Με κουρασατε, αληθεια ομως.

Για να βαζουμε τα πραγματα στη θεση τους.

Εσυ, μην ανησυχεις, δεν προκειται να πεθανεις απο στεναχωρια και αχαριστια, εχεις βγαλει κιμα να ξεπαγωνει για αυριο, δεν ειναι η μερα σου.

Εσυ με το ειρωνικο υφος, παιχνιδια, αγαπες, καταθλιψεις, απογοητευσεις, ολα τα θυμασαι οταν η μοναξια σε πνιγει. Δεν ειναι παραξενο αυτο, ουτε δικο σου ιδιον. Μην ξεχνας που θα ησουν αν δεν ημουν εγω, κ αν δεν το εχεις δει ακομα, θα το δεις, ειμαι σιγουρος.

Εσυ με τα μυρια προβληματα και τις χαμενες ευκαιριες, βγαλε τον εαυτο σου απο το κεντρο του συμπαντος, μια φιλια που εξαρταται απο τον εναν δεν ειναι φιλια, σωστα?

Εσυ που διατηρεις το δικαιωμα του να αποκοβεσαι, το σεβομαι και το καταλαβαινω, δεν θα παρεξηγηθω, με ενοχλει ομως που δεν μου το λες απευθειας.

Εσυ χαμενη στο μικροκοσμο σου, στο αγχος σου και την υπερβολη σου, καταλαβε απλα οτι το να χρησιμοποιεις το αγχος σου και το παραπονο σαν δικαιολογια, απλα σου αφαιρει το προνομιο του να σε αντιμετωπιζουν σοβαρα. Πραξε, μην κλαιγεσαι αλλο.

Εσυ με τις διδακτικες τασεις που μπορει να εχει το σκουληκι που επιβιωνει, σε σεβομαι, θα μπορουσα να γινω σαν εσενα, αλλα δεν ειμαι, οχι. Δημιουργησες την ιδια κατασταση εν δυναμει προδοσιας για να δικαιωσεις την αδυναμια σου να διαχειριστεις αυτο που δημιουργησες. Δεν σου κραταω κακια, αλλα τον Ιουδα θα τον παιξω μεχρι το τελος, και σωστα.

Διατηρω το δικαιωμα του να εχω το δικαιωμα να εξαφανιζομαι, η να μην εξηγω τα παντα, και ζηταω πισω, και με τοκο ισως, την κατανοηση που εχω προσφερει απλοχερα. Η αδυναμια να εκπληρωθει αυτο το αιτημα, δειχνει προφανως το λαθος αυτης της τακτικης τοσα χρονια, κοινως, τζαμπα ο κοπος, τα μωρα οταν βγαλουν δοντια θα δαγκωσουν, οταν σταθουν στα ποδια τους θα σε κλωτσησουν, απλα ελπιζα, στη δυσκολη στιγμη να παρω κατι πισω.

Αρχιδια, που θα λεγε κ εκεινη.

Με κουρασατε αληθεια.