Semper Occultus

Ματια ανοιχτα. Σωμα ακινητο. Χερια μουδιασμενα, ποδια μουδιασμενα. Καρδια σε εκσταση, μυαλο σε δινη.

Ποναω και ονειρευομαι.

Ονειρευομαι και ποναω.

Γραφω λιγο πριν το τελος και βλεπω ξανα την αρχη των πραγματων, με άλλο ματι αυτή τη φορα, για πρωτη φορα, παρολο που εχω περασει πολλες φορες από δω.

Δεν αρκουν τα ματια για να δεις.

Κλεινω τα ματια. Θυμαμαι.

Παντα το ιδιο. Εγω. Κάθε μερα Εγω, παλι από την αρχη, ποτε ως το τελος. Παραλληλα συμπαντα, ανθρωποι Απειροι, απειρος και εγω, απειρα τα ματια τους, απειρα τα ειδωλα του εαυτου μου τα καθετα κομμενα, τα τελεια διαχωρισμενα, όλα αληθινα και όλα ψευτικα.
Όλα ζωντανα μεχρι εκεινη την Ωρα.

Παντα το ιδιο. Εγω. Κάθε μερα Εγω, παλι από την αρχη, ποτε ως το τελος. Επιθυμιες δαιμονων, καρδια Αγγελων, μυαλο Δουλου, ψυχη Θεου, σωμα Ανθρωπου. Ανισορροπα τα μερη, ασυμμετρο το συνολο, σκεβρωμενο το μαχαιρι Σου Κυριε, εκοψε οριζοντια, ατσαλα, το Σχημα μου.
Δεν ντρεπομαι μεχρι εκεινη την Ωρα.

Παντα το ιδιο. Εγω. Κάθε μερα Εγω, παλι από την αρχη, ποτε ως το τελος. Ματια μαυρα που θα θελαν να είναι πρασινα, που κοιτανε με παρασταση Δυναμης, για Δυναμη και στο βαθος τρεμουν δυνατα και ασταματητα, ψαχνουν Αγκαλια, δυο υγρα χειλη και δυο καρδιες να χτυπανε με τον ιδιο ρυθμο, για παντα.
Δεν πιστευω μεχρι εκεινη την Ωρα.

Παντα το ιδιο. Εγω. Κάθε μερα εγω, παλι από την αρχη, ποτε ως το τελος. Ιδανικα υψηλα από ανθρωπους Χαμηλους, νεκρα πλασματα και αξιες σαπιες από σελιδες βιβλιων που ουτε καν διαβασαν, βιαστικες ματιες στις αδειες μερες που τελειωνουν στο μπανιο με μια πενταλεπτη συνηθεια που προσπαθει να θυμισει ηδονη.
Δεν νιωθω μεχρι εκεινη την Ωρα.

Ανοιγω ξανα τα ματια. Όπως εκεινη την Ωρα.

Σωμα ακινητο. Χερια μουδιασμενα, ποδια μουδιασμενα. Καρδια σε εκσταση, μυαλο σε δινη.

Και θυμαμαι ξανα.
Θυμαμαι τη ζωη όπως την ηθελα.
Θυμαμαι τη ζωη όπως την ονειρευτηκα, ονειρευομαι τη ζωη όπως τη θυμαμαι από άλλες ζωες που ξεχασα, ονειρο γλυκο, μια πορτα που ανοιγει για να περασω και να σηκωθω ψηλα, από εκει που επεσα μαζι Του
Κοιταω ψηλα.

Ποναω και ονειρευομαι.

Ονειρευομαι και ποναω.

Ποναω και ζω.

Ζω.


Σκεφτομαι τωρα, λιγο πριν το τελος, ότι ολες μου τις μερες τις εζησα περιμενοντας αυτή τη στιγμη μεσα στη νυχτα.

Εθισμενος στο ονειρο, μαλλον αυτό ειμαι.