Ειναι η αισθηση του κενου, κενη, τοσο καινη
κ αν ειναι αυτο αδοκιμο σε χρονο αχρονο
κ ανυπαρκτο, ισως, χρονο τοσο σχετικο, σαν κενο χρονου
η χρονο κενου
κ αν γυρω μου οι απειροι χρονοι σας
χτυπουν ακαταπαυστα ρολογια, κανενα με το αλλο ιδιο
πουθενα η ιδια στιγμη
η κοινη στιγμη
κ αν το σκεφτεις δεν δυναται
να υπαρξει κοινη στιγμη, σε ενα κοσμο που ορισε το Χρονο
που χωρισε το μονο
που ειχε σιγουρο μαζι του, ελευθερια του νου
για να το κλεισει σε κυκλους μ αριθμους
και να φτιαξει αντιπαλο που να νικησει ξεχασε το πως
δεν ειναι μελαγχολικο??
κ εγω εδω κουφος τυφλος να μην ακουω και βλεπω
τους χτυπους
σου χρονε αχρονε κ αηττητε
Εδω στον Αδη,
στη σιωπη και στο σκοταδι
μονος μα ελευθερος
μα μονος
0 σχόλια:
Post a Comment