17/11/2007

4/11/07, Δ Θαλαμος, μεσα στο σκοταδι

Ω μεγα μυστηριο παραληρηματικου φωτος που με γεμιζει με κενο λαμψης και βομβο στ αυτια οταν μπροστα μου σκας σαν πεμπτουσια ζωης, εκκωφαντικος ηχος σιωπης που με κανει να ακουω τα παντα και τιποτα πια δεν με φτανει οταν στο τιποτα τα παραδοξα φτανω και τη θεα του εαυτου μου αγγιζω με τα δαχτυλα κρυα σαν το γυαλι του καθρεφτη και το αιμα ζεστο, το αιμα που πεφτει σαν το αιμα του ψευτη που την αληθεια λερωνει σαν πρωταγγιξει, μα μετα ο ηλιος παγωνει, και το χιονι δεν λιωνει, το κοιτας παλι μονη, -μη δεν ειναι κ αυτο αληθινο?- κ αν τα ματια σου λαμπουν σαν την νυχτα που κλεινουν κ αν τα αστρα σου φεγγουν κ μετα τρεμοσβηνουν σαν σταγονες ζωης μεσα σε θαλασσες πονου, κ αβασταχτης μεθης, δεν πειραζει, πιο πολυ με τρομαζει που η σκεψη σου μοιαζει με πηγαδι του χρονου που ταξιδι με παει στο τρενακι του τρομου πισω στα επομενα απο αυτα που ητανε να 'ρθουν, η ματια σου θα ειναι παντα εκει να με κοβει, σχημα να δινει σε οτι ειμαι, καθρεφτης που αγγιζω και τη θεα του εαυτου μου παραδοξα φτανω και με πνιγει το κρυο σαν τη δυναμη χανω να κοιταξω στα ματια αυτο που ξερω οτι βλεπεις γιατι δεν ειμαι εγω, ειμαι αυτο που αφησαν χιλιετιες αγαπης απο αλλες ζωες - ουτε εσυ τις θυμασαι- κ αν δεν ξερεις μαθε, πως την κολαση τουτη την αγαπω σαν κ εσενα απο τοτε που γεννηση ηλιου τρεμαμενου ειδαμε πιασμενοι απο τρεμαμενα χερια και ξερω πως μου'πες θα μαι παντα δικη σου κ εκλαψες, μα δεν σε πιστεψα για δεν θα κλαιγες αν αληθεια το πιστευες, δεν θα φοβοσουν το χρονο που πληγες μας αφηνει κ η ωρα σαν ερθει να τολμησω και παλι, μη μου κλαψεις και παλι, αγγιξε μου το μεσα της παλαμης που γραφει μυστικα απ το βιβλιο που μας εφερε εδω και θυμησου για παντα πως τ αστερια που τρεχουν να κρυφτουν απ εκεινο που και το συμπαν τρομαζει και το κανει να τρεχει, δεν ξεχνανε ποτε την αγαπη που μοιαζει με σιωπη που κουφαινει, και με λαμψη και βομβο, και πως καποια στιγμη θα ναι ολα γλυκα.
Ξανα.

1 σχόλια:

Anonymous said...

Δύο εραστές που αγαπιούνται κάνουν ένα ψωμί, μια μονάχα σταγόνα φεγγαριού στο χορτάρι, αφήνουν σα βαδίζουν ίσκιους που σ'έναν σμίγουν, αφήνουν μόνον έναν ήλιο άδειο στο κρεβάτι.... Δύο εραστές που αγαπιούνται δεν τους φοβίζει το τέλος, γεννιούνται και πεθαίνουν πολλές φορές στη ζωή τούς, έχουν την αιωνιότητα της φύσης..

Pablo neruda