ειχαμε ξεφυγει ο ενας απο τον αλλον, συγνωμη, μα τοτε νομιζα οτι το ψηλοτερο σκαλι που μπορουσα να φτασω ηταν το να ειμαι Μαζι σου, και τοτε δεν σε εφτασα, δεν καταλαβα. Θα μπορουσα εστω να σε κοιταζα στα ματια, ενα βλεμμα ισως αρκει. Δεν ηξερα οτι αυτο Ειναι η Αρχη, δεν το θυμομουν, και τωρα ψαχνω απελπισμενα (παρεξηγημενη λεξη, ειναι ηρεμοι αυτοι που δεν εχουν ελπιδα, δεν ειναι αλλοφρονες) τις σωστες τιμες ωστε οι καμπυλες μας να ξανασυναντησουν η μια την αλλη, και ειναι περιεργο που προχωραμε ακολουθωντας ο ενας τον αλλον ωρες ωρες. Ποιος ξερει, ισως να εχουμε βρεθει στο Παρελθον κι αλλες φορες και να ειχαμε την Ευκαιρια και να καναμε τη λαθος Επιλογη, η τη σωστη σε λαθος χρονο, η να ειχαμε μια παραλογη επιθυμια σε σωστο περιβαλλον, οι συνδιασμοι ειναι πολλοι και το ΔΕΝ ΞΕΡΩ εκει, σταθερα, μαζι με το ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ, μπορει να ναι το ιδιο μπορει και οχι.

Δεν ειναι επειδη σ’αγαπω η επειδη δεν μπορω να ζησω χωρις εσενα, η εισαι το κεντρο του κοσμου μου, η τετοια ωραια και συμπαθητικα, παραμενω το κεντρο του Κοσμου μου δυστυχως, απλα οπου παω με ακολουθεις ( Η το αντιθετο? Αραγε εχει σημασια?) και οτιδηποτε κουβαλω απο τις προηγουμενες Φορες, Ζωες, οπως θες πεστο, μου λεει οτι εχεις Κατι για μενα και οτι εγω εχω Κατι που ψαχνεις και Φοβασαι, και οτι Πρεπει, μαλλον οτι ΘΑ, καπου θα σε πετυχω η καπου θα με πετυχεις, και θα βρεθουμε στον καταλληλο χρονο, με την ιδια επιθυμια, οι Επιλογες θα ειναι δυο, σε ενα περιβαλλον διττα κοινο ισως, και τοτε μπορει να υπαρξει μια καμπυλωση τον χωρου, Ερωτα το λενε? μηπως Παραδοση, μηπως Θυσια, Αγκαλια, μηπως Αληθεια, Πονο? Μηπως απλα ενα Βλεμμα? Ενα βλεμμα ισως αρκει, και θα βρεθουμε στο ιδιο Επιπεδο, Ενα σημειο, και τοτε Θα Μιλησουμε.

Αυτα μαλλον ακουγονται ανησυχητικα πεζα, παιδικα η ψευτοφιλοσοφιες του αμπελωνα, παραληρηματα καποιου που δεν εχει κοιμηθει ολη νυχτα και γραφει στις 8.05 το πρωι ακουγοντας στα ακουστικα τη Θαλασσογραφια του Σαββοπουλου. Οπως και να χει.
Η συμμετρια μας μου προσφερει γαληνη, συγχρονως ομως βρισκομαι αναμεσα σε Καθρεφτες, τους εχω δει στο φλυτζανι του ελληνικου πολλες φορες, και το μαυρο συννεφο πανω απο την Καρδια μου και τους Αγγελους διπλα του και πιο δεξια το Δεντρο με τα κρυμμενα μυστικα, το Δεντρο που βρισκεται και στην Εναστρη Νυχτα (εικονα και ονομα στις εμμονες μου και στους δαιμονες μου, και ισως η πρωτη σου πετυχημενη ψυχαναλυση), μαζι με τα αστερια που ρεουν και φωτιζουν τη λιμνη που βλεπω στο ονειρο μου με ασημενιες ανταυγειες, ελαφρυ κυματισμο,υγρος δισκος του φεγγαριου, σαν αυτα που πηραμε στις φεγγαροθηκες μας (Εσυ θυμασαι?), χωρις ομιχλη, χωρις συννεφα, Καθαρος Ουρανος, Καθαρα Αστρα, Καθαρα Φωτα, Καθαρο Νερο, Καθαρη φυση, Καθαρος Ανεμος, Καθαρη Σιωπη, Καθαρα γεματη Σιωπη,
Δεν υπηρχε κατι Λαθος, μονο κατι Ξενο. Αλλα εσυ δεν εχεις σχεση με Εκεινο.
Η συμμετρια μας μου προσφερει γαληνη κι ας βρισκομαι αναμεσα σε καθρεφτες.

Ενα Βλεμμα αρκει.

Το Μετα ειναι που με φοβιζει.

2:14

soundtrack: "In the air tonight"---NonPoint cover

Οι σειρηνες ακομα στο κεφαλι μου, και τρεχω, να προλαβω, ολα στο κεφαλι μου ειναι καλως καμωμενα, η ζωη ειναι μια ευθεια οταν κοιτας προς τα πισω, και τι ειναι αυτο που θελω εγω? Ακομα να απαντησω με σιγουρια, Εκεινη ειναι ενα κομματι απο ολα αυτα, και η γαληνη μου ειναι ενα κομματι απο εκεινη, και εκεινη η στιγμη ακομα να ερθει, κ ακουω τα γραναζια απο τους τροχους που κινουν τον κοσμο να τριζουν ξανα, πορτα κοντη, πορτα ψηλη, πορτα κλειστη και που να παω, και τι να διαλεξω, tabula rasa προσπαθω να γινω, για να ξαναγραψω το δικο μου βιβλιο της ζωης, vargr i veum για μενα εγινα, δεν μενει ιερο να προστατεψω περα απο την εικονα της και οτιδηποτε νιωθω οταν κοιταω την εικονα της, κ ενας ολοκληρος ψυχισμος να γυριζει γυρω απο το τετραγωνο ξυλινο κουτι στην ακρη της παραλιας, και στραμμενος προς το φως να ψαχνω να βρω την εξοδο απο την πραγματικοτητα, πισω στο αιμα που χτυπα πισω απο την πραγματικοτητα σας, καρδια συντονισμενη με εκεινη την καρδια που δεν ακουτε, στο πιο λεπτο σημειο θα σε κοψω κοσμε των αισθησεων, να ματωσεις στα ποδια μου, και μετα θα πλυθω στο αιμα σου, θα καθαριστω και θα τραφω, και τα φτερα μου θα θεριεψουν παλι οπως πρωτα, και ισως θυμηθω να πεταω ξανα...
Ειναι μια πιθανοτητα, το σπαθι μου θελω πισω, αλλη μια βουτια στη λιμνη, ο χρονος τελειωνει,το ιδιο κ η ανασα μου.
Κλεινω τα ματια κ αφηνομαι.
Στο κενο.

MDB---"For my fallen angel"

As I draw up my breath,

And silver fills my eyes.

I kiss her still,

For she will never rise.

On my weak body,

Lays her dying hand.

Through those meadows of Heaven,

Where we ran.

Like a thief in the night,

The wind blows so light.

It wars with my tears,

That won't dry for many years.

"Loves golden arrow

At her should have fled,

And not Deaths ebon dart

To strike her dead."

Alone

From childhood's hour I have not been
As others were;
I have not seen
As others saw;
I could not bring
My passions from a common spring.
From the same source I have not taken
My sorrow;
I could not awaken
My heart to joy at the same tone;
And all I loved, I loved alone.
Then- in my childhood, in the dawn
Of a most stormy life- was drawn
From every depth of good and ill
The mystery which binds me still:
From the torrent, or the fountain,
From the red cliff of the mountain,
From the sun that round me rolled
In its autumn tint of gold,
From the lightning in the sky
As it passed me flying by,
From the thunder and the storm,
And the cloud that took the form
(When the rest of Heaven was blue)
Of a demon in my view.

Αγγελων

Απο πριν ο χρονος ξεκινησει
απο τοτε σε ξερω
Πριν το φως της πρωτης ημερας ριγησει
απο τοτε σε ξερω
Απ'της πρωτης ψυχης την ανασα
την πηγη της ζωης
Απ΄την εβδομη σφαιρα, θυμασαι?
απο τοτε σε ξερω
Τοσος αχρονος χρονος κ η φωτια
ακομα καιει κατω απ τη σαρκα
που φορεσαμε για φυλακη
κ οι ουλες στην πλατη περιμενουν ανοιχτες
μεχρι ποτε?

Εκεινοι ειναι τα φαντασματα, οχι εμεις
Εκεινοι
Σ'αγαπω για αυτο που εισαι
Απο παντα
απο τοτε σε ξερω

A Perfect Circle---"3 Libras"

Threw you the obvious and you flew with it on your back, a name in your recollection, thrown down among a million same.difficult not to feel a little bit disappointed and passed over when i've looked right through to see you naked and oblivious and you don't see me.but i threw you the obvious just to see if there's more behind the eyes of a fallen angel,the eyes of a tragedy.here i am expecting just a little bit too much from the wounded.but i see through it all and see you.so i threw you the obvious to see what occurs behind the eyes of a fallen angel,eyes of a tragedy.oh well. apparently nothing.you don't see me.you don't see me at all.

Goya

Beauty of the beast

(soundtrack: Hybris---Sacriversum)

Το συμπαν παρατηρει τον εαυτο του.

Με στοιχειωσες. Σε ακουω στον ανεμο που μπαινει στο δωματιο να μου ψιθυριζεις στο αυτι λογια απο το βιβλιο του ποτε και του παντα, σε βλεπω στις σκιες των δεντρων της ασημενιας λιμνης, ολο το φεγγαρι ειναι το προσωπο σου.

Η σκεψη μου σταματαει μπροστα στον ραγισμενο καθρεφτη των ματιων σου, γυαλινα ματια γεματα απο εναν συννεφιασμενο ουρανο φορτισμενο με ρευμα απο την πηγη της ζωης, απο το Ζωντανο πισω απο τους ζωντανους, και τα δαχτυλα σου σφιχτα κρατανε θαρρεις την τελευταια σου ανασα, μη και φυγει και γινει ενα με τον αιωνιο αιθερα.

Μη την αφησεις.

Η σκεψη μου σταματαει μπροστα στον ραγισμενο καθρεφτη των ματιων σου, γυαλινα ματια γεματα απο εναν συννεφιασμενο ουρανο φορτισμενο με ρευμα απο την πηγη της ζωης, απο το Ζωντανο πισω απο τους ζωντανους, και τα δαχτυλα μου σφιχτα κρατανε τον λαιμο σου, μη και φυγεις και μεινω εδω μοναχος μαζι Τους.

Δεν θα σ'αφησω.

Βροχη απο αντικατοπτρισμους, χρυσοσκονη ειδωλων μοιαζει, ειδωλα που απλα κοιτανε με γυαλινα ματια, ο κροτος και η σιωπη Αποκληρε ενα μοιαζουν, και τα καρε της ζωης περνανε σε μια στιγμη απο τον χρονο τους, καταδικασμενα να κρατησουν για παντα, γυρω σκοταδι και εσυ ονειρευεσαι πως εισαι ξυπνιος σε βαθυ σκοταδι και δεν μπορεις να κοιμηθεις για να ξυπνησεις παλι στο φως, σκοταδι βαρυ πανω στο σωμα και την ψυχη σου, και η ψυχη της αερικο που σε κυριευει, ηλεκτρικη αυρα απο βαθυ μπλε σκιζει τον μαυρο ουρανο σου, και πονας σαν να σε μαστιγωνουν, ανατριχιαζεις οπουδηποτε νιωθεις, και ουρλιαζεις το ονομα της στ αστερια που δεν βλεπεις, δεν μπορεις να δεις με τα δικα σου τα ματια, δεν ακους με τα δικα σου αυτια, δεν τα χρειαζεσαι, στις ακρες των δαχτυλων σου παλι εκεινη η σκοτεινη μορφη παλευει, εκεινη η μορφη που μοιαζει τοσο πολυ με εσενα.

Δεν χρειαζεσαι τα ματια σου, πανω στο αψυχο κορμι της αποθεσε τα, θυσια για την ψυχη της, την ψυχη σου, μονο ετσι μπορεις να δεις, μονο ετσι μπορεις να δεις, μονο ετσι μπορεις να δεις...

Ο καθρεφτης εχει γεμισει αιμα, το προσωπο σου αιμα, το προσωπο της καθαρο και στην καρδια της αιμα, και στα χερια της η τελευταια της ανασα, κοκκινη πεταλουδα που σκιζει τον ουρανο που σου εμεινε με ηλεκτρικες αστραπες απο βαθυ μπλε, σε βλεπω καθαρα, και μενα μεσα απο σενα.

Γυαλινα ματια ζωντανα ματια χυμενα πεθαμενα αιμα παντου Γυαλινα ματια ζωντανα ματια χυμενα πεθαμενα Γυαλινα ματια ζωντανα ματια αιμα παντου χυμενα πεθαμενα Γυαλινα ματια ζωντανα αιμα παντου ματια χυμενα πεθαμενα Γυαλινα ματια ζωντανα αιμα παντου ματια χυμενα πεθαμενα Γυαλινα ματια ζωντανα ματια χυμενα πεθαμενα Γυαλινα ματια ζωντανα ματια χυμενα αιμα παντου πεθαμενα Γυαλινα ματια ζωντανα ματια χυμενα πεθαμενα Γυαλινα αιμα παντου ματια ζωντανα ματια χυμενα πεθαμενα Γυαλινα ματια ζωντανα ματια χυμενα πεθαμενα Γυαλινα ματια ζωντανα αιμα παντου ματια χυμενα πεθαμενα Γυαλινα ματια ζωντανα αιμα παντου ματια χυμενα πεθαμενα Γυαλινα ματια ζωντανα ματια χυμενα πεθαμενα

Αιμα παντου
Και Ολα ειναι ομορφα.

Των αγγελων, της σιωπης

Θρηνω τον χαμο
των αγγελων
της σιωπης

του παθους
που χαθηκε
αναμεσα στο ετσι και στο πρεπει
και στο αλλιως
αλλιως

θα ησουν ακομα ζωντανος
με χαρη θεια
χωρις ντροπη γυμνος
και απο δεος σιωπηλος
και καθαρος

απο φοβο

γυμνος και καθαρος
χωρις φακους, "πιστευω" και "ανηκω"

στο χωμα εισαι
απο χωμα
σηκω
γιατι περνανε τα φεγγαρια
και χανεις τον χρονο σου μιλωντας

ανοιξε τα ματια σου
κοιταξε γυρω σου
και δες τον χορο
των αγγελων
της σιωπης

Αθωο παιδικο βλεμμα

Μεθη και ζαλη και ανακατεμενες σκεψεις
τι αλλο θα σκαρφιστεις για να με μπλεξεις
παθη, λαθη, παραλειψεις, εξεις
μα μην ξυπνησω και χρειαστει να τρεξεις
δεν νομιζς να μπορεις ν'αντεξεις
το νιωθω, ξερεις, αναμεσα στις λεξεις
αυτο που θελεις ειναι απλα, απλα να παιξεις

Τον φοβο μου να 'χεις
ειμαι παιδι και ποναω

θα σε πονεσω
το φοβο μου να 'χεις

Ξερω οτι βλεπεις τα παντα...

Αυτο μονο, χαμογελακι και καληνυχτα...

Κονσερτο πολυσυναισθηματικων παλινδρομησεων εν μεσω ανεμου

Αριστουργηματικη εκτελεση η χτεσινη, μωσαικου συναισθηματικων μεταβασεων με χαρακτηριστικα την απολυτη αντιθεση-συνθεση, το ιδιον του οξυμωρου, καυστικο σαν οξυ και αθωο σαν μωρο, με κερασακι το αναμεικτο της απογοητευσης και της χαρας, ολα για τους ιδιους και διαφορετικους λογους. Οπως παντα ολα παιζουν το ρολο τους, απο την χριστουγεννιατικη καλτσα που εχασε το ταιρι της, μεχρι τα μεγαλα στρογγυλα και ευθυγραμμισμενα γραμματα στην πρωτη σελιδα του βιβλιου των μαχων, απο το μικρο τριανταφυλλο το μονο στην ερημια του πλανητη του, και τον μικρο πριγκηπα μη θελοντας να φυγει απο τη χωρα με τα 1440 ηλιοβασιλεματα ανα 24ωρο, να εξαντλει την αμηχανια του στο κινηματογραφικο σκηνικο του αδειου κεντρου της πολης παρεα με μια κρεπα των 5.60Ε, μοναδικο συντροφο στην αιωνια παλη του με την πεινα, την μελαγχολια, την σιωπη και την ανακουφιση του συσπασμενου -απο το αγχος, την ενταση, τον πανταχου παρων ερωτα και το κρυο- στομαχιου του.


Πρωταγωνιστικο ρολο οπως παντα, εκεινη, Εκεινη, απροσωπη και αιωνια, αχρονη και παγκοσμια, η μορφη αυτου που δεν φτανεις, η αγγιζεις χωρις να τολμας, παλευεις να σταθεις στα ποδια σου, αλλα δεν γινεται, το ονομα της ειναι το ονομα του Δρακου σου, ιδια αξια εχουν, η ιδια αξια τους δινεις, γιατι πρεπει να προσπερασεις ο,τι ειναι αυτο που φοβασαι για να μη γινεις αυτο που φοβασαι οτι θα γινεις αν συνεχισεις να φοβασαι.


Μοναδικη κορυφωση της συναισθηματικης συναυλιας η εφαρμογη της παγκοσμιας αρχης του Απομακρυνομενου με Πολυτιμο Συναισθηματικο Φορτιο Λεωφορειου πισω απο την Καμπυλη του Δρομου, εν μεσω συνοδειας του μανιασμενου ανεμου, το βουητο του να δινει ενα progressive τονο στην ολη φαση, ειναι ολα αυτα που ακους χωρις να τα ακους, ισως το μονο που λειπει απο την ελληνικη, η διαφορα του listen και του hear, και η αισθηση της εσωτερικης ακοης, να ακους την ενταση σαν τη γατα στο σακι των δαιμονοπληκτων να κανει γκελ απο τη μια ακρη του ιδιο-μορφου σακιου σου, μια ενταση που αφενος δεν περιμενες, αφετερου δεν περιμενες να παρεις, ικανη να σου σπρωξει τα ποδια σε βημα ταχυ, ενα δυο εν δυο, και το ηθικον κατι λιγοτερο απο ακμαιοτατο, η μουσικη δυναμωνει στα αφτια σου, να σου θυμιζει την συναισθηματικη ενταση της Jocelyn Pook, η το εξιδανικευμενο μελαγχολικο τοπιο του crimson sunset στο change of seasons του ονειρικου θεατρου, τις στιγμες της μεταβασης, απο το καλοκαιρι στον χειμωνα, ισως αυτο να ειναι και το προβλημα τελικα.


Η ζωη ειναι ή φθινοπωρο ή ανοιξη αναμεσα στους θανατους. Η διαδρομη προς το σπιτι ειναι παντα μοναχικη, παντα μετρημενη εκ των προτερων, οποια διαδρομη και να παρεις εκει θα καταληξεις. Home sweet home που λενε, και το αισθημα Μ.Μ. να κλεινει το κονσερτο των ασσυμετρων συμμετριων που σε βασανιζουν και στα χερια σου το σχημα της λογχης που αγγιξε το στηθος σου, αλλα δεν βρισκεις το κουραγιο να καρφωσεις στην καρδια σου, για να μπει το φως.


Ποτε δεν μπορεις να τα πεις ολα, παντα ερχεται το λεωφορειο να σε παρει, αλλο ειμαστε, αλλο δειχνουμε, κ αλλο νομιζουμε οτι ειμαστε, κ αραγε εσυ τι εισαι, και τι δειχνεις...?

Είπες εδώ και χρόνια :

"Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός."

Και τώρα ακόμη σαν ακουμπάς

στις φαρδιές ωμοπλάτες του ύπνου

ακόμη κι όταν σε ποντίζουν

στο ναρκωμένο στήθος του πελάγου

ψάχνεις γωνιές όπου το μαύρο

έχει τριφτεί και δεν αντέχει

αναζητάς ψηλαφητά τη λόγχη

την ορισμένη να τρυπήσει την καρδιά σου

για να την ανοίξει στο φως.

Σεφερης

Ο κοσμος σας...

απο τα 411

71. Ειναι εξισου σημαντικο το χαος
72. Δινει αξια στην ταξη
73. Δινει ταξη στην αξια
74. Το χαος ειναι ομορφο
75. Αναλωνομαι στο χαος
76. Η ηδονη του χαους ειναι που με αναλωνει
77. Και ολοι μιλανε για ταξη και διαταξη κ παραταξη και συνταξη
78. Ταγμα ειναι να εισαι ταγμενος ειπε ο ταγματαρχης
79. Ταγμενος δεν μπορω να ειμαι πουθενα
80. Αν ειμαι ταγμενος στο χαος που ειμαι ταγμενος?
81. Λεξιπλαστη βοηθησε με γιατι δεν εχεις λεξη για τις εννοιες στο κεφαλι μου
82. Το χαος διαστελλεται
83. Δεν το χωραει το μυαλο μου
84. Και ολα γυριζουν προς τα πισω
85. Και στο 6 σου γεννιεμαι ξανα.
86. Μα θελω να παω ακομα πιο πισω.
87. Στο τελος του χρονου ολα θα πηγαινουν αναποδα.
88. Ετσι ειπανε
89. Χαοτικα μυαλα.
90. Ολα κυκλος ειναι.
91. Το συμβολο του χαους και της ταξης.
92. Το νομισμα με τις δυο πλευρες του Εαυτου.
93. Ο Εαυτος μου
94. Κ εσυ

Ανεπιγραφο

Ανεπιγραφο και ανεγγιχτο κομματι του εαυτου μου, σε βλεπω μα φοβαμαι να περασω την πυλη με τα χρυσα ακατανοητα συμβολα, περιεργο μου φαινεται που βρισκω χρυσαφι εδω, δεν επρεπε να υπαρχει κατι που να μη χαλαει και να μην αλλαζει, και στεκω εδω να τα κοιταω και να μην μπορω να καταλαβω τι σημαινουν... Κ ας ξερω τι κρυβεται απο πισω, φοβαμαι να μπω, φοβαμαι και στεκομαι να κοιταω, να κοιταω αλλα να μη βλεπω...
Οχι ακομα προφανως..

Aoua

You’re always ahead of the game I drag behind You never get caught in the rain When I’m drenched to the bone every time You’re the first one to swim across the Seine I lag behind You’re always ahead of the game While I drag behind I drag behind I drag behind I drag behind I drag behind You’re always ahead of the pack I drag behind You posses every trait that I lack By coincidence or by design You’re the monkey I’ve got on my back That tells me to shine You’re always ahead of the pack While I drag behind I drag behind I drag behind I drag behind I drag behind I drag behind I drag behind I drag behindI drag behind You’re always ahead of the rest When I’m always on time You got As on your algebra tests I failed and they kept me behind I just gotta get off my chest That I think you’re divine You’re always ahead of the rest While I drag behind I drag behind I drag behind I drag behind I drag behind I drag behind I drag behind I drag behind I drag behind

Αποκρυφιστικα

411 DUAT [3x137p] [21° Scorpio] AHMANITE I (Word Theme): That which is wet, to take a bath. To be immersed in the emotional dream world, to enter the duat or star world. To incarnate in a water sign. Desolation and emptiness, to be dead, in debt, in the Duat. That which is proven, that which is affirmable, to solve something, to improve something. The duat as a palace of delight for the righteous. AHMANITE II (Zodiacal): 21° Scorpio - Cancer LIFE FORCE REVERBERATIONS. Build, invest, cuddle, steadfast, live, Marriage Supper, Shekinah Wings, Jade Stalk, trumpet, Godfather, nursery, Bearded Countenance. Restitution, cycle, valid, weekday, new, solve, transition. Dumea, evil, vile, terrible, pain, harass, leech, hijack, failure, coercion, poverty, jam, jail, debt, desolation, emptiness, slap, Duat. Leggy, cheeky, to desire, veil, outermost, dumb, maya, array, soma, chloroform. AHMANITE III(# Multiples): SUNS AHMAN as a FLORAL BATH preparatory to entering the DUAT. English Words: DUAT, AFFIRM, ACCORDION, AMOS, ALPS, ARCHIPELAGO, BATH, BUCKSKIN, BORDELLO, COERCION, DEBT, DOORBELL, FLORAL, IMPROVE, MACROPHAGE, LOUSE, MEMORANDA, NORMAN, OSWALD, PHYSIC, PROVEN, SEOUL, SLAP, SOMA, SOLVE, SQUAD, VET, WET, WHIPSAW. Hebrew Words: HIKL RTzVN Palace of Delight; THV desolation, emptiness; ThBT 4th month. Egyptian Hieroglyphic: 411 IAT Rank, dignity. (Hiero: VI:35); DUAT Underworld, dream world. (Hiero: XIII:36); IAT Zone, district. (Hiero: XVI:25); IAT Standard, platform. (Hiero: XVI:58)

Opeth---Hours of wealth---Ouch 2

Found a way to rid myself
clean of pain
And the fever that's been haunting me
Has gone away
Looking through my window
I seem to recognize
All the people passing by
But I am alone
And far from home
And nobody knows me
Never heard me say goodbye
Never shall I speak to anyone again
All days are in darkness
And I'm biding my time
Once I'm sure of my task
I will rise again

Ouch

I was told that if you dream of the next world
you‘ll find yourself swimming in a lake of fire...

Dream Theater

Επειδη εχω νευρα

For everything you do I'd like to swallow you And everyday I'm gonna blame you Even If you jutify Every fuckin bullshit lie It only makes me want to break you You pull be down And you crucify my name You make me insane It's broken now Don't ever look my way Don't even think I'm playin Cause I fuckin hate you You're such a liar I love to hate you You're all the same to me When you repeatedly Take advantage of me The only thought I get of you Sickens me Everybody knows your fake You're everything I fuckin hate And I'm everything you'll never be You pull be down And you crucify my name You make me insane It's broken now Don't ever look my wayDon't even think I'm playin Cause I fuckin hate you You're such a liar I love to hate you You're all the same to me I fuckin hate you You're such a liar I love to hate you You're all the same to me Fuck you Fuck you Fuck you Fuck you You pull be down And you crucify my name You make me insane It's broken now Don't ever look my way Don't even think I'm playin Cause I fuckin hate you You're such a liar I love to hate you You're all the same to me And I fuckin hate you You're such a liar I love to hate you You're all the same to me Fuck you Fuck you Fuck you Fuck you

*******---part 2

Ολες οι αληθειες και το ψεμα
στα ματια σου
Ολες οι χαρες κ η λυπη
στα ματια σου

παντα
ζεστο το αιμα σου το βλεμμα σου παγωμενο
ποτε

Αιωνια συμμετρια των ασυμμετρων
πραγματι, η ζωη
κυκλοι τα μυστηρια των μυστηριων
εντος τετραγωνων λογικης μνημειων

κ ομως ποτε δεν ταιριαξαμε
κ ας ειμαστε η λυση στο αλυτο

δεν μπορω να τ αποδειξω, κ ας μη το ψαχνω με χαρτι
κανονα και διαβητη

κοιτω ψηλα προς του θεου το σπιτι
καποια πραγματα
πρεπει
απλα να ειναι

Ετσι κ εμεις
σ ακρη κοκκινης κλωστης, σε οδηγω κ μ΄οδηγεις

οι κολλες λευκες χωρις γραμμες
φαυλους κυκλους παλευω
να τετραγωνισω
κ αν νικησω, δεν ξερω
τι θα κερδισω, δεν ξερω
κ αν θα γυρισω, δεν ξερω
κ αν αξιζει;
δεν ξερω

*******---part 1

Ειναι η αισθηση του κενου, κενη, τοσο καινη
κ αν ειναι αυτο αδοκιμο σε χρονο αχρονο
κ ανυπαρκτο, ισως, χρονο τοσο σχετικο, σαν κενο χρονου
η χρονο κενου
κ αν γυρω μου οι απειροι χρονοι σας
χτυπουν ακαταπαυστα ρολογια, κανενα με το αλλο ιδιο
πουθενα η ιδια στιγμη
η κοινη στιγμη
κ αν το σκεφτεις δεν δυναται
να υπαρξει κοινη στιγμη, σε ενα κοσμο που ορισε το Χρονο
που χωρισε το μονο
που ειχε σιγουρο μαζι του, ελευθερια του νου
για να το κλεισει σε κυκλους μ αριθμους
και να φτιαξει αντιπαλο που να νικησει ξεχασε το πως

δεν ειναι μελαγχολικο??

κ εγω εδω κουφος τυφλος να μην ακουω και βλεπω
τους χτυπους
σου χρονε αχρονε κ αηττητε
Εδω στον Αδη,
στη σιωπη και στο σκοταδι
μονος μα ελευθερος
μα μονος

Anathema--Make it right FFS

I know that I want you
I know that I need you
But I cant pretend that
This ll make it right
You whisper your name
But I cant hear you
Dont leave me behind
Lend me your hand
I can feel them
I think they're closing in
Don't leave me behind
Lend me your hand
Let me feel you
By my side
Be where I can hear you
I long to feel

Dedicated...

Drink up baby, stay up all night With the things you could do You won't but you might The potential you'll be that you'll never see The promises you'll only make Drink up with me now And forget all about the pressure of days Do what I say and I'll make you okay And drive them away The images stuck in your head The people you've been before That you don't want around anymore That push and shove and won't bend to your will I'll keep them still Drink up baby, look at the stars I'll kiss you again between the bars Where I'm seeing you there with your hands in the air Waiting to finally be caught Drink up one more time and I'll make you mine Keep you apart, deep in my heart Separate from the rest, where I like you the best And keep the things you forgot The people you've been before That you don't want around anymore That push and shove and won't bend to your will I'll keep them still

Faust, Mephistopheles, The Will O’ The Wisp (In alternating song.)

We it seems, now find ourselves.
In the sphere of dreams and magic,
Do us honour, guide us well
So our journey will be quick,
Through the wide, deserted spaces!
Tree on tree now shift their places,
See how fast they open to us
And the cliffs bow down before us,
And their long and rocky noses,
How they whistle and blow, for us!
Through the stones, and through the grasses,
Stream and streamlet, downward, hurrying.
Is that rustling? Is that singing?
Do I hear sweet lovers’ sighing,
Heavenly days, is that their babbling?
What we hope for, what we love!
And the echoes, like the murmuring
Of those other days, are ringing.
‘Too-wit! Too-woo!’ sounding nearer,
Owl there, and jay, and plover,
Are they all awake above?
A salamander in the scrub, he’s
Long of leg, and fat of belly!
And every root like a snake,
Over sand and rock all bent,
Stretches with a strange intent,
To scare us, of us prisoners make:
From the gnarled and living mass,
Stretching towards those who pass,
Fibrous tentacles. And mice
Multi-coloured, lemming-wise,
In the moss and in the heather!
And all the fire-flies glowing,
Crushed together, tightly crowding,
In their tangled cohorts gather.
Tell me, are we standing still,
Or are we climbing up the hill?
All seems spinning like a mill,
Rocks and trees, with angry faces
Lights, now, wandering in spaces,
Massing: swelling at their will.

Garuda

"You whose wing feathers shake the 3,000 galaxies, dancing with a blazing beak, by merely flapping your wings you instantly destroy the tree types of spirit possession, I praise the controller, Garuda" - Lama Zopa

Απο τα ονειρα---2

Ξυπνησε πρωτος, δεν μπορουσε να κοιμηθει πολλες ωρες οταν βρισκοταν σε διακοπες, Μπορουσε να μαντεψει τον δυνατο νησιωτικο ηλιο απ’εξω, τον ηλιο που δεν χαριζοταν, σε καμια σκια, σε κανενα ψεμα. Κοιταξε γυρω του, το δυνατο φως πεφτοντας στην σκηνη του, που ειχε ενα εντονο πορτοκαλι χρωμα, εδινε αυτον τον τονο στο εσωτερικο της, και καθετι που βρισκοταν μεσα, επαιρνε ενα χρωμα σαν απο καλλιτεχνικη φωτογραφια ταξιδιωτικου οδηγου. Διπλα του, εκεινη, ταξιδευε ακομα, ποιος ξερει σε ποιους απεραντους, πολυχρωμους ονειρικους κοσμους, τοσο μα τοσο αληθινους…
Όπως και αυτή ακριβως η στιγμη. Κρατησε την ανασα του για να ακουσει τη δικη της, και ηταν μια τελεια στιγμη σιωπης, ακινησιας, γαληνης, αυτη ηταν εκει, πρωτη φορα τοσο κοντα του, αναμεσα σε μερικα ρουχα, τυλιγμενη με ενα λεπτο τζιν μπουφαν, τα μαλλια ανακατεμενα, να μοιαζουν τοσο απαλα... Θυμιζε βρεφος, αγκαλιαζοντας σφιχτα τα μαζεμενα στο υψος του στηθους ποδια της. Και ηταν κι αυτη η αποκοσμη πορτοκαλι ατμοσφαιρα, η ζεστη, το κυμα που ακουγοταν απ’εξω… Δεν θα μπορουσε να ειχε ζητησει περισσοτερα απο… Σκεφτηκε οτι δεν θα μπορουσε να πει το Θεο, δεν πιστευε, τουλαχιστον οχι οπως το εννοουσαν οι αλλοι.

Απο το συμπαν, του αρεσε αυτη η λεξη.

Την ξανακοιταξε με απιστευτη τρυφεροτητα, και το χερι του γλιστρησε ηρεμα, ησυχα, αυτη τη φορα δεν θα εκανε λαθος και το ηξερε, ηταν η ευκαιρια του να επανορθωσει.
Ενιωσε ενα ριγος να περναει μεσα απο τις ακρες των δακτυλων του σε ολο του το κορμι, και μια ανειπωτη συγκινηση καθως χαιδεψε αερινα, αυτη ειναι η λεξη, αερινα τα καστανα μαλλια της, τοσο απλα, τοσο τρυφερα, και τρομαξε καθως την ειδε να παιρνει μια βαθια ανασα, και ποσο περισσοτερο τρομαξε οταν εκεινη ανοιξε τα ματια της και τα καρφωσε μεσα στα δικα του…

Και εκεινος περασε ακομα μια φορα το χερι του μεσα απο τα μαλλια της.

Και εκεινη, σχηματισε με τα χειλη της και το προσωπο της και τα ματια της, μια εκφραση που εκεινος δεν μπορεσε αμεσως να συνειδητοποιησει οτι ηταν χαμογελο, ναι, του χαμογελασε και ξανακλεισε τα ματια…

Ετσι, τοσο απλα.

Προσεχτικα για να μην την ξυπνησει, φορεσε μια μαυρη μπλουζα και βγηκε εξω.

Απ'τα ονειρα

Η νυχτα επεσε ζεστη, υγρη… Ειχαν καθισει διπλα διπλα στην αμμο, και κοιταζαν την θαλασσα, ηρεμη να γινεται ένα με τον σκοτεινο οριζοντα. Εκεινος επαιζε με την αμμο, την εσφιγγε στη χουφτα του, την αφηνε να τρεξει αναμεσα στα δακτυλα του και σκεφτοταν, σκεφτοταν ακαταπαυστα…. Εκεινη ενιωθε περιεργα, αμηχανα, όπως και κάθε φορα που ηταν μαζι του. Δεν μιλησαν για αρκετη ωρα, κοιταζαν μακρια, σε βαθη απροσμετρητα, μεσα στην ψυχη τους κοιταζαν, και οι δυο…
«Ξερεις, παντα με τρομαζε η θαλασσα τη νυχτα» ειπε αυτος χωρις να την κοιταξει. Φοβοταν. Αυτος την ειχε καλεσει να ερθει να τον βρει στο νησι, δεν περιμενε όμως να ερθει τελικα, και μονη της. Εστω και για δυο μερες. Όταν την ειδε να κατεβαινει από το πλοιο η καρδια του πεταξε, βρισκοταν στον παραδεισο του…
Και τωρα βρισκονταν διπλα διπλα σε αυτή την παραλια που ειχε ανακαλυψει το προηγουμενο καλοκαιρι, κρυμμενοι πισω από ένα μεγαλο βραχο, με χοντρη αμμο και με το κυμα να σκαει ηρεμο μπροστα τους. Του ειχε ζητησει ένα γαληνιο μερος, και της το βρηκε. Και τα αστερια θα κατεβαζε αν του το ζητουσε εκεινη τη στιγμη. Και οποιαδηποτε στιγμη.
«Σ’αρεσει εδω;» τη ρωτησε και την κοιταξε αυτή τη φορα.
« Ναι, είναι ησυχα.» ειπε χωρις να ανταποδωσει το βλεμμα του. «Τι νεα λοιπον;
Χαμογελασε. Η ιδια παντα μεθοδος. Ηξερε πως εκεινη ενιωθε αβολα εκεινη τη στιγμη. Παντα το ιδιο. Ξανακοιταξε τη θαλασσα. «Ηρεμω, εχω βρει τον εαυτο μου, ειχα αναγκη πραγματικα να μεινω μονος. Είναι ομορφα εδώ, αν και λιγο μονοτονα. Ιδανικα παντως για εσωτερικη αναζητηση»
«Για αυτό ηρθες εδώ δηλαδη;»
Την ξανακοιταξε. «Θεε μου, είναι ομορφη» σκεφτηκε κοιταζοντας τα καστανα μαλλια της να πεφτουν χαλαρα δεμενα πανω στο λαιμο της, το βλεμμα του σταματησε πανω στα χειλη της, πανω στη μυτη της, πανω στα ματια της. Ηταν πανεμορφη, κι ας ηταν το κατω χειλος της λιγο πεταχτο, κι ας εκρυβαν τα γυαλια της εκεινα τα απιστευτα εκφραστικα ματια της. Εκεινος το ηξερε πρωτος από ολους, ότι ηταν μια εσωτερικη ομορφια, μια λαμψη, μια απιστευτη γοητεια που εβγαινε από μεσα της. Είναι δυνατον να το βλεπει μονο αυτος?
Μιλησαν όπως συνηθως, για όλα… Για όλα εκτος από εκεινα που κραταγαν και οι δυο σε μια γωνιά του μυαλου τους.
Κι εκεινη ενιωθε ομορφα, παραδοξως ομορφα κοντα του, κι ας μη του το ειχε πει ποτε. Της αρεσε ο τροπος που επικοινωνουσαν, της αρεσε να περιμενει λιγο το βραδυ πριν κοιμηθει μηπως της στειλει καποιο μηνυμα, της αρεσε να είναι εξω και να βλεπει μια κληση στις 3 το πρωι από εκεινον, της αρεσε που κάθε φορα που τον σκεφτοταν την επαιρνε τηλεφωνο, της αρεσε που ηταν διπλα της εκεινη τη μερα στην κηδεια του φιλου τους και δεν μιλαγε , της αρεσε που ένα άλλο βραδυ τον ειχε παρει τηλεφωνο και εκεινος ετρεξε να τη βρει, που δεν ηταν καλα, την ειχε ηρεμησει, την ειχε κανει να γελασει. Δεν του ειχε δειξει οτιδηποτε, το ειχε σκεφτει βεβαια, δεν θα μπορουσε να ηταν αλλιως, καποια πραγματα δεν αλλαζουν.
Μα ειχε αποφασισει να παει να τον βρει, εστω και για ένα σαββατοκυριακο. Ηταν μια εσωτερικη αναγκη, ένα καλεσμα. Διακοπες ηταν στο τελος, και δεν υπηρχε περιπτωση να περασει ασχημα. Και του ειχε ζητησει να μη βγουνε καπου με κοσμο και παραξενευτηκε που αυτός φανηκε σχεδον ανακουφισμενος. Και καθονταν τωρα αντικρυστα και επιασε τον εαυτο της να του μιλαει για καθετι που την βασανιζε, όπως ο αμαρτωλος μιλαει στον εξομολογητη του, και εκεινος την κοιταζε βαθια μεσα στα ματια και ειχε εκεινο το βλεμμα παλι, το πονεμενο, το τρυφερο… Φοβοταν μηπως πει εκεινος οτιδηποτε και χαλασει τη στιγμη. Εχει ταλεντο σε αυτό, σκεφτηκε μεσα της.
Ένα μετρο όμως μακρια της, και εκεινος σκεφτοταν το ιδιο. Ακουγε τα παντα, και δεν ηθελε να μιλησει. Τρομαζε μονο και στην ιδεα του να την απογοητευσει. Ηταν από εκεινες τις μαγικες στιγμες, οπου δυο συμπαντα χυνονται το ενα μεσα στο άλλο, από βλεμμα σε βλεμμα. Εκεινη τον κοιταζε στα ματια, σταθερα, εδώ και ένα τεταρτο περιπου και του μιλαγε. Ηταν σπανιο αυτό, σκεφτηκε, δεν επρεπε να παρει το βλεμμα του μεσα από το δικο της. Δεν επρεπε, απλα.
Μεσα στο μυαλο του ετρεχε με τρομαχτικη ταχυτητα ένα ολοκληρο βιβλιο από σεναρια, να, της επιανε τα χερια, να, ξαπλωνε πισω στη αμμο, και ξαπλωνε εκεινη στο στηθος του, να, της επιανε τα χερια και τη φιλαγε στο στομα, και ξαπλωναν πανω στη δροσερη αμμο αγκαλια…

Να, τωρα εκεινη σηκωθηκε και του ειπε «Παμε;»

Την ξανακοιταξε στα ματια, εκεινη τιναξε το κεφαλι προς τη θαλασσα, και ο ανεμος της φυσηξε το προσωπο.

«Παμε.»

4/11/07, Δ Θαλαμος, μεσα στο σκοταδι

Ω μεγα μυστηριο παραληρηματικου φωτος που με γεμιζει με κενο λαμψης και βομβο στ αυτια οταν μπροστα μου σκας σαν πεμπτουσια ζωης, εκκωφαντικος ηχος σιωπης που με κανει να ακουω τα παντα και τιποτα πια δεν με φτανει οταν στο τιποτα τα παραδοξα φτανω και τη θεα του εαυτου μου αγγιζω με τα δαχτυλα κρυα σαν το γυαλι του καθρεφτη και το αιμα ζεστο, το αιμα που πεφτει σαν το αιμα του ψευτη που την αληθεια λερωνει σαν πρωταγγιξει, μα μετα ο ηλιος παγωνει, και το χιονι δεν λιωνει, το κοιτας παλι μονη, -μη δεν ειναι κ αυτο αληθινο?- κ αν τα ματια σου λαμπουν σαν την νυχτα που κλεινουν κ αν τα αστρα σου φεγγουν κ μετα τρεμοσβηνουν σαν σταγονες ζωης μεσα σε θαλασσες πονου, κ αβασταχτης μεθης, δεν πειραζει, πιο πολυ με τρομαζει που η σκεψη σου μοιαζει με πηγαδι του χρονου που ταξιδι με παει στο τρενακι του τρομου πισω στα επομενα απο αυτα που ητανε να 'ρθουν, η ματια σου θα ειναι παντα εκει να με κοβει, σχημα να δινει σε οτι ειμαι, καθρεφτης που αγγιζω και τη θεα του εαυτου μου παραδοξα φτανω και με πνιγει το κρυο σαν τη δυναμη χανω να κοιταξω στα ματια αυτο που ξερω οτι βλεπεις γιατι δεν ειμαι εγω, ειμαι αυτο που αφησαν χιλιετιες αγαπης απο αλλες ζωες - ουτε εσυ τις θυμασαι- κ αν δεν ξερεις μαθε, πως την κολαση τουτη την αγαπω σαν κ εσενα απο τοτε που γεννηση ηλιου τρεμαμενου ειδαμε πιασμενοι απο τρεμαμενα χερια και ξερω πως μου'πες θα μαι παντα δικη σου κ εκλαψες, μα δεν σε πιστεψα για δεν θα κλαιγες αν αληθεια το πιστευες, δεν θα φοβοσουν το χρονο που πληγες μας αφηνει κ η ωρα σαν ερθει να τολμησω και παλι, μη μου κλαψεις και παλι, αγγιξε μου το μεσα της παλαμης που γραφει μυστικα απ το βιβλιο που μας εφερε εδω και θυμησου για παντα πως τ αστερια που τρεχουν να κρυφτουν απ εκεινο που και το συμπαν τρομαζει και το κανει να τρεχει, δεν ξεχνανε ποτε την αγαπη που μοιαζει με σιωπη που κουφαινει, και με λαμψη και βομβο, και πως καποια στιγμη θα ναι ολα γλυκα.
Ξανα.

Α ρε Madeleine τα ειπες ολα παλι...

I'll look around
Until I've found someone
Who laughs like you
I know somewhere
Spring must fill the air
With sweetness just as rare
As the flower
That you gave me to wear
I look around
And when I've found someone
Who laughs like you
I'll know this love
I'm dreaming of
Won't be the old love
I always knew
I know somewhere
Love must fill the air
With sweetness just as rare
As the flower
That you gave me to wear
I look around
And when I've found someone
Who laughs like you
I'll know this love I'm dreaming of
Won't be the old love
I always knew

Κατι απο flashback λιγο πριν φυγω...

...σε σκοτεινους τοπους κατατρεγμου και φοβου, οπου ψεμα και αληθεια χανουν το νοημα τους για να γινουν δηλωση σε αμνημονες που μενει να στοιχειωνει μονο τον εαυτο μου, καπου κατω απο το Φαινομαι, εκει οπου η Αμφιβολια και η Αγωνια για την υπαρξη, τη δικη μου και τη δικη τους, γινεται βαριδι που με σερνει πιο βαθια σε μια αβυσσο, Πηγαδι με σκοτεινα αγαλματα κρεμασμενα στα τοιχωματα, αγαλματα με τη μορφη μου, τις μορφες μου, τα απειρα προσωπεια της ζωης μου, Πηγαδι οπου πεφτω ουρλιαζοντας και ακουγοντας την ηχω των κραυγων μου – τη φωνη των Στοιχειων και των Δαιμονων μου, κι αυτά να πετανε γυρω μου σε ενα τρελλο Χορο και να με ακολουθουν στην Πτωση μου στον Καθρεφτη που καθρεφτιζεται στον αλλον Καθρεφτη ως το Απειρο της αναμνησης, ναι, τωρα θυμαμαι, και ξεχναω οτι πεφτω, θυμαμαι πως πεταω, ελαφρος σαν το φως που χρωματιζει τα ασημενια νερα τα λουσμενα απο το σεληνιακο προσωπο σου ψηλα στον ουρανο, γυρω Σιωπη και σιωπη και Σιωπες και –Σιωπη!! κατι ειναι εδω...δεν ειμαστε μονοι, Εκεινο, ερχεται, χαμογελαει, στεκεται και με κοιταει, καταλαβαινει, παντα καταλαβαινει, πεφτει πανω μου, με κοβει, με χαρακωνει, με σηκωνει ψηλα, πιο κοντα σου; πανω απο την Ασημενια Λιμνη βλεπω τον Εαυτο μου μεσα απο το σεληνιακο χαμογελο σου, σταγονες αιμα σταλαζουν, αηχα, αχρονα, για να γινει κοκκινο το νερο, να επιστρεψει ο Φοβος… Ο Φοβος επιστρεφει, το Φεγγαρι χανεται,αχτιδες Σκοταδι και σταγονες Αιμα, και εγω παλι στο κενο να πεφτω, μεσα στη Λιμνη, καθρεφτης της Ψυχης μου που γινεται κομματια αχτιδες φεγγαριου ματωμενες και εγω να βυθιζομαι σαν πετρα, αγκαλια με Εκεινο, το μικρο κοριτσακι που το λενε Μοναξια, με καρφωμενα τα νυχια του στο λαιμο μου και τη φωνη της στ’αυτια μου να θρυμματιζει τη θεληση μου, γελαω, βυθιζομαι ως το αντιδιαμετρικο της Σεληνης, το αστρο το ντυμενο με τα 6 νεκρα ροδοπεταλα, το Μαυρο Αστερι, υγρη σφαιρα απο Μισος, απο Πονο, απο Εγωισμο, κλεινω τα ματια μου και ανοιγω τα χερια καθως με παιρνει μεσα του, δεν βλεπω, δεν ακουω, πνιγομαι, πεθαινω και πεθαινω ξανα, ανοιγω τα ματια, τα ιδια ματια αλλα ειμαι Αλλος και παντα ο ιδιος με αλλου τα ματια, γυρω Φως, Σκοτεινο Φως και Φωτεινο Σκοταδι, σε μια ατελειωτη σπειρα στροβιλιζομαι γυρω απο τον εαυτο μου, με τραβαει ενα σκοτεινο τουνελ, ο Χρονος τρεχει, τα Παντα τρεχουν, και στην ακρη του Εκει κατι που λαμπει, ενα κομματι του ραγισμενου καθρεφτη Εκει, στο Σκοτεινο δωματιο στην ακρη του Ονειρου, Εκει, τα ματια του, τα ματια μου, Εδω, Εγω σπασμενος...
Ο,τι σαλευει στο σκοταδι το ακουω, Χιμαιρα της οποιας κομματι ειμαι κι ολοκληρο μαζι, στο τερμα μονος με το Κτηνος που ξυπνα, κοιταζω τα ποδια μου, νιωθω το δερμα μου σκληρο, νιωθω τα φτερα μου και τις δυο καρδιες μου να χτυπουν με ενα χτυπο, τα ματια μου μαυρα, η ανασα μου φωτια, μαγεμενος απο ολα εκεινα που δεν φαινονται, ξεσπαω...
Οι Δαιμονες τρομαξαν, τα αγαλματα επαψαν το τραγουδι τους, τα Στοιχεια σκορπισαν, μονο η Κραυγη μου ακουγεται, να σε φωναζει κι ας μην ειναι η Φωνη μου, μην απαντησεις σε ικετευω, δεν ξερεις και δεν φοβασαι, η Καταρα θα σε φτασει κι εσενα...
Δειξε μου το δρομο για το Φως, γινε το Φως γιατι ειμαι το Σκοταδι και σε εχω αναγκη πιο πολυ απο ποτε... Μην φωναζεις ομως, ο Δρακος ξυπνησε...

Ξυπνησα.

Και ερχομαι για την ψυχη σου.

Semper Occultus

Ματια ανοιχτα. Σωμα ακινητο. Χερια μουδιασμενα, ποδια μουδιασμενα. Καρδια σε εκσταση, μυαλο σε δινη.

Ποναω και ονειρευομαι.

Ονειρευομαι και ποναω.

Γραφω λιγο πριν το τελος και βλεπω ξανα την αρχη των πραγματων, με άλλο ματι αυτή τη φορα, για πρωτη φορα, παρολο που εχω περασει πολλες φορες από δω.

Δεν αρκουν τα ματια για να δεις.

Κλεινω τα ματια. Θυμαμαι.

Παντα το ιδιο. Εγω. Κάθε μερα Εγω, παλι από την αρχη, ποτε ως το τελος. Παραλληλα συμπαντα, ανθρωποι Απειροι, απειρος και εγω, απειρα τα ματια τους, απειρα τα ειδωλα του εαυτου μου τα καθετα κομμενα, τα τελεια διαχωρισμενα, όλα αληθινα και όλα ψευτικα.
Όλα ζωντανα μεχρι εκεινη την Ωρα.

Παντα το ιδιο. Εγω. Κάθε μερα Εγω, παλι από την αρχη, ποτε ως το τελος. Επιθυμιες δαιμονων, καρδια Αγγελων, μυαλο Δουλου, ψυχη Θεου, σωμα Ανθρωπου. Ανισορροπα τα μερη, ασυμμετρο το συνολο, σκεβρωμενο το μαχαιρι Σου Κυριε, εκοψε οριζοντια, ατσαλα, το Σχημα μου.
Δεν ντρεπομαι μεχρι εκεινη την Ωρα.

Παντα το ιδιο. Εγω. Κάθε μερα Εγω, παλι από την αρχη, ποτε ως το τελος. Ματια μαυρα που θα θελαν να είναι πρασινα, που κοιτανε με παρασταση Δυναμης, για Δυναμη και στο βαθος τρεμουν δυνατα και ασταματητα, ψαχνουν Αγκαλια, δυο υγρα χειλη και δυο καρδιες να χτυπανε με τον ιδιο ρυθμο, για παντα.
Δεν πιστευω μεχρι εκεινη την Ωρα.

Παντα το ιδιο. Εγω. Κάθε μερα εγω, παλι από την αρχη, ποτε ως το τελος. Ιδανικα υψηλα από ανθρωπους Χαμηλους, νεκρα πλασματα και αξιες σαπιες από σελιδες βιβλιων που ουτε καν διαβασαν, βιαστικες ματιες στις αδειες μερες που τελειωνουν στο μπανιο με μια πενταλεπτη συνηθεια που προσπαθει να θυμισει ηδονη.
Δεν νιωθω μεχρι εκεινη την Ωρα.

Ανοιγω ξανα τα ματια. Όπως εκεινη την Ωρα.

Σωμα ακινητο. Χερια μουδιασμενα, ποδια μουδιασμενα. Καρδια σε εκσταση, μυαλο σε δινη.

Και θυμαμαι ξανα.
Θυμαμαι τη ζωη όπως την ηθελα.
Θυμαμαι τη ζωη όπως την ονειρευτηκα, ονειρευομαι τη ζωη όπως τη θυμαμαι από άλλες ζωες που ξεχασα, ονειρο γλυκο, μια πορτα που ανοιγει για να περασω και να σηκωθω ψηλα, από εκει που επεσα μαζι Του
Κοιταω ψηλα.

Ποναω και ονειρευομαι.

Ονειρευομαι και ποναω.

Ποναω και ζω.

Ζω.


Σκεφτομαι τωρα, λιγο πριν το τελος, ότι ολες μου τις μερες τις εζησα περιμενοντας αυτή τη στιγμη μεσα στη νυχτα.

Εθισμενος στο ονειρο, μαλλον αυτό ειμαι.

Ασκηση οπτικης για συγκεκριμενα ατομα

ςηκιτπο ησηκσα αιμ ηλλΑ

?ατωρπ ιεσυδ ιεχε αν ςιρωχ ςοιλη ςανε ελιετενα αθ εγαρα ςωΠ
…υομ ηχυψ ωσητωρ εσ ημ αν ωροπμ νεδ ,αιλακγα εμακητσαριομ υοπ ςοναρυο ο ςονιεκε ςωπό ,υομ ςωφ οτ όπα νυονωταμ αν ςειοννε ,ςυοπωρθνα ,ανεμιεκιτνα ,ατναπ ατ υομ ωρυγ ωπελβ αρωτ ςωπό ιΚ …ανεμ εσ ςευετσιπ ,ιεσαλεγομαχ αχιΕ …υομ αρω η ιεθρε αθ ,ωλλιετανα αθ ιτό ιεπ ςεχιε υομ ημγιτσ αιοπαΚ
…ασηταρκ εσ ςεγυεφε ετοπο ιταιγ ,ιεκε νυομη νεδ ςεσαισηλπ εμ ετοπο ιταιγ ,ςεμγιτσ εσ ςοκιτσαρυοκ οσοτ ιαμονιγ ιταιγ ,ασυοπαγα ιτ,ό ασαχεξ ιακ υοτ ηραβ ατ ωβαλανα αν ιακ ομσοκ νοτ ωσωσ αν αλεθη ιταιγ ,ςεσυοτιοκ εμ ετοπο αιταμ ατ ανωλημαχ ιταιγ ,ύλοπ οσοτ ασηγρα ιταιγ ,ανεσ εσ ωσηγηξε αν ιεχε αισαμηΣ .υλοπ οσοτ ιαμοζαιον υοπ ανεσ αιγ ανακε αγιλ ασοπ οτ ιαμοναβμαλιτνα υοπ ,ήτυα ικ νασ ςεμγιτσ νυοχραπΥ
.ανεμσινορχορετε ατναΠ .αιταμ ατσ αζατιοκ εσ αθ αρωτ ςωμό ,ησητναπα ωχε νεδ ιλαΠ .ωτακ ωζατιοκ αν ασιχρα ιακ ωρεξ νεδ ασητναπα υοΣ .ςυολο εμ υομ οτυαε νοτ ωνιρκγυσ ιταιγ ςεσητωρ εμ ςελλαορπ ςιΤ
…ςονομ οσοτ ςωμό ,αμεψ ιανίε νεδ ,ωρεξ οτ ότυα ,ιαν ,ςοκιδανομ ιακ ,ςονομ οσοτ ιλαπ ασωινε εσωρεμηξ ςιλομ ςωμό ικ ,εσηρογηραπ εμ ήτυα ηψεκσ η ότυα ιακ νασ υδαρβ ανέ ,ςοκιδανομ ιαμιε ,ςονομ ιαμιε νεΔ .αμεθ ολλά ανέ ιανίε ότυα αλλα ,ανεσ εμ ονομ ιχό ιαΚ
.ςυοπυτ ςυοτ ωαταρκ αν ωθαπσορπ αν οτ εμ ονορχ ύλοπ ιεσαχ ωχε ιτό ωθωιν ιακ ,ωφαργ υοσ αινορΧ .νοελπ ςωμό ςιερεξ εμ ,αμμαργ ανέ αιγ ηχρα ηληλλατακ η ιανίε νημ αν οτυα ςωσΙ“

I'm going down---part 1

"Τρελλαθηκα.
Πλεον νομιζω οτι αυτη ειναι η διαφορα του τρελλου απο τον λογικο ανθρωπο, ειναι η συναισθηση της καταστασης που τους διαχωριζει. Οσο περιεργο κ αν ακουγεται, τρελλος ειναι αυτος που εχει συναισθηση της απωλειας της λογικης του... Oι υπολοιποι ειναι στην ιδια κατασταση απλα δεν το ξερουν ακομα...
Εγω το ξερω. Το μυαλο μου εχει σπασει, εδω και λιγο καιρο. Τα ματια μου βλεπουν πραγματα που ειτε δεν υπαρχουν, ειτε υπηρχαν καθε στιγμη και δεν μπορουσα να τα δω, δυσκολευομαι να ξεχωρισω την πραγματικοτητα του ΕΙΝΑΙ και την πραγματικοτητα του ΗΤΑΝ. Για το ΘΑ ΕΙΝΑΙ, ουτε λογος.
Κοιταω προσωπα, τα προσωπεια των Αλλων, και τωρα ολοι τους μου φαινονται πραγματικα φαντασματα μεσα σε μια πραγματικοτητα που δεν τους εχει προβλεψει. Κοιταω και πρωτη φορα βλεπω τους Αλλους.
Εκει ειναι που το σπασμενο μυαλο μου αρχιζει να τρεμει σαν να προκειται να σπασει σε ακομα μικροτερα κομματια. Ποναω.
Περναω διπλα σου, σε κοιταω.
Υγρα χειλη, τονισμενα ματια, βαριες βλεφαριδες, το βλεμμα που ξερει οτι αλλα ματια ψαχνουν να το συναντησουν αλλα δεν κοιταει, εσυ, ναι, με το αερατο φουστανι, χωρις τιποτα απο μεσα, το ξερω, γιατι σου ειπα, βλεπω τωρα, και παρατηρω, βλεπω οτι δεν υπαρχει κατι απο μεσα, και το φανταζομαι και το βλεπω, και σε φανταζομαι, τα υγρα χειλη, τα τονισμενα ματια σου, το βλεμμα συγκεντρωμενο σε μια εκρηξη ηδονης, και τα δαχτυλα σου, τωρα βλεπω τα δαχτυλα σου, ολα δικα μου, ειναι δικα μου... Δεν ειναι κατι αγνο, κ ισως να ρωτησεις γιατι, το αρωμα σου φταιει μαλλον... Εχεις κανει τα παντα για να προσελκυσεις βλεμματα, μπορει επειδη θες να νιωθεις ομορφη, μπορει να θες επιβεβαιωση, αλλα δυστυχως επεσες σε μενα, που ειμαι τρελλος και το ξερω, και δεν μπορω να κανω κατι γι αυτο, μονο να σε φανταζομαι στα τεσσερα, τρελλαμενη κ εσυ, τρελλος εγω, και ολα αυτα μεχρι να ανοιξει η πορτα του τρενου και να μπουμε μεσα και να κατσουμε αντικρυστα, εγω να κατσω απεναντι σου δηλαδη, εσυ δεν με βλεπεις βεβαια, δεν εισαι τρελλη για να βλεπεις, αν με κοιταξεις στα ματια ομως θα δεις οτι εγω σε βλεπω, χωρις φουστανι, με υγρα χειλη, και τονισμενα ματια, κ τα δαχτυλα σου δικα μου, και το μυαλο μου αρχιζει και ποναει, ειναι πονος το οριο κ οριο ο πονος, και πονος το συνορο του μυαλου, και ειδικα του δικου μου, γιατι οσο σε κοιταω κ το τρενο τρεχει μεσα στο σκοταδι, αυτο το ενα λεπτο, εγω αλλαξα θεση γιατι εσυ μου γυρισες την πλατη και ηρθα κοντα σου, κ με νομιζεις για απολυτα λογικο γιατι δεν μπορεις να διαβασεις το μυαλο μου,που ποναει, και περναει τα ορια, και βλεπει τα ματωμενα υγρα σου χειλη, τα ματια σου στα χερια μου, το αρωμα σου εκει να με σαγηνευει, τα δαχτυλα σου στο πατωμα, μικρα στολιδια που μονο ενας τρελλος μπορει να βρει ομορφα, ενας τρελλος με τη γευση απο σιδηρο στο στομα, και με δοντια που τριζουν στο κοκκινο του παθους που τα λερωνει, το φουστανι σου ματωμενο, και το σπασμενο μυαλο μου ματωμενο μενει εκει, στην εικονα σου και το αρωμα σου, να σκεφτεται με αμεσο τροπο πως θα καθαρισει το παντελονι που εχει λερωθει απο μεσα, σαν την ψυχη μου κ αυτο.
Σταση Τερματικος Σταθμος, δεν με κοιτας, δεν με βλεπεις, φευγεις απλα πριν σ αγγιξω και το αρωμα σου ακομα ειναι εδω, εδω στο μυαλο μου το σπασμενο, στο λογικο μου το σπασμενο..."

Sad But True παραληρηματικο

Hey I’m your life I’m the one who takes you there Hey I’m your life I’m the one who cares They, They betray I’m your only true friend now They, They’ll betray I’m forever thereI’m your dream, make you real I’m your eyes when you must steal I’m your pain when you can’t feel Sad but true I’m your dream, mind astray I’m your eyes while you’re away I’m your pain while you repay You know it’s sad but true, sad but true You, You’re my mask You’re my cover, my shelter You, You’re my mask You’re the one who’s blamed Do, Do my work Do my dirty work, scapegoat Do, Do my deeds For you’re the one who’s shamed I’m your dream, make you real I’m your eyes when you must steal I’m your pain when you can’t feel Sad but true I’m your dream, mind astray I’m your eyes while you’re away I’m your pain while you repay You know it’s sad but true,sad but true I'm your dreams,I'm your eyes, I'm your pain I'm your dreams, I'm your dreams I'm your eyes, I'm your eyes I'm your pain, I'm your pain You know it’s sad but true Hate, I’m your hate I’m your hate when you want love Pay, Pay the price Pay for nothing’s fair Hey, I’m your life I’m the one who took you there Hey, I’m your life And I no longer care I’m your dream, make you real I’m your eyes when you must steal I’m your pain when you can’t feel Sad but true I’m your truth, telling lies I’m your reasoned alibis I’m inside open your eyes I’m you Sad but true

Εξασκουμενοι στη λογικη της διαφορετικης οπτικης...

050 119 84 667 1 9 σε 2 πριν απο ενα μεγαλο κουλουρι χωρις σουσαμι και Μ 90 μοιρων και αμεσως αμεσως μπορεις να το βρεις στο 2107715088 και αφου διαιρεσεις με το μπλε σε μαυρο φοντο, θα καταλαβεις ευκολα ολα αυτα που φοβασαι σε ΜΙ6 μειζονα για 4 διαστασεις με αναμμενα τα φωτα. Κ οσο σκληρο κ αν ακουγεται παιξε και μη φοβασαι, αναψα και τα φωτα για να μη νομιζεις οτι μονο στα σκοταδια υπαρχει γαληνη, αυτα τα ειπε ο Φριντριχ, οχι εγω.

Αυτα.

ΧΑΖΟΛ

Γλυκοχαραζει ο Αυγερινος, βασιλεψε η Πουλια... Καλημερα Εωσφορε, αρχοντα του Φωτος, εκει απο το απυθμενο σκοταδι του Τιποτα, εκει Ψηλα στα Χαμηλα, γιατι ως ειναι γνωστο τα παντα ειναι σχετικα, δεν εχει σημασια το τι βλεπεις, αλλα απο ποια οπτικη το βλεπεις... Κ απο την οπτικη του εν υπνωσει διαλογιζομενου χαπακωμενου to be πνευματικου ανθρωπου, το πραγματικο και το ονειρικο εχουν εμπλακει τοσο μα τοσο πολυ, που πλεον μπορεις να πεις οτι ειναι το ιδιο...Βεβαια ετσι αντιλαμβανεσαι την αδυναμια του συναισθητικου σου αντιληπτικου δικτυου, καθως παντα μα παντα, υπαρχει μια παραπανω οπτικη σε οτι γινεται, η τεταρτη διασταση ειναι τεταρτη γιατι προφανως υπαρχει και πεμπτη...
Προς το παρον στην τεταρτη ομως προσπαθω να αποδειξω σε ενα τσαμπι σταφυλι το ματαιο της πνευματικης αναζητησης και το ποσο βοηθανε τα ξυδια σε αυτο, και αυτο με τη σειρα του, 100 διαφορετικες αποψεις με ματια και στομα, κρεμασμενες αναμεσα σε προντολμαδες ( αμπελλοφυλλα that is, στο προντολμαδικο σταδιο) να προσπαθει να με πεισει οτι το κρασι δεν ειναι και τοσο καλο για την υγεια μου, μαλλον γιατι για τη δικη του ειναι ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ... Ειπαμε ομως, τα παντα εχουν μια οπτικη παραπανω...Το πατητηρι πιστευω πρεπει να ειναι το πλεον παραπονουμενο, και το πατανε, και το βρωμιζουν, και μενει μονο του στο τελος...
Καπου πανω απο το κεφαλι μου ιπταμενες αγελαδες εχουν κανει φωλια για ακομα μια φορα, και το φεγγαρι εχει γινει κοκκινο, παιζει απο τις πυρκαγιες, παιζει ομως και να ειναι ο Αρης που βιαστηκε να ερθει πιο κοντα στη Γη, τον Αυγουστο δεν ηταν να γινει αυτο αληθεια??? Α Α Α Α Α Α, 6Α, η μπορεις να πεις οτι ειναι 2 φορες μεγαλυτερη εταιρια απο την 3Α, και μετα να προσπαθησω να σε πεισω, οτι η ΚΟΚΑ ΚΟΛΑ ειναι η αμβροσια των θεων, καθοτι η ελληνικη εταιρια εμφιαλωσεως λεγεται 3Ε, που θα μπορουσε να ειναι και το Δελφικο Ε των ΕΛ, οι οποιοι σαν γνησιοι Ελληναρες, μαλλον θα σταματησαν σε κανα σκυλαδικο της Διαγαλαξιακης για να σπασουν κανα πιατο, η θα κολλησαν στην κινηση πριν τα διοδια της ζωνης των αστεροειδων, καθοτι καποιο αστρικο σωμα εμπνευσμενου διαλογιστη ταρωχαρτομαντη, πρωην διευθυντικου στελεχους γνωστης εταιριας κωλοχαρτων, ενεπλακη σε τριστυχημα με κομητη που μετεφερε παγο στο Α του Κυνος απο το Γ της Αθηνας, γνωστο και ως Ματι της Κουκουβαγιας, καμια σχεση με το αντιστοιχο Ματι στον αστερισμο του Λαγου, απο οπου και η γνωστη παροιμια... Και με καταλληλη διεργασια καταφερα να κανω το ακατορθωτο, να πεταω αναμεσα σε κεφτεδακια, ΧΑΖΟΛ, και μπουκαλακια με μελανι, κ ολα αυτα μαλλον γιατι το αρκουδι με βαρεσε στο κεφαλι, μαζι με το θεικο αυτο χαπι για την αλλεργια, που ανοιγει διαπλατα πορτες για εξωσωματικες δραστηριοτητες... Η μπορεις να πεις οτι κλεινει την πορτα σε οτι ΔΕΝ εχει σχεση με το μυαλο μου, αφηνοντας μονη την σκεψη μου...
Παντα υπαρχει μια οπτικη παραπανω...

Part 2---No name yet

In a dream divine
I am only mine
mine
mine
My soul
and search for diamonds with flaws

Ignore my laws

Take them in your hand
hold them
keep them

In a dream divine
There shall be more, all mine
all mine

Full of flaws
yet so divine

Coldplay----Green Eyes

Honey you are a rock
Upon which I stand
And I come here to talk
I hope you understand

That green eyes
Yeah the spotlight shines upon you
And how could anybody deny you
I came here with a load
And it feels so much lighter
Now I met you
And honey you should know
That I could never go on without you

Green eyes

Honey you are the sea
Upon which I float
And I came here to talk
I think you should know

That green eyes
Youre the one that I wanted to find
And anyone who tried to deny you
Must be out of their mind

Because I came here with a load
And it feels so much lighter
Since I met you
And honey you should know
That I could never go on without you
Green eyes
Green eyes
Ooh ooh ooh ooh
Ooh ooh ooh ooh
Ooh ooh ooh ooh

Honey you are a rock
Upon which I stand

Α0 Καρδια-Μυαλο Κυκλικη σε εξι στασεις

Σταση πρωτη.

Ολοι ειναι παραπανω απο αυτο που φαινεται. Το ξερει ο Αποκληρος, το εμαθε με τα χρονια.

Σταση δευτερη.

Οταν κλεινουν τα ματια ανοιγουν οι ψυχες. Αγκαλια, κ οι αυρες σου να αγγιζουν τις δικες της, κ να ναι απλα το συναισθημα εκει, κλεισε τα ματια για να κλεισεις τη λογικη που κλεινει τα ματια..Τα αλλα ματια.

Δες με τα δικα σου τα ματια.
Μα εχω μυωπια.

Σταση τριτη.

Η μουσικη στ αυτια σου δυνατα. κ συνειδητοποιεις οτι τη μουσικη την ακους με το μυαλο σου, ισως τους φαινεται απλο σαν σκεψη, αλλα εσυ Αποκληρε αργησες να το συνειδητοποιησεις.

Οποιος εχει αυτια ας ακουσει λοιπον...Δεν ειναι αστειο?

Τον θυμασαι τον εαυτο σου Αποκληρε, την στιγμη που ολα επρεπε να ειναι ευτυχια, να βρισκεται ενα βημα απο τον ευρισκομενο στην ακρη του γκρεμου road runner, και ξαφνικα να καταστρεφονται τα παντα εκτος απο την ακρη του γκρεμου με το βρωμοπουλο. Κ δεν ειναι τοσο οτι σε κοροιδεψε μετα κ εφυγε, ειναι οτι οσο πλησιαζες χαμογελαγε, λες κ ηξερε.

Σταση πεμπτη.

Και απομεινε μονος να πινει μπυρες, με εναν λαγο αγκαλια, πανω σε εναν αρκουδο-αγκαλιτσα, εξω η ταμπελα με το ονομα του, μεσα το ονομα του με ταμπελα, τα πηγατε καλα κ σημερα κυριε, ετοιμαστε τη λιστα της επομενης μερας, δεν το θυμαται κ κανεις εξαλλου...Χρουμφ Παρασκουακ

Και παντα κατηγορεις τον εαυτο σου.

Σταση εκτη, αφετηρια

Σημερα η μουσικη ειχε εναν περιεργο τροπο να λεει αυτα που σκεφτεσαι. Δεν ακουω στιχους, δεν χρειαζεται, η ουσια ειναι στο δαχτυλο που χτυπαει τις χορδες του μπασου, στο ποδι του κιθαριστα που χτυπαει το ρυθμο στο πατωμα, στα ιδρωμενα χερια του drummer και στην καρδια του που συντονιζεται με την κασα. Στα υπογεια ειναι η θεα ελεγε ο στιχος, αλλα μαλλον απλα ακουγεται ωραια. Το συναισθημα που δεν μπορεις να περιγραψεις, αλλα οταν συντονιζεται σε κατακλυζει, τα δαχτυλα που χτυπανε στο πιανο, οι δυο καρδιες που στελνουν παλλομενη ενεργεια, εξω η νυχτα παντου κ πουθενα, κ πατας στην λεπτη κοκκινη γραμμη, κ σκεφτεσαι αυτο που σου ειπαν για τον πυργο των Αθηνων οταν ησουν στην πορτα του, οτι εκει εισαι ασφαλης, γιατι αν πεσει, θα πεσει απο την αλλη, οπου θα υπαρξουν περισσοτερα θυματα. Μερφυ εισαι λιγο μαλακας, συγνωμη κιολας.

Σταση εβδομη, η πρωτη?

Κ σκεφτομαι οτι την επομενη φορα που θα περασω απο την τεταρτη, θα πατησω το κουμπι κ θα κατεβω..Κι ας μου φανηκε τρομαχτικο αυτο που ειδα, μπορει να ναι και απο τη μυωπια κ να παρεξηγησα...

Περιεργο να βλεπεις με τα δικα σου τα ματια Αποκληρε, αν δεν μπορεις να τα εμπιστευτεις..

ΝΜΖ

Κατω απο τους ηχους του πιανου, μεσα στον καπνο που γεμιζε ασφυκτικα το μικρο υπογειο, με το φως απο το κερι να φωτιζει το ποτηρι που στεκοταν λιγα εκατοστα πιο περα πανω στο ξυλινο τραπεζι, εμοιαζαν αληθεια αυτες οι στιγμες με ονειρο. Κοιταξε γυρω του, στα διπλανα τραπεζια ανθρωποι, μονοι, κοιταζαν με μισοκλειστα ματια την ομορφη κοπελα που τραγουδουσε στο φως του μοναδικου προβολεα που εφεγγε καπου πισω απο τα τραπεζια, καπου ψηλα… Φορουσε ενα λευκο φορεμα, οι ωμοι της ηταν γυμνοι, το δερμα ειχε μια μελαχρινη αποχρωση, ταιριαζε παρα πολυ με τα μαλλια της, καστανα, χωρις να ειναι πολυ σκουρα, η πολυ ανοιχτα, ηταν μυστηρια καστανα, και επεφταν πανω στους ωμους της, ιδανικα θα ελεγε κανεις. Ακουμπωντας πανω στο πιανο εμοιαζε να ειναι καπου μακρια, από ολους και από κει που θα ηθελε… Του θυμισε αγγελο με κομμενα φτερα… Αγγελο που αναπολουσε ενα κοσμο πιο ομορφο, με αυτο εμοιαζε. Τραγουδαγε με μια φωνη βαθια, ερωτικη και συγχρονως παιδικη, μα γιατι του φαινοταν παιδικη;
Αναλογιστηκε ξανα το γιατι βρισκοταν εδω, μπροστα σε εναν ξεπεσμενο αγγελο που τον φωτιζε ενας προβολεας που δεν φαινοταν, που τραγουδαγε με ματια κλειστα, τραγουδαγε μονη σε μονους ανθρωπους, οι οποιοι ηταν ισως οι μονοι που θα μπορουσαν να την κανουν να νιωσει λιγοτερο μονη, γιατι το να συνειδητοποιεις οτι δεν εισαι ο μονος που νιωθει μονος σε κανει λιγοτερο μονο… Ορεξη για λογοπαιγνια που την ειχε… Δεν ενιωθε λιγοτερο μονος, κι αυτο οφειλοταν σε εναν αλλον αγγελο που τον ειχε φωτισει ενας αλλος αγνωστος προβολεας… Παντα ετσι ειναι τελικα, μια σκηνη στην οποια παιζονται ενα σωρο εργα, χωρις ποτε να συνειδητοποιεις αν εισαι θεατης η ηθοποιος, και χωρις ποτε να το σκεφτεσαι… Και καποια στιγμη οι προβολεις πεφτουν σε ΕΚΕΙΝΗ, οποια και να ειναι εκεινη, και νιωθεις οτι ειναι η μια, και τραγουδαει μια μελωδια που δεν εχεις ξανακουσει και που δεν θα ξανακουσεις… Λευκο φορεμα, αερινα καστανα μαλλια, μελαχρινο δερμα και το μονο που δεν εχεις δει ειναι τα ματια της, το μονο που ακουσες ειναι το τραγουδι της…

Ακουγοντας Pain of Salvation...

...5 και μιση το πρωι...Με τη νεα ωρα, η την παλια? Δεν ξερω, ειναι απο τις στιγμες που ολα μου φαινονται σχετικα...Με τι? Δεν ξερω, σχετικο ειναι κι αυτο.

Εξω περναει οπως καθε πρωι τετοια ωρα, το απορριματοφορο, σκουπιδιαρικο εμαθα να το λεω. Και συνειδητοποιω οτι ειναι μια αγκυρα, καθε πρωι, αυτη την ωρα περναει απο κατω, σε 15 λεπτα θα χτυπησει το ρολοι του πατερα μου, θα το κλεισει και σε 24 λεπτα θα ξαναχτυπησει, θα το ξανακλεισει. Σε 33 λεπτα, αντε 35 με το στατιστικο λαθος, ξημερωνει Σαββατο σημερα, θα σηκωθει για να ξεκινησει τη μερα του... Κι εγω θα ξαπλωσω κατα πασα πιθανοτητα, για να τελειωσω τη δικη μου.

Θυμαμαι ενα στιχο απο ενα κομματι παλιο, TXC νομιζω ηταν, ελεγε "Ξυπνιος μεσα στα ονειρα καποιων αλλων" και ποσο τρομαχτικο μου ειχε φανει αυτο σαν σκεψη... Και ποσο τρομαχτικο μου φαινεται ακομα συνειδητοποιω, και με πιανει μια ταση αναζητησης λιγου αερα καθαρου, θα γινω μελοδραματικος τωρα και θα το πω, ταση για ελευθερια.

Σκεφτομουν χθες να γραψω ενα κειμενο, εφτιαξα κ ενα προσχεδιο ομορφο και περιποιημενο, που μιλαγε για ιδιωτικα συμπαντα, καθρεφτες, ερωτηματα, ολες δλδ τις εμμονες μου των τελευταιων ετων σε διαφορετικη δοσολογια, για διαφορετικο ροφημα συναισθηματων βασικα, βαρυ μελαγχολικο γλυκο με ολιγη συμπαντικη απορια, γιατι σκετο πινω πλεον μονο Nescafe σε λευκη κουπα, το αλλο κανει κακο στα νευρα, κ αρχιζουν και με πιανουν οι χιλιετιες...

Ρωταγα χθες, αορατος η να πετας?? Τι θα διαλεγες?? Απαντησα μεσα απο το φιλτρο της ελευθεριας, και απανταω το ιδιο και σημερα.
Αορατος.
Χθες εγραψα 3 σελιδες για να καταληξω και στη σκεψη που με εκανε να παρατησω εκεινο το κειμενο, την γραφω εδω απλα, οπως πρεπει να ειναι και ολες οι σκεψεις τελικα, αμα ανακατευεις πολυ θα χαλασεις το χρωμα, απλα πρεπει να εχεις μια ιδεα απο ζωγραφικη για να το καταλαβεις και αυτο... Ειμαι αορατος, δεν με βλεπει κανεις, γιατι τιποτα απο το εξω μου δε φαινεται, και το εξω μου το αντιλαμβανομαι απο τα ματια μου, αν λοιπον ειμαι αορατος, δεν με βλεπω ουτε εγω.

Με προβληματισε αυτο χθες, προσπαθουσα να βιωσω αυτο το συναισθημα. Κ καταλαβα οτι δεν γινεται, τουλαχιστον τοσο ευκολα... Η εικονα του εαυτου μου δεν μπορει να φυγει, μαζι της και η εικονα των αλλων για σενα που ειναι η εικονα που βλεπεις αντεστραμμενη στον καθρεφτη, μαζι και η κληρονομια εκατονταδων και χιλιαδων ζωων που συνεπλακησαν για να καταληξουν σε σενα και να σου δωσουν το σχημα σου...
Ειναι πολυ περιεργη σκεψη και με κανει να χαμογελαω, γιατι πραγματικα αυτο που εχω στο μυαλο μου αυτη τη στιγμη, δεν μπορω να το μεταφερω ακριβως.. Ειμαι ΟΛΑ γιατι ολα μπλεκονται με ολα, αρκει να μπορεσεις να το δεις εστω και λιγο αυτο, μακροσκοπικα... Αν ειμαι αορατος ειμαι ΟΛΑ γιατι δεν ειμαι τιποτα, δεν εχω αντιληψη των οριων μου, δεν βλεπω το σχημα μου, δεν βλεπω τα χερια μου, δεν υπαρχω παρα μονο για εμενα.
Δεν ξερω τι συναισθημα θα μου γεννουσε η ελλειψη εικονας του εαυτου μου, πραγματικα δεν ξερω.
Νιωθω ομως οτι η κρουστα αυτη της ψυχης μου που φλεγεται, παγωνει, βραζει απο μεσα, αυτη η κρουστα που συναντα τα ματια του καθενα ξεραμενη στον αερα του Παντος -κ ισως αυτο να εκανε η πνοη του Κυριου τους-, αν ελειπε, και μονο τοτε, θα ημουν ελευθερος.

Περι ερωτα ο λογος....

Let me not to the marriage of true minds
Admit impediments. Love is not love
Which alters when it alteration finds,
Or bends with the remover to remove:
O no! it is an ever-fixed mark
That looks on tempests and is never shaken;
It is the star to every wandering bark,
Whose worth's unknown, although his height be taken.
Love's not Time's fool, though rosy lips and cheeks
Within his bending sickle's compass come:
Love alters not with his brief hours and weeks,
But bears it out even to the edge of doom.
If this be error and upon me proved,
I never writ, nor no man ever loved.

Sonet CXVI
W.Shakespeare