Ακουγοντας Pain of Salvation...

...5 και μιση το πρωι...Με τη νεα ωρα, η την παλια? Δεν ξερω, ειναι απο τις στιγμες που ολα μου φαινονται σχετικα...Με τι? Δεν ξερω, σχετικο ειναι κι αυτο.

Εξω περναει οπως καθε πρωι τετοια ωρα, το απορριματοφορο, σκουπιδιαρικο εμαθα να το λεω. Και συνειδητοποιω οτι ειναι μια αγκυρα, καθε πρωι, αυτη την ωρα περναει απο κατω, σε 15 λεπτα θα χτυπησει το ρολοι του πατερα μου, θα το κλεισει και σε 24 λεπτα θα ξαναχτυπησει, θα το ξανακλεισει. Σε 33 λεπτα, αντε 35 με το στατιστικο λαθος, ξημερωνει Σαββατο σημερα, θα σηκωθει για να ξεκινησει τη μερα του... Κι εγω θα ξαπλωσω κατα πασα πιθανοτητα, για να τελειωσω τη δικη μου.

Θυμαμαι ενα στιχο απο ενα κομματι παλιο, TXC νομιζω ηταν, ελεγε "Ξυπνιος μεσα στα ονειρα καποιων αλλων" και ποσο τρομαχτικο μου ειχε φανει αυτο σαν σκεψη... Και ποσο τρομαχτικο μου φαινεται ακομα συνειδητοποιω, και με πιανει μια ταση αναζητησης λιγου αερα καθαρου, θα γινω μελοδραματικος τωρα και θα το πω, ταση για ελευθερια.

Σκεφτομουν χθες να γραψω ενα κειμενο, εφτιαξα κ ενα προσχεδιο ομορφο και περιποιημενο, που μιλαγε για ιδιωτικα συμπαντα, καθρεφτες, ερωτηματα, ολες δλδ τις εμμονες μου των τελευταιων ετων σε διαφορετικη δοσολογια, για διαφορετικο ροφημα συναισθηματων βασικα, βαρυ μελαγχολικο γλυκο με ολιγη συμπαντικη απορια, γιατι σκετο πινω πλεον μονο Nescafe σε λευκη κουπα, το αλλο κανει κακο στα νευρα, κ αρχιζουν και με πιανουν οι χιλιετιες...

Ρωταγα χθες, αορατος η να πετας?? Τι θα διαλεγες?? Απαντησα μεσα απο το φιλτρο της ελευθεριας, και απανταω το ιδιο και σημερα.
Αορατος.
Χθες εγραψα 3 σελιδες για να καταληξω και στη σκεψη που με εκανε να παρατησω εκεινο το κειμενο, την γραφω εδω απλα, οπως πρεπει να ειναι και ολες οι σκεψεις τελικα, αμα ανακατευεις πολυ θα χαλασεις το χρωμα, απλα πρεπει να εχεις μια ιδεα απο ζωγραφικη για να το καταλαβεις και αυτο... Ειμαι αορατος, δεν με βλεπει κανεις, γιατι τιποτα απο το εξω μου δε φαινεται, και το εξω μου το αντιλαμβανομαι απο τα ματια μου, αν λοιπον ειμαι αορατος, δεν με βλεπω ουτε εγω.

Με προβληματισε αυτο χθες, προσπαθουσα να βιωσω αυτο το συναισθημα. Κ καταλαβα οτι δεν γινεται, τουλαχιστον τοσο ευκολα... Η εικονα του εαυτου μου δεν μπορει να φυγει, μαζι της και η εικονα των αλλων για σενα που ειναι η εικονα που βλεπεις αντεστραμμενη στον καθρεφτη, μαζι και η κληρονομια εκατονταδων και χιλιαδων ζωων που συνεπλακησαν για να καταληξουν σε σενα και να σου δωσουν το σχημα σου...
Ειναι πολυ περιεργη σκεψη και με κανει να χαμογελαω, γιατι πραγματικα αυτο που εχω στο μυαλο μου αυτη τη στιγμη, δεν μπορω να το μεταφερω ακριβως.. Ειμαι ΟΛΑ γιατι ολα μπλεκονται με ολα, αρκει να μπορεσεις να το δεις εστω και λιγο αυτο, μακροσκοπικα... Αν ειμαι αορατος ειμαι ΟΛΑ γιατι δεν ειμαι τιποτα, δεν εχω αντιληψη των οριων μου, δεν βλεπω το σχημα μου, δεν βλεπω τα χερια μου, δεν υπαρχω παρα μονο για εμενα.
Δεν ξερω τι συναισθημα θα μου γεννουσε η ελλειψη εικονας του εαυτου μου, πραγματικα δεν ξερω.
Νιωθω ομως οτι η κρουστα αυτη της ψυχης μου που φλεγεται, παγωνει, βραζει απο μεσα, αυτη η κρουστα που συναντα τα ματια του καθενα ξεραμενη στον αερα του Παντος -κ ισως αυτο να εκανε η πνοη του Κυριου τους-, αν ελειπε, και μονο τοτε, θα ημουν ελευθερος.