Κανεις ο,τι κανω κ εγω. Για ενα πεισμα, τα παντα αλλιως, και παντα ενα κλικ πιο βιαστικα απο οτι χρειαζεται.
Σε καταλαβαινω νομιζω, γι'αυτο και σ'αγαπαω, η αληθεια ειναι αυτη.
Κ εισαι καθρεφτης, δεν μπορω να με δω σε αλλα ματια. Ισως για αυτο σε φοβαμαι, ειναι αστειο, μα ακομα σε φοβαμαι.
Σε νιωθω κοντα μου, γυρω μου, περιμενω να σε πετυχω στο δρομο, και ας ξερω πως ειναι πολυ πιο απλο.
Πρεπει πολυ να σε πονεσα, συγχωρα με, δεν ειναι ολο σαδισμος. Δεν ειναι ολο φοβος.
Δεν μπορω να αφεθω, κ ας ξερω, οτι εισαι η μονη που εχει επιμεινει.
Δεν νομιζω οτι εχω νοιαστει πιο πολυ για ανθρωπο, ακομα κ αν εσυ δεν το πιστευεις πια.
Σε κουβαλαω μεσα μου συνεχεια, απο εκεινο το βραδυ που ειδα να σε παιρνουν τ'αστερια. Απο εκεινο το μεσημερι εκει ψηλα στο βραχο, που ειχες τον ηλιο γυρω απο τα μαλλια σου κ ελαμπες.
Εχεις καταλαβει ποτε πως σε κοιταζα τοτε?
Γιατι στα λεω αυτα παλι τωρα? Αλλο θες εσυ, και δεν σ'αφηνω να το παρεις, μπορει να μη το θες κ πια, χιλια δυο μπορει.
Δεν ξερω, ειναι πολυ μελαγχολικα ολα αυτα.
Ακου το τραγουδακι.
Δεν ξερω τι απο ολα τα πραγματα ειναι γραφτα να γινουν, η τι απο ολα τα πραγματα διαλεγουμε και επηρεαζουμε.
Εισαι το πιο μαγικο και μυστηριο απο ολα, αυτο ξερω.
Και η μονη με την οποια μπορω να κοιμηθω αγκαλια και να ειμαι ηρεμος.
Μη μου χαμογελασεις ειρωνικα, ξερω, μη.
Ξερω.
0 σχόλια:
Post a Comment