09/02/2008

Κονσερτο πολυσυναισθηματικων παλινδρομησεων εν μεσω ανεμου



Αριστουργηματικη εκτελεση η χτεσινη, μωσαικου συναισθηματικων μεταβασεων με χαρακτηριστικα την απολυτη αντιθεση-συνθεση, το ιδιον του οξυμωρου, καυστικο σαν οξυ και αθωο σαν μωρο, με κερασακι το αναμεικτο της απογοητευσης και της χαρας, ολα για τους ιδιους και διαφορετικους λογους. Οπως παντα ολα παιζουν το ρολο τους, απο την χριστουγεννιατικη καλτσα που εχασε το ταιρι της, μεχρι τα μεγαλα στρογγυλα και ευθυγραμμισμενα γραμματα στην πρωτη σελιδα του βιβλιου των μαχων, απο το μικρο τριανταφυλλο το μονο στην ερημια του πλανητη του, και τον μικρο πριγκηπα μη θελοντας να φυγει απο τη χωρα με τα 1440 ηλιοβασιλεματα ανα 24ωρο, να εξαντλει την αμηχανια του στο κινηματογραφικο σκηνικο του αδειου κεντρου της πολης παρεα με μια κρεπα των 5.60Ε, μοναδικο συντροφο στην αιωνια παλη του με την πεινα, την μελαγχολια, την σιωπη και την ανακουφιση του συσπασμενου -απο το αγχος, την ενταση, τον πανταχου παρων ερωτα και το κρυο- στομαχιου του.


Πρωταγωνιστικο ρολο οπως παντα, εκεινη, Εκεινη, απροσωπη και αιωνια, αχρονη και παγκοσμια, η μορφη αυτου που δεν φτανεις, η αγγιζεις χωρις να τολμας, παλευεις να σταθεις στα ποδια σου, αλλα δεν γινεται, το ονομα της ειναι το ονομα του Δρακου σου, ιδια αξια εχουν, η ιδια αξια τους δινεις, γιατι πρεπει να προσπερασεις ο,τι ειναι αυτο που φοβασαι για να μη γινεις αυτο που φοβασαι οτι θα γινεις αν συνεχισεις να φοβασαι.


Μοναδικη κορυφωση της συναισθηματικης συναυλιας η εφαρμογη της παγκοσμιας αρχης του Απομακρυνομενου με Πολυτιμο Συναισθηματικο Φορτιο Λεωφορειου πισω απο την Καμπυλη του Δρομου, εν μεσω συνοδειας του μανιασμενου ανεμου, το βουητο του να δινει ενα progressive τονο στην ολη φαση, ειναι ολα αυτα που ακους χωρις να τα ακους, ισως το μονο που λειπει απο την ελληνικη, η διαφορα του listen και του hear, και η αισθηση της εσωτερικης ακοης, να ακους την ενταση σαν τη γατα στο σακι των δαιμονοπληκτων να κανει γκελ απο τη μια ακρη του ιδιο-μορφου σακιου σου, μια ενταση που αφενος δεν περιμενες, αφετερου δεν περιμενες να παρεις, ικανη να σου σπρωξει τα ποδια σε βημα ταχυ, ενα δυο εν δυο, και το ηθικον κατι λιγοτερο απο ακμαιοτατο, η μουσικη δυναμωνει στα αφτια σου, να σου θυμιζει την συναισθηματικη ενταση της Jocelyn Pook, η το εξιδανικευμενο μελαγχολικο τοπιο του crimson sunset στο change of seasons του ονειρικου θεατρου, τις στιγμες της μεταβασης, απο το καλοκαιρι στον χειμωνα, ισως αυτο να ειναι και το προβλημα τελικα.


Η ζωη ειναι ή φθινοπωρο ή ανοιξη αναμεσα στους θανατους. Η διαδρομη προς το σπιτι ειναι παντα μοναχικη, παντα μετρημενη εκ των προτερων, οποια διαδρομη και να παρεις εκει θα καταληξεις. Home sweet home που λενε, και το αισθημα Μ.Μ. να κλεινει το κονσερτο των ασσυμετρων συμμετριων που σε βασανιζουν και στα χερια σου το σχημα της λογχης που αγγιξε το στηθος σου, αλλα δεν βρισκεις το κουραγιο να καρφωσεις στην καρδια σου, για να μπει το φως.


Ποτε δεν μπορεις να τα πεις ολα, παντα ερχεται το λεωφορειο να σε παρει, αλλο ειμαστε, αλλο δειχνουμε, κ αλλο νομιζουμε οτι ειμαστε, κ αραγε εσυ τι εισαι, και τι δειχνεις...?

Είπες εδώ και χρόνια :
"Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός."
Και τώρα ακόμη σαν ακουμπάς
στις φαρδιές ωμοπλάτες του ύπνου
ακόμη κι όταν σε ποντίζουν
στο ναρκωμένο στήθος του πελάγου
ψάχνεις γωνιές όπου το μαύρο
έχει τριφτεί και δεν αντέχει
αναζητάς ψηλαφητά τη λόγχη
την ορισμένη να τρυπήσει την καρδιά σου
για να την ανοίξει στο φως.
Σεφερης

0 σχόλια: