Opeth---Hours of wealth---Ouch 2

Found a way to rid myself
clean of pain
And the fever that's been haunting me
Has gone away
Looking through my window
I seem to recognize
All the people passing by
But I am alone
And far from home
And nobody knows me
Never heard me say goodbye
Never shall I speak to anyone again
All days are in darkness
And I'm biding my time
Once I'm sure of my task
I will rise again

Ouch

I was told that if you dream of the next world
you‘ll find yourself swimming in a lake of fire...

Dream Theater

Επειδη εχω νευρα

For everything you do I'd like to swallow you And everyday I'm gonna blame you Even If you jutify Every fuckin bullshit lie It only makes me want to break you You pull be down And you crucify my name You make me insane It's broken now Don't ever look my way Don't even think I'm playin Cause I fuckin hate you You're such a liar I love to hate you You're all the same to me When you repeatedly Take advantage of me The only thought I get of you Sickens me Everybody knows your fake You're everything I fuckin hate And I'm everything you'll never be You pull be down And you crucify my name You make me insane It's broken now Don't ever look my wayDon't even think I'm playin Cause I fuckin hate you You're such a liar I love to hate you You're all the same to me I fuckin hate you You're such a liar I love to hate you You're all the same to me Fuck you Fuck you Fuck you Fuck you You pull be down And you crucify my name You make me insane It's broken now Don't ever look my way Don't even think I'm playin Cause I fuckin hate you You're such a liar I love to hate you You're all the same to me And I fuckin hate you You're such a liar I love to hate you You're all the same to me Fuck you Fuck you Fuck you Fuck you

*******---part 2

Ολες οι αληθειες και το ψεμα
στα ματια σου
Ολες οι χαρες κ η λυπη
στα ματια σου

παντα
ζεστο το αιμα σου το βλεμμα σου παγωμενο
ποτε

Αιωνια συμμετρια των ασυμμετρων
πραγματι, η ζωη
κυκλοι τα μυστηρια των μυστηριων
εντος τετραγωνων λογικης μνημειων

κ ομως ποτε δεν ταιριαξαμε
κ ας ειμαστε η λυση στο αλυτο

δεν μπορω να τ αποδειξω, κ ας μη το ψαχνω με χαρτι
κανονα και διαβητη

κοιτω ψηλα προς του θεου το σπιτι
καποια πραγματα
πρεπει
απλα να ειναι

Ετσι κ εμεις
σ ακρη κοκκινης κλωστης, σε οδηγω κ μ΄οδηγεις

οι κολλες λευκες χωρις γραμμες
φαυλους κυκλους παλευω
να τετραγωνισω
κ αν νικησω, δεν ξερω
τι θα κερδισω, δεν ξερω
κ αν θα γυρισω, δεν ξερω
κ αν αξιζει;
δεν ξερω

*******---part 1

Ειναι η αισθηση του κενου, κενη, τοσο καινη
κ αν ειναι αυτο αδοκιμο σε χρονο αχρονο
κ ανυπαρκτο, ισως, χρονο τοσο σχετικο, σαν κενο χρονου
η χρονο κενου
κ αν γυρω μου οι απειροι χρονοι σας
χτυπουν ακαταπαυστα ρολογια, κανενα με το αλλο ιδιο
πουθενα η ιδια στιγμη
η κοινη στιγμη
κ αν το σκεφτεις δεν δυναται
να υπαρξει κοινη στιγμη, σε ενα κοσμο που ορισε το Χρονο
που χωρισε το μονο
που ειχε σιγουρο μαζι του, ελευθερια του νου
για να το κλεισει σε κυκλους μ αριθμους
και να φτιαξει αντιπαλο που να νικησει ξεχασε το πως

δεν ειναι μελαγχολικο??

κ εγω εδω κουφος τυφλος να μην ακουω και βλεπω
τους χτυπους
σου χρονε αχρονε κ αηττητε
Εδω στον Αδη,
στη σιωπη και στο σκοταδι
μονος μα ελευθερος
μα μονος

Anathema--Make it right FFS

I know that I want you
I know that I need you
But I cant pretend that
This ll make it right
You whisper your name
But I cant hear you
Dont leave me behind
Lend me your hand
I can feel them
I think they're closing in
Don't leave me behind
Lend me your hand
Let me feel you
By my side
Be where I can hear you
I long to feel

Dedicated...

Drink up baby, stay up all night With the things you could do You won't but you might The potential you'll be that you'll never see The promises you'll only make Drink up with me now And forget all about the pressure of days Do what I say and I'll make you okay And drive them away The images stuck in your head The people you've been before That you don't want around anymore That push and shove and won't bend to your will I'll keep them still Drink up baby, look at the stars I'll kiss you again between the bars Where I'm seeing you there with your hands in the air Waiting to finally be caught Drink up one more time and I'll make you mine Keep you apart, deep in my heart Separate from the rest, where I like you the best And keep the things you forgot The people you've been before That you don't want around anymore That push and shove and won't bend to your will I'll keep them still

Faust, Mephistopheles, The Will O’ The Wisp (In alternating song.)

We it seems, now find ourselves.
In the sphere of dreams and magic,
Do us honour, guide us well
So our journey will be quick,
Through the wide, deserted spaces!
Tree on tree now shift their places,
See how fast they open to us
And the cliffs bow down before us,
And their long and rocky noses,
How they whistle and blow, for us!
Through the stones, and through the grasses,
Stream and streamlet, downward, hurrying.
Is that rustling? Is that singing?
Do I hear sweet lovers’ sighing,
Heavenly days, is that their babbling?
What we hope for, what we love!
And the echoes, like the murmuring
Of those other days, are ringing.
‘Too-wit! Too-woo!’ sounding nearer,
Owl there, and jay, and plover,
Are they all awake above?
A salamander in the scrub, he’s
Long of leg, and fat of belly!
And every root like a snake,
Over sand and rock all bent,
Stretches with a strange intent,
To scare us, of us prisoners make:
From the gnarled and living mass,
Stretching towards those who pass,
Fibrous tentacles. And mice
Multi-coloured, lemming-wise,
In the moss and in the heather!
And all the fire-flies glowing,
Crushed together, tightly crowding,
In their tangled cohorts gather.
Tell me, are we standing still,
Or are we climbing up the hill?
All seems spinning like a mill,
Rocks and trees, with angry faces
Lights, now, wandering in spaces,
Massing: swelling at their will.

Garuda

"You whose wing feathers shake the 3,000 galaxies, dancing with a blazing beak, by merely flapping your wings you instantly destroy the tree types of spirit possession, I praise the controller, Garuda" - Lama Zopa

Απο τα ονειρα---2

Ξυπνησε πρωτος, δεν μπορουσε να κοιμηθει πολλες ωρες οταν βρισκοταν σε διακοπες, Μπορουσε να μαντεψει τον δυνατο νησιωτικο ηλιο απ’εξω, τον ηλιο που δεν χαριζοταν, σε καμια σκια, σε κανενα ψεμα. Κοιταξε γυρω του, το δυνατο φως πεφτοντας στην σκηνη του, που ειχε ενα εντονο πορτοκαλι χρωμα, εδινε αυτον τον τονο στο εσωτερικο της, και καθετι που βρισκοταν μεσα, επαιρνε ενα χρωμα σαν απο καλλιτεχνικη φωτογραφια ταξιδιωτικου οδηγου. Διπλα του, εκεινη, ταξιδευε ακομα, ποιος ξερει σε ποιους απεραντους, πολυχρωμους ονειρικους κοσμους, τοσο μα τοσο αληθινους…
Όπως και αυτή ακριβως η στιγμη. Κρατησε την ανασα του για να ακουσει τη δικη της, και ηταν μια τελεια στιγμη σιωπης, ακινησιας, γαληνης, αυτη ηταν εκει, πρωτη φορα τοσο κοντα του, αναμεσα σε μερικα ρουχα, τυλιγμενη με ενα λεπτο τζιν μπουφαν, τα μαλλια ανακατεμενα, να μοιαζουν τοσο απαλα... Θυμιζε βρεφος, αγκαλιαζοντας σφιχτα τα μαζεμενα στο υψος του στηθους ποδια της. Και ηταν κι αυτη η αποκοσμη πορτοκαλι ατμοσφαιρα, η ζεστη, το κυμα που ακουγοταν απ’εξω… Δεν θα μπορουσε να ειχε ζητησει περισσοτερα απο… Σκεφτηκε οτι δεν θα μπορουσε να πει το Θεο, δεν πιστευε, τουλαχιστον οχι οπως το εννοουσαν οι αλλοι.

Απο το συμπαν, του αρεσε αυτη η λεξη.

Την ξανακοιταξε με απιστευτη τρυφεροτητα, και το χερι του γλιστρησε ηρεμα, ησυχα, αυτη τη φορα δεν θα εκανε λαθος και το ηξερε, ηταν η ευκαιρια του να επανορθωσει.
Ενιωσε ενα ριγος να περναει μεσα απο τις ακρες των δακτυλων του σε ολο του το κορμι, και μια ανειπωτη συγκινηση καθως χαιδεψε αερινα, αυτη ειναι η λεξη, αερινα τα καστανα μαλλια της, τοσο απλα, τοσο τρυφερα, και τρομαξε καθως την ειδε να παιρνει μια βαθια ανασα, και ποσο περισσοτερο τρομαξε οταν εκεινη ανοιξε τα ματια της και τα καρφωσε μεσα στα δικα του…

Και εκεινος περασε ακομα μια φορα το χερι του μεσα απο τα μαλλια της.

Και εκεινη, σχηματισε με τα χειλη της και το προσωπο της και τα ματια της, μια εκφραση που εκεινος δεν μπορεσε αμεσως να συνειδητοποιησει οτι ηταν χαμογελο, ναι, του χαμογελασε και ξανακλεισε τα ματια…

Ετσι, τοσο απλα.

Προσεχτικα για να μην την ξυπνησει, φορεσε μια μαυρη μπλουζα και βγηκε εξω.

Απ'τα ονειρα

Η νυχτα επεσε ζεστη, υγρη… Ειχαν καθισει διπλα διπλα στην αμμο, και κοιταζαν την θαλασσα, ηρεμη να γινεται ένα με τον σκοτεινο οριζοντα. Εκεινος επαιζε με την αμμο, την εσφιγγε στη χουφτα του, την αφηνε να τρεξει αναμεσα στα δακτυλα του και σκεφτοταν, σκεφτοταν ακαταπαυστα…. Εκεινη ενιωθε περιεργα, αμηχανα, όπως και κάθε φορα που ηταν μαζι του. Δεν μιλησαν για αρκετη ωρα, κοιταζαν μακρια, σε βαθη απροσμετρητα, μεσα στην ψυχη τους κοιταζαν, και οι δυο…
«Ξερεις, παντα με τρομαζε η θαλασσα τη νυχτα» ειπε αυτος χωρις να την κοιταξει. Φοβοταν. Αυτος την ειχε καλεσει να ερθει να τον βρει στο νησι, δεν περιμενε όμως να ερθει τελικα, και μονη της. Εστω και για δυο μερες. Όταν την ειδε να κατεβαινει από το πλοιο η καρδια του πεταξε, βρισκοταν στον παραδεισο του…
Και τωρα βρισκονταν διπλα διπλα σε αυτή την παραλια που ειχε ανακαλυψει το προηγουμενο καλοκαιρι, κρυμμενοι πισω από ένα μεγαλο βραχο, με χοντρη αμμο και με το κυμα να σκαει ηρεμο μπροστα τους. Του ειχε ζητησει ένα γαληνιο μερος, και της το βρηκε. Και τα αστερια θα κατεβαζε αν του το ζητουσε εκεινη τη στιγμη. Και οποιαδηποτε στιγμη.
«Σ’αρεσει εδω;» τη ρωτησε και την κοιταξε αυτή τη φορα.
« Ναι, είναι ησυχα.» ειπε χωρις να ανταποδωσει το βλεμμα του. «Τι νεα λοιπον;
Χαμογελασε. Η ιδια παντα μεθοδος. Ηξερε πως εκεινη ενιωθε αβολα εκεινη τη στιγμη. Παντα το ιδιο. Ξανακοιταξε τη θαλασσα. «Ηρεμω, εχω βρει τον εαυτο μου, ειχα αναγκη πραγματικα να μεινω μονος. Είναι ομορφα εδώ, αν και λιγο μονοτονα. Ιδανικα παντως για εσωτερικη αναζητηση»
«Για αυτό ηρθες εδώ δηλαδη;»
Την ξανακοιταξε. «Θεε μου, είναι ομορφη» σκεφτηκε κοιταζοντας τα καστανα μαλλια της να πεφτουν χαλαρα δεμενα πανω στο λαιμο της, το βλεμμα του σταματησε πανω στα χειλη της, πανω στη μυτη της, πανω στα ματια της. Ηταν πανεμορφη, κι ας ηταν το κατω χειλος της λιγο πεταχτο, κι ας εκρυβαν τα γυαλια της εκεινα τα απιστευτα εκφραστικα ματια της. Εκεινος το ηξερε πρωτος από ολους, ότι ηταν μια εσωτερικη ομορφια, μια λαμψη, μια απιστευτη γοητεια που εβγαινε από μεσα της. Είναι δυνατον να το βλεπει μονο αυτος?
Μιλησαν όπως συνηθως, για όλα… Για όλα εκτος από εκεινα που κραταγαν και οι δυο σε μια γωνιά του μυαλου τους.
Κι εκεινη ενιωθε ομορφα, παραδοξως ομορφα κοντα του, κι ας μη του το ειχε πει ποτε. Της αρεσε ο τροπος που επικοινωνουσαν, της αρεσε να περιμενει λιγο το βραδυ πριν κοιμηθει μηπως της στειλει καποιο μηνυμα, της αρεσε να είναι εξω και να βλεπει μια κληση στις 3 το πρωι από εκεινον, της αρεσε που κάθε φορα που τον σκεφτοταν την επαιρνε τηλεφωνο, της αρεσε που ηταν διπλα της εκεινη τη μερα στην κηδεια του φιλου τους και δεν μιλαγε , της αρεσε που ένα άλλο βραδυ τον ειχε παρει τηλεφωνο και εκεινος ετρεξε να τη βρει, που δεν ηταν καλα, την ειχε ηρεμησει, την ειχε κανει να γελασει. Δεν του ειχε δειξει οτιδηποτε, το ειχε σκεφτει βεβαια, δεν θα μπορουσε να ηταν αλλιως, καποια πραγματα δεν αλλαζουν.
Μα ειχε αποφασισει να παει να τον βρει, εστω και για ένα σαββατοκυριακο. Ηταν μια εσωτερικη αναγκη, ένα καλεσμα. Διακοπες ηταν στο τελος, και δεν υπηρχε περιπτωση να περασει ασχημα. Και του ειχε ζητησει να μη βγουνε καπου με κοσμο και παραξενευτηκε που αυτός φανηκε σχεδον ανακουφισμενος. Και καθονταν τωρα αντικρυστα και επιασε τον εαυτο της να του μιλαει για καθετι που την βασανιζε, όπως ο αμαρτωλος μιλαει στον εξομολογητη του, και εκεινος την κοιταζε βαθια μεσα στα ματια και ειχε εκεινο το βλεμμα παλι, το πονεμενο, το τρυφερο… Φοβοταν μηπως πει εκεινος οτιδηποτε και χαλασει τη στιγμη. Εχει ταλεντο σε αυτό, σκεφτηκε μεσα της.
Ένα μετρο όμως μακρια της, και εκεινος σκεφτοταν το ιδιο. Ακουγε τα παντα, και δεν ηθελε να μιλησει. Τρομαζε μονο και στην ιδεα του να την απογοητευσει. Ηταν από εκεινες τις μαγικες στιγμες, οπου δυο συμπαντα χυνονται το ενα μεσα στο άλλο, από βλεμμα σε βλεμμα. Εκεινη τον κοιταζε στα ματια, σταθερα, εδώ και ένα τεταρτο περιπου και του μιλαγε. Ηταν σπανιο αυτό, σκεφτηκε, δεν επρεπε να παρει το βλεμμα του μεσα από το δικο της. Δεν επρεπε, απλα.
Μεσα στο μυαλο του ετρεχε με τρομαχτικη ταχυτητα ένα ολοκληρο βιβλιο από σεναρια, να, της επιανε τα χερια, να, ξαπλωνε πισω στη αμμο, και ξαπλωνε εκεινη στο στηθος του, να, της επιανε τα χερια και τη φιλαγε στο στομα, και ξαπλωναν πανω στη δροσερη αμμο αγκαλια…

Να, τωρα εκεινη σηκωθηκε και του ειπε «Παμε;»

Την ξανακοιταξε στα ματια, εκεινη τιναξε το κεφαλι προς τη θαλασσα, και ο ανεμος της φυσηξε το προσωπο.

«Παμε.»

4/11/07, Δ Θαλαμος, μεσα στο σκοταδι

Ω μεγα μυστηριο παραληρηματικου φωτος που με γεμιζει με κενο λαμψης και βομβο στ αυτια οταν μπροστα μου σκας σαν πεμπτουσια ζωης, εκκωφαντικος ηχος σιωπης που με κανει να ακουω τα παντα και τιποτα πια δεν με φτανει οταν στο τιποτα τα παραδοξα φτανω και τη θεα του εαυτου μου αγγιζω με τα δαχτυλα κρυα σαν το γυαλι του καθρεφτη και το αιμα ζεστο, το αιμα που πεφτει σαν το αιμα του ψευτη που την αληθεια λερωνει σαν πρωταγγιξει, μα μετα ο ηλιος παγωνει, και το χιονι δεν λιωνει, το κοιτας παλι μονη, -μη δεν ειναι κ αυτο αληθινο?- κ αν τα ματια σου λαμπουν σαν την νυχτα που κλεινουν κ αν τα αστρα σου φεγγουν κ μετα τρεμοσβηνουν σαν σταγονες ζωης μεσα σε θαλασσες πονου, κ αβασταχτης μεθης, δεν πειραζει, πιο πολυ με τρομαζει που η σκεψη σου μοιαζει με πηγαδι του χρονου που ταξιδι με παει στο τρενακι του τρομου πισω στα επομενα απο αυτα που ητανε να 'ρθουν, η ματια σου θα ειναι παντα εκει να με κοβει, σχημα να δινει σε οτι ειμαι, καθρεφτης που αγγιζω και τη θεα του εαυτου μου παραδοξα φτανω και με πνιγει το κρυο σαν τη δυναμη χανω να κοιταξω στα ματια αυτο που ξερω οτι βλεπεις γιατι δεν ειμαι εγω, ειμαι αυτο που αφησαν χιλιετιες αγαπης απο αλλες ζωες - ουτε εσυ τις θυμασαι- κ αν δεν ξερεις μαθε, πως την κολαση τουτη την αγαπω σαν κ εσενα απο τοτε που γεννηση ηλιου τρεμαμενου ειδαμε πιασμενοι απο τρεμαμενα χερια και ξερω πως μου'πες θα μαι παντα δικη σου κ εκλαψες, μα δεν σε πιστεψα για δεν θα κλαιγες αν αληθεια το πιστευες, δεν θα φοβοσουν το χρονο που πληγες μας αφηνει κ η ωρα σαν ερθει να τολμησω και παλι, μη μου κλαψεις και παλι, αγγιξε μου το μεσα της παλαμης που γραφει μυστικα απ το βιβλιο που μας εφερε εδω και θυμησου για παντα πως τ αστερια που τρεχουν να κρυφτουν απ εκεινο που και το συμπαν τρομαζει και το κανει να τρεχει, δεν ξεχνανε ποτε την αγαπη που μοιαζει με σιωπη που κουφαινει, και με λαμψη και βομβο, και πως καποια στιγμη θα ναι ολα γλυκα.
Ξανα.

Α ρε Madeleine τα ειπες ολα παλι...

I'll look around
Until I've found someone
Who laughs like you
I know somewhere
Spring must fill the air
With sweetness just as rare
As the flower
That you gave me to wear
I look around
And when I've found someone
Who laughs like you
I'll know this love
I'm dreaming of
Won't be the old love
I always knew
I know somewhere
Love must fill the air
With sweetness just as rare
As the flower
That you gave me to wear
I look around
And when I've found someone
Who laughs like you
I'll know this love I'm dreaming of
Won't be the old love
I always knew

Κατι απο flashback λιγο πριν φυγω...

...σε σκοτεινους τοπους κατατρεγμου και φοβου, οπου ψεμα και αληθεια χανουν το νοημα τους για να γινουν δηλωση σε αμνημονες που μενει να στοιχειωνει μονο τον εαυτο μου, καπου κατω απο το Φαινομαι, εκει οπου η Αμφιβολια και η Αγωνια για την υπαρξη, τη δικη μου και τη δικη τους, γινεται βαριδι που με σερνει πιο βαθια σε μια αβυσσο, Πηγαδι με σκοτεινα αγαλματα κρεμασμενα στα τοιχωματα, αγαλματα με τη μορφη μου, τις μορφες μου, τα απειρα προσωπεια της ζωης μου, Πηγαδι οπου πεφτω ουρλιαζοντας και ακουγοντας την ηχω των κραυγων μου – τη φωνη των Στοιχειων και των Δαιμονων μου, κι αυτά να πετανε γυρω μου σε ενα τρελλο Χορο και να με ακολουθουν στην Πτωση μου στον Καθρεφτη που καθρεφτιζεται στον αλλον Καθρεφτη ως το Απειρο της αναμνησης, ναι, τωρα θυμαμαι, και ξεχναω οτι πεφτω, θυμαμαι πως πεταω, ελαφρος σαν το φως που χρωματιζει τα ασημενια νερα τα λουσμενα απο το σεληνιακο προσωπο σου ψηλα στον ουρανο, γυρω Σιωπη και σιωπη και Σιωπες και –Σιωπη!! κατι ειναι εδω...δεν ειμαστε μονοι, Εκεινο, ερχεται, χαμογελαει, στεκεται και με κοιταει, καταλαβαινει, παντα καταλαβαινει, πεφτει πανω μου, με κοβει, με χαρακωνει, με σηκωνει ψηλα, πιο κοντα σου; πανω απο την Ασημενια Λιμνη βλεπω τον Εαυτο μου μεσα απο το σεληνιακο χαμογελο σου, σταγονες αιμα σταλαζουν, αηχα, αχρονα, για να γινει κοκκινο το νερο, να επιστρεψει ο Φοβος… Ο Φοβος επιστρεφει, το Φεγγαρι χανεται,αχτιδες Σκοταδι και σταγονες Αιμα, και εγω παλι στο κενο να πεφτω, μεσα στη Λιμνη, καθρεφτης της Ψυχης μου που γινεται κομματια αχτιδες φεγγαριου ματωμενες και εγω να βυθιζομαι σαν πετρα, αγκαλια με Εκεινο, το μικρο κοριτσακι που το λενε Μοναξια, με καρφωμενα τα νυχια του στο λαιμο μου και τη φωνη της στ’αυτια μου να θρυμματιζει τη θεληση μου, γελαω, βυθιζομαι ως το αντιδιαμετρικο της Σεληνης, το αστρο το ντυμενο με τα 6 νεκρα ροδοπεταλα, το Μαυρο Αστερι, υγρη σφαιρα απο Μισος, απο Πονο, απο Εγωισμο, κλεινω τα ματια μου και ανοιγω τα χερια καθως με παιρνει μεσα του, δεν βλεπω, δεν ακουω, πνιγομαι, πεθαινω και πεθαινω ξανα, ανοιγω τα ματια, τα ιδια ματια αλλα ειμαι Αλλος και παντα ο ιδιος με αλλου τα ματια, γυρω Φως, Σκοτεινο Φως και Φωτεινο Σκοταδι, σε μια ατελειωτη σπειρα στροβιλιζομαι γυρω απο τον εαυτο μου, με τραβαει ενα σκοτεινο τουνελ, ο Χρονος τρεχει, τα Παντα τρεχουν, και στην ακρη του Εκει κατι που λαμπει, ενα κομματι του ραγισμενου καθρεφτη Εκει, στο Σκοτεινο δωματιο στην ακρη του Ονειρου, Εκει, τα ματια του, τα ματια μου, Εδω, Εγω σπασμενος...
Ο,τι σαλευει στο σκοταδι το ακουω, Χιμαιρα της οποιας κομματι ειμαι κι ολοκληρο μαζι, στο τερμα μονος με το Κτηνος που ξυπνα, κοιταζω τα ποδια μου, νιωθω το δερμα μου σκληρο, νιωθω τα φτερα μου και τις δυο καρδιες μου να χτυπουν με ενα χτυπο, τα ματια μου μαυρα, η ανασα μου φωτια, μαγεμενος απο ολα εκεινα που δεν φαινονται, ξεσπαω...
Οι Δαιμονες τρομαξαν, τα αγαλματα επαψαν το τραγουδι τους, τα Στοιχεια σκορπισαν, μονο η Κραυγη μου ακουγεται, να σε φωναζει κι ας μην ειναι η Φωνη μου, μην απαντησεις σε ικετευω, δεν ξερεις και δεν φοβασαι, η Καταρα θα σε φτασει κι εσενα...
Δειξε μου το δρομο για το Φως, γινε το Φως γιατι ειμαι το Σκοταδι και σε εχω αναγκη πιο πολυ απο ποτε... Μην φωναζεις ομως, ο Δρακος ξυπνησε...

Ξυπνησα.

Και ερχομαι για την ψυχη σου.

Semper Occultus

Ματια ανοιχτα. Σωμα ακινητο. Χερια μουδιασμενα, ποδια μουδιασμενα. Καρδια σε εκσταση, μυαλο σε δινη.

Ποναω και ονειρευομαι.

Ονειρευομαι και ποναω.

Γραφω λιγο πριν το τελος και βλεπω ξανα την αρχη των πραγματων, με άλλο ματι αυτή τη φορα, για πρωτη φορα, παρολο που εχω περασει πολλες φορες από δω.

Δεν αρκουν τα ματια για να δεις.

Κλεινω τα ματια. Θυμαμαι.

Παντα το ιδιο. Εγω. Κάθε μερα Εγω, παλι από την αρχη, ποτε ως το τελος. Παραλληλα συμπαντα, ανθρωποι Απειροι, απειρος και εγω, απειρα τα ματια τους, απειρα τα ειδωλα του εαυτου μου τα καθετα κομμενα, τα τελεια διαχωρισμενα, όλα αληθινα και όλα ψευτικα.
Όλα ζωντανα μεχρι εκεινη την Ωρα.

Παντα το ιδιο. Εγω. Κάθε μερα Εγω, παλι από την αρχη, ποτε ως το τελος. Επιθυμιες δαιμονων, καρδια Αγγελων, μυαλο Δουλου, ψυχη Θεου, σωμα Ανθρωπου. Ανισορροπα τα μερη, ασυμμετρο το συνολο, σκεβρωμενο το μαχαιρι Σου Κυριε, εκοψε οριζοντια, ατσαλα, το Σχημα μου.
Δεν ντρεπομαι μεχρι εκεινη την Ωρα.

Παντα το ιδιο. Εγω. Κάθε μερα Εγω, παλι από την αρχη, ποτε ως το τελος. Ματια μαυρα που θα θελαν να είναι πρασινα, που κοιτανε με παρασταση Δυναμης, για Δυναμη και στο βαθος τρεμουν δυνατα και ασταματητα, ψαχνουν Αγκαλια, δυο υγρα χειλη και δυο καρδιες να χτυπανε με τον ιδιο ρυθμο, για παντα.
Δεν πιστευω μεχρι εκεινη την Ωρα.

Παντα το ιδιο. Εγω. Κάθε μερα εγω, παλι από την αρχη, ποτε ως το τελος. Ιδανικα υψηλα από ανθρωπους Χαμηλους, νεκρα πλασματα και αξιες σαπιες από σελιδες βιβλιων που ουτε καν διαβασαν, βιαστικες ματιες στις αδειες μερες που τελειωνουν στο μπανιο με μια πενταλεπτη συνηθεια που προσπαθει να θυμισει ηδονη.
Δεν νιωθω μεχρι εκεινη την Ωρα.

Ανοιγω ξανα τα ματια. Όπως εκεινη την Ωρα.

Σωμα ακινητο. Χερια μουδιασμενα, ποδια μουδιασμενα. Καρδια σε εκσταση, μυαλο σε δινη.

Και θυμαμαι ξανα.
Θυμαμαι τη ζωη όπως την ηθελα.
Θυμαμαι τη ζωη όπως την ονειρευτηκα, ονειρευομαι τη ζωη όπως τη θυμαμαι από άλλες ζωες που ξεχασα, ονειρο γλυκο, μια πορτα που ανοιγει για να περασω και να σηκωθω ψηλα, από εκει που επεσα μαζι Του
Κοιταω ψηλα.

Ποναω και ονειρευομαι.

Ονειρευομαι και ποναω.

Ποναω και ζω.

Ζω.


Σκεφτομαι τωρα, λιγο πριν το τελος, ότι ολες μου τις μερες τις εζησα περιμενοντας αυτή τη στιγμη μεσα στη νυχτα.

Εθισμενος στο ονειρο, μαλλον αυτό ειμαι.

Ασκηση οπτικης για συγκεκριμενα ατομα

ςηκιτπο ησηκσα αιμ ηλλΑ

?ατωρπ ιεσυδ ιεχε αν ςιρωχ ςοιλη ςανε ελιετενα αθ εγαρα ςωΠ
…υομ ηχυψ ωσητωρ εσ ημ αν ωροπμ νεδ ,αιλακγα εμακητσαριομ υοπ ςοναρυο ο ςονιεκε ςωπό ,υομ ςωφ οτ όπα νυονωταμ αν ςειοννε ,ςυοπωρθνα ,ανεμιεκιτνα ,ατναπ ατ υομ ωρυγ ωπελβ αρωτ ςωπό ιΚ …ανεμ εσ ςευετσιπ ,ιεσαλεγομαχ αχιΕ …υομ αρω η ιεθρε αθ ,ωλλιετανα αθ ιτό ιεπ ςεχιε υομ ημγιτσ αιοπαΚ
…ασηταρκ εσ ςεγυεφε ετοπο ιταιγ ,ιεκε νυομη νεδ ςεσαισηλπ εμ ετοπο ιταιγ ,ςεμγιτσ εσ ςοκιτσαρυοκ οσοτ ιαμονιγ ιταιγ ,ασυοπαγα ιτ,ό ασαχεξ ιακ υοτ ηραβ ατ ωβαλανα αν ιακ ομσοκ νοτ ωσωσ αν αλεθη ιταιγ ,ςεσυοτιοκ εμ ετοπο αιταμ ατ ανωλημαχ ιταιγ ,ύλοπ οσοτ ασηγρα ιταιγ ,ανεσ εσ ωσηγηξε αν ιεχε αισαμηΣ .υλοπ οσοτ ιαμοζαιον υοπ ανεσ αιγ ανακε αγιλ ασοπ οτ ιαμοναβμαλιτνα υοπ ,ήτυα ικ νασ ςεμγιτσ νυοχραπΥ
.ανεμσινορχορετε ατναΠ .αιταμ ατσ αζατιοκ εσ αθ αρωτ ςωμό ,ησητναπα ωχε νεδ ιλαΠ .ωτακ ωζατιοκ αν ασιχρα ιακ ωρεξ νεδ ασητναπα υοΣ .ςυολο εμ υομ οτυαε νοτ ωνιρκγυσ ιταιγ ςεσητωρ εμ ςελλαορπ ςιΤ
…ςονομ οσοτ ςωμό ,αμεψ ιανίε νεδ ,ωρεξ οτ ότυα ,ιαν ,ςοκιδανομ ιακ ,ςονομ οσοτ ιλαπ ασωινε εσωρεμηξ ςιλομ ςωμό ικ ,εσηρογηραπ εμ ήτυα ηψεκσ η ότυα ιακ νασ υδαρβ ανέ ,ςοκιδανομ ιαμιε ,ςονομ ιαμιε νεΔ .αμεθ ολλά ανέ ιανίε ότυα αλλα ,ανεσ εμ ονομ ιχό ιαΚ
.ςυοπυτ ςυοτ ωαταρκ αν ωθαπσορπ αν οτ εμ ονορχ ύλοπ ιεσαχ ωχε ιτό ωθωιν ιακ ,ωφαργ υοσ αινορΧ .νοελπ ςωμό ςιερεξ εμ ,αμμαργ ανέ αιγ ηχρα ηληλλατακ η ιανίε νημ αν οτυα ςωσΙ“

I'm going down---part 1

"Τρελλαθηκα.
Πλεον νομιζω οτι αυτη ειναι η διαφορα του τρελλου απο τον λογικο ανθρωπο, ειναι η συναισθηση της καταστασης που τους διαχωριζει. Οσο περιεργο κ αν ακουγεται, τρελλος ειναι αυτος που εχει συναισθηση της απωλειας της λογικης του... Oι υπολοιποι ειναι στην ιδια κατασταση απλα δεν το ξερουν ακομα...
Εγω το ξερω. Το μυαλο μου εχει σπασει, εδω και λιγο καιρο. Τα ματια μου βλεπουν πραγματα που ειτε δεν υπαρχουν, ειτε υπηρχαν καθε στιγμη και δεν μπορουσα να τα δω, δυσκολευομαι να ξεχωρισω την πραγματικοτητα του ΕΙΝΑΙ και την πραγματικοτητα του ΗΤΑΝ. Για το ΘΑ ΕΙΝΑΙ, ουτε λογος.
Κοιταω προσωπα, τα προσωπεια των Αλλων, και τωρα ολοι τους μου φαινονται πραγματικα φαντασματα μεσα σε μια πραγματικοτητα που δεν τους εχει προβλεψει. Κοιταω και πρωτη φορα βλεπω τους Αλλους.
Εκει ειναι που το σπασμενο μυαλο μου αρχιζει να τρεμει σαν να προκειται να σπασει σε ακομα μικροτερα κομματια. Ποναω.
Περναω διπλα σου, σε κοιταω.
Υγρα χειλη, τονισμενα ματια, βαριες βλεφαριδες, το βλεμμα που ξερει οτι αλλα ματια ψαχνουν να το συναντησουν αλλα δεν κοιταει, εσυ, ναι, με το αερατο φουστανι, χωρις τιποτα απο μεσα, το ξερω, γιατι σου ειπα, βλεπω τωρα, και παρατηρω, βλεπω οτι δεν υπαρχει κατι απο μεσα, και το φανταζομαι και το βλεπω, και σε φανταζομαι, τα υγρα χειλη, τα τονισμενα ματια σου, το βλεμμα συγκεντρωμενο σε μια εκρηξη ηδονης, και τα δαχτυλα σου, τωρα βλεπω τα δαχτυλα σου, ολα δικα μου, ειναι δικα μου... Δεν ειναι κατι αγνο, κ ισως να ρωτησεις γιατι, το αρωμα σου φταιει μαλλον... Εχεις κανει τα παντα για να προσελκυσεις βλεμματα, μπορει επειδη θες να νιωθεις ομορφη, μπορει να θες επιβεβαιωση, αλλα δυστυχως επεσες σε μενα, που ειμαι τρελλος και το ξερω, και δεν μπορω να κανω κατι γι αυτο, μονο να σε φανταζομαι στα τεσσερα, τρελλαμενη κ εσυ, τρελλος εγω, και ολα αυτα μεχρι να ανοιξει η πορτα του τρενου και να μπουμε μεσα και να κατσουμε αντικρυστα, εγω να κατσω απεναντι σου δηλαδη, εσυ δεν με βλεπεις βεβαια, δεν εισαι τρελλη για να βλεπεις, αν με κοιταξεις στα ματια ομως θα δεις οτι εγω σε βλεπω, χωρις φουστανι, με υγρα χειλη, και τονισμενα ματια, κ τα δαχτυλα σου δικα μου, και το μυαλο μου αρχιζει και ποναει, ειναι πονος το οριο κ οριο ο πονος, και πονος το συνορο του μυαλου, και ειδικα του δικου μου, γιατι οσο σε κοιταω κ το τρενο τρεχει μεσα στο σκοταδι, αυτο το ενα λεπτο, εγω αλλαξα θεση γιατι εσυ μου γυρισες την πλατη και ηρθα κοντα σου, κ με νομιζεις για απολυτα λογικο γιατι δεν μπορεις να διαβασεις το μυαλο μου,που ποναει, και περναει τα ορια, και βλεπει τα ματωμενα υγρα σου χειλη, τα ματια σου στα χερια μου, το αρωμα σου εκει να με σαγηνευει, τα δαχτυλα σου στο πατωμα, μικρα στολιδια που μονο ενας τρελλος μπορει να βρει ομορφα, ενας τρελλος με τη γευση απο σιδηρο στο στομα, και με δοντια που τριζουν στο κοκκινο του παθους που τα λερωνει, το φουστανι σου ματωμενο, και το σπασμενο μυαλο μου ματωμενο μενει εκει, στην εικονα σου και το αρωμα σου, να σκεφτεται με αμεσο τροπο πως θα καθαρισει το παντελονι που εχει λερωθει απο μεσα, σαν την ψυχη μου κ αυτο.
Σταση Τερματικος Σταθμος, δεν με κοιτας, δεν με βλεπεις, φευγεις απλα πριν σ αγγιξω και το αρωμα σου ακομα ειναι εδω, εδω στο μυαλο μου το σπασμενο, στο λογικο μου το σπασμενο..."

Sad But True παραληρηματικο

Hey I’m your life I’m the one who takes you there Hey I’m your life I’m the one who cares They, They betray I’m your only true friend now They, They’ll betray I’m forever thereI’m your dream, make you real I’m your eyes when you must steal I’m your pain when you can’t feel Sad but true I’m your dream, mind astray I’m your eyes while you’re away I’m your pain while you repay You know it’s sad but true, sad but true You, You’re my mask You’re my cover, my shelter You, You’re my mask You’re the one who’s blamed Do, Do my work Do my dirty work, scapegoat Do, Do my deeds For you’re the one who’s shamed I’m your dream, make you real I’m your eyes when you must steal I’m your pain when you can’t feel Sad but true I’m your dream, mind astray I’m your eyes while you’re away I’m your pain while you repay You know it’s sad but true,sad but true I'm your dreams,I'm your eyes, I'm your pain I'm your dreams, I'm your dreams I'm your eyes, I'm your eyes I'm your pain, I'm your pain You know it’s sad but true Hate, I’m your hate I’m your hate when you want love Pay, Pay the price Pay for nothing’s fair Hey, I’m your life I’m the one who took you there Hey, I’m your life And I no longer care I’m your dream, make you real I’m your eyes when you must steal I’m your pain when you can’t feel Sad but true I’m your truth, telling lies I’m your reasoned alibis I’m inside open your eyes I’m you Sad but true

Εξασκουμενοι στη λογικη της διαφορετικης οπτικης...

050 119 84 667 1 9 σε 2 πριν απο ενα μεγαλο κουλουρι χωρις σουσαμι και Μ 90 μοιρων και αμεσως αμεσως μπορεις να το βρεις στο 2107715088 και αφου διαιρεσεις με το μπλε σε μαυρο φοντο, θα καταλαβεις ευκολα ολα αυτα που φοβασαι σε ΜΙ6 μειζονα για 4 διαστασεις με αναμμενα τα φωτα. Κ οσο σκληρο κ αν ακουγεται παιξε και μη φοβασαι, αναψα και τα φωτα για να μη νομιζεις οτι μονο στα σκοταδια υπαρχει γαληνη, αυτα τα ειπε ο Φριντριχ, οχι εγω.

Αυτα.

ΧΑΖΟΛ

Γλυκοχαραζει ο Αυγερινος, βασιλεψε η Πουλια... Καλημερα Εωσφορε, αρχοντα του Φωτος, εκει απο το απυθμενο σκοταδι του Τιποτα, εκει Ψηλα στα Χαμηλα, γιατι ως ειναι γνωστο τα παντα ειναι σχετικα, δεν εχει σημασια το τι βλεπεις, αλλα απο ποια οπτικη το βλεπεις... Κ απο την οπτικη του εν υπνωσει διαλογιζομενου χαπακωμενου to be πνευματικου ανθρωπου, το πραγματικο και το ονειρικο εχουν εμπλακει τοσο μα τοσο πολυ, που πλεον μπορεις να πεις οτι ειναι το ιδιο...Βεβαια ετσι αντιλαμβανεσαι την αδυναμια του συναισθητικου σου αντιληπτικου δικτυου, καθως παντα μα παντα, υπαρχει μια παραπανω οπτικη σε οτι γινεται, η τεταρτη διασταση ειναι τεταρτη γιατι προφανως υπαρχει και πεμπτη...
Προς το παρον στην τεταρτη ομως προσπαθω να αποδειξω σε ενα τσαμπι σταφυλι το ματαιο της πνευματικης αναζητησης και το ποσο βοηθανε τα ξυδια σε αυτο, και αυτο με τη σειρα του, 100 διαφορετικες αποψεις με ματια και στομα, κρεμασμενες αναμεσα σε προντολμαδες ( αμπελλοφυλλα that is, στο προντολμαδικο σταδιο) να προσπαθει να με πεισει οτι το κρασι δεν ειναι και τοσο καλο για την υγεια μου, μαλλον γιατι για τη δικη του ειναι ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ... Ειπαμε ομως, τα παντα εχουν μια οπτικη παραπανω...Το πατητηρι πιστευω πρεπει να ειναι το πλεον παραπονουμενο, και το πατανε, και το βρωμιζουν, και μενει μονο του στο τελος...
Καπου πανω απο το κεφαλι μου ιπταμενες αγελαδες εχουν κανει φωλια για ακομα μια φορα, και το φεγγαρι εχει γινει κοκκινο, παιζει απο τις πυρκαγιες, παιζει ομως και να ειναι ο Αρης που βιαστηκε να ερθει πιο κοντα στη Γη, τον Αυγουστο δεν ηταν να γινει αυτο αληθεια??? Α Α Α Α Α Α, 6Α, η μπορεις να πεις οτι ειναι 2 φορες μεγαλυτερη εταιρια απο την 3Α, και μετα να προσπαθησω να σε πεισω, οτι η ΚΟΚΑ ΚΟΛΑ ειναι η αμβροσια των θεων, καθοτι η ελληνικη εταιρια εμφιαλωσεως λεγεται 3Ε, που θα μπορουσε να ειναι και το Δελφικο Ε των ΕΛ, οι οποιοι σαν γνησιοι Ελληναρες, μαλλον θα σταματησαν σε κανα σκυλαδικο της Διαγαλαξιακης για να σπασουν κανα πιατο, η θα κολλησαν στην κινηση πριν τα διοδια της ζωνης των αστεροειδων, καθοτι καποιο αστρικο σωμα εμπνευσμενου διαλογιστη ταρωχαρτομαντη, πρωην διευθυντικου στελεχους γνωστης εταιριας κωλοχαρτων, ενεπλακη σε τριστυχημα με κομητη που μετεφερε παγο στο Α του Κυνος απο το Γ της Αθηνας, γνωστο και ως Ματι της Κουκουβαγιας, καμια σχεση με το αντιστοιχο Ματι στον αστερισμο του Λαγου, απο οπου και η γνωστη παροιμια... Και με καταλληλη διεργασια καταφερα να κανω το ακατορθωτο, να πεταω αναμεσα σε κεφτεδακια, ΧΑΖΟΛ, και μπουκαλακια με μελανι, κ ολα αυτα μαλλον γιατι το αρκουδι με βαρεσε στο κεφαλι, μαζι με το θεικο αυτο χαπι για την αλλεργια, που ανοιγει διαπλατα πορτες για εξωσωματικες δραστηριοτητες... Η μπορεις να πεις οτι κλεινει την πορτα σε οτι ΔΕΝ εχει σχεση με το μυαλο μου, αφηνοντας μονη την σκεψη μου...
Παντα υπαρχει μια οπτικη παραπανω...

Part 2---No name yet

In a dream divine
I am only mine
mine
mine
My soul
and search for diamonds with flaws

Ignore my laws

Take them in your hand
hold them
keep them

In a dream divine
There shall be more, all mine
all mine

Full of flaws
yet so divine

Coldplay----Green Eyes

Honey you are a rock
Upon which I stand
And I come here to talk
I hope you understand

That green eyes
Yeah the spotlight shines upon you
And how could anybody deny you
I came here with a load
And it feels so much lighter
Now I met you
And honey you should know
That I could never go on without you

Green eyes

Honey you are the sea
Upon which I float
And I came here to talk
I think you should know

That green eyes
Youre the one that I wanted to find
And anyone who tried to deny you
Must be out of their mind

Because I came here with a load
And it feels so much lighter
Since I met you
And honey you should know
That I could never go on without you
Green eyes
Green eyes
Ooh ooh ooh ooh
Ooh ooh ooh ooh
Ooh ooh ooh ooh

Honey you are a rock
Upon which I stand

Α0 Καρδια-Μυαλο Κυκλικη σε εξι στασεις

Σταση πρωτη.

Ολοι ειναι παραπανω απο αυτο που φαινεται. Το ξερει ο Αποκληρος, το εμαθε με τα χρονια.

Σταση δευτερη.

Οταν κλεινουν τα ματια ανοιγουν οι ψυχες. Αγκαλια, κ οι αυρες σου να αγγιζουν τις δικες της, κ να ναι απλα το συναισθημα εκει, κλεισε τα ματια για να κλεισεις τη λογικη που κλεινει τα ματια..Τα αλλα ματια.

Δες με τα δικα σου τα ματια.
Μα εχω μυωπια.

Σταση τριτη.

Η μουσικη στ αυτια σου δυνατα. κ συνειδητοποιεις οτι τη μουσικη την ακους με το μυαλο σου, ισως τους φαινεται απλο σαν σκεψη, αλλα εσυ Αποκληρε αργησες να το συνειδητοποιησεις.

Οποιος εχει αυτια ας ακουσει λοιπον...Δεν ειναι αστειο?

Τον θυμασαι τον εαυτο σου Αποκληρε, την στιγμη που ολα επρεπε να ειναι ευτυχια, να βρισκεται ενα βημα απο τον ευρισκομενο στην ακρη του γκρεμου road runner, και ξαφνικα να καταστρεφονται τα παντα εκτος απο την ακρη του γκρεμου με το βρωμοπουλο. Κ δεν ειναι τοσο οτι σε κοροιδεψε μετα κ εφυγε, ειναι οτι οσο πλησιαζες χαμογελαγε, λες κ ηξερε.

Σταση πεμπτη.

Και απομεινε μονος να πινει μπυρες, με εναν λαγο αγκαλια, πανω σε εναν αρκουδο-αγκαλιτσα, εξω η ταμπελα με το ονομα του, μεσα το ονομα του με ταμπελα, τα πηγατε καλα κ σημερα κυριε, ετοιμαστε τη λιστα της επομενης μερας, δεν το θυμαται κ κανεις εξαλλου...Χρουμφ Παρασκουακ

Και παντα κατηγορεις τον εαυτο σου.

Σταση εκτη, αφετηρια

Σημερα η μουσικη ειχε εναν περιεργο τροπο να λεει αυτα που σκεφτεσαι. Δεν ακουω στιχους, δεν χρειαζεται, η ουσια ειναι στο δαχτυλο που χτυπαει τις χορδες του μπασου, στο ποδι του κιθαριστα που χτυπαει το ρυθμο στο πατωμα, στα ιδρωμενα χερια του drummer και στην καρδια του που συντονιζεται με την κασα. Στα υπογεια ειναι η θεα ελεγε ο στιχος, αλλα μαλλον απλα ακουγεται ωραια. Το συναισθημα που δεν μπορεις να περιγραψεις, αλλα οταν συντονιζεται σε κατακλυζει, τα δαχτυλα που χτυπανε στο πιανο, οι δυο καρδιες που στελνουν παλλομενη ενεργεια, εξω η νυχτα παντου κ πουθενα, κ πατας στην λεπτη κοκκινη γραμμη, κ σκεφτεσαι αυτο που σου ειπαν για τον πυργο των Αθηνων οταν ησουν στην πορτα του, οτι εκει εισαι ασφαλης, γιατι αν πεσει, θα πεσει απο την αλλη, οπου θα υπαρξουν περισσοτερα θυματα. Μερφυ εισαι λιγο μαλακας, συγνωμη κιολας.

Σταση εβδομη, η πρωτη?

Κ σκεφτομαι οτι την επομενη φορα που θα περασω απο την τεταρτη, θα πατησω το κουμπι κ θα κατεβω..Κι ας μου φανηκε τρομαχτικο αυτο που ειδα, μπορει να ναι και απο τη μυωπια κ να παρεξηγησα...

Περιεργο να βλεπεις με τα δικα σου τα ματια Αποκληρε, αν δεν μπορεις να τα εμπιστευτεις..

ΝΜΖ

Κατω απο τους ηχους του πιανου, μεσα στον καπνο που γεμιζε ασφυκτικα το μικρο υπογειο, με το φως απο το κερι να φωτιζει το ποτηρι που στεκοταν λιγα εκατοστα πιο περα πανω στο ξυλινο τραπεζι, εμοιαζαν αληθεια αυτες οι στιγμες με ονειρο. Κοιταξε γυρω του, στα διπλανα τραπεζια ανθρωποι, μονοι, κοιταζαν με μισοκλειστα ματια την ομορφη κοπελα που τραγουδουσε στο φως του μοναδικου προβολεα που εφεγγε καπου πισω απο τα τραπεζια, καπου ψηλα… Φορουσε ενα λευκο φορεμα, οι ωμοι της ηταν γυμνοι, το δερμα ειχε μια μελαχρινη αποχρωση, ταιριαζε παρα πολυ με τα μαλλια της, καστανα, χωρις να ειναι πολυ σκουρα, η πολυ ανοιχτα, ηταν μυστηρια καστανα, και επεφταν πανω στους ωμους της, ιδανικα θα ελεγε κανεις. Ακουμπωντας πανω στο πιανο εμοιαζε να ειναι καπου μακρια, από ολους και από κει που θα ηθελε… Του θυμισε αγγελο με κομμενα φτερα… Αγγελο που αναπολουσε ενα κοσμο πιο ομορφο, με αυτο εμοιαζε. Τραγουδαγε με μια φωνη βαθια, ερωτικη και συγχρονως παιδικη, μα γιατι του φαινοταν παιδικη;
Αναλογιστηκε ξανα το γιατι βρισκοταν εδω, μπροστα σε εναν ξεπεσμενο αγγελο που τον φωτιζε ενας προβολεας που δεν φαινοταν, που τραγουδαγε με ματια κλειστα, τραγουδαγε μονη σε μονους ανθρωπους, οι οποιοι ηταν ισως οι μονοι που θα μπορουσαν να την κανουν να νιωσει λιγοτερο μονη, γιατι το να συνειδητοποιεις οτι δεν εισαι ο μονος που νιωθει μονος σε κανει λιγοτερο μονο… Ορεξη για λογοπαιγνια που την ειχε… Δεν ενιωθε λιγοτερο μονος, κι αυτο οφειλοταν σε εναν αλλον αγγελο που τον ειχε φωτισει ενας αλλος αγνωστος προβολεας… Παντα ετσι ειναι τελικα, μια σκηνη στην οποια παιζονται ενα σωρο εργα, χωρις ποτε να συνειδητοποιεις αν εισαι θεατης η ηθοποιος, και χωρις ποτε να το σκεφτεσαι… Και καποια στιγμη οι προβολεις πεφτουν σε ΕΚΕΙΝΗ, οποια και να ειναι εκεινη, και νιωθεις οτι ειναι η μια, και τραγουδαει μια μελωδια που δεν εχεις ξανακουσει και που δεν θα ξανακουσεις… Λευκο φορεμα, αερινα καστανα μαλλια, μελαχρινο δερμα και το μονο που δεν εχεις δει ειναι τα ματια της, το μονο που ακουσες ειναι το τραγουδι της…

Ακουγοντας Pain of Salvation...

...5 και μιση το πρωι...Με τη νεα ωρα, η την παλια? Δεν ξερω, ειναι απο τις στιγμες που ολα μου φαινονται σχετικα...Με τι? Δεν ξερω, σχετικο ειναι κι αυτο.

Εξω περναει οπως καθε πρωι τετοια ωρα, το απορριματοφορο, σκουπιδιαρικο εμαθα να το λεω. Και συνειδητοποιω οτι ειναι μια αγκυρα, καθε πρωι, αυτη την ωρα περναει απο κατω, σε 15 λεπτα θα χτυπησει το ρολοι του πατερα μου, θα το κλεισει και σε 24 λεπτα θα ξαναχτυπησει, θα το ξανακλεισει. Σε 33 λεπτα, αντε 35 με το στατιστικο λαθος, ξημερωνει Σαββατο σημερα, θα σηκωθει για να ξεκινησει τη μερα του... Κι εγω θα ξαπλωσω κατα πασα πιθανοτητα, για να τελειωσω τη δικη μου.

Θυμαμαι ενα στιχο απο ενα κομματι παλιο, TXC νομιζω ηταν, ελεγε "Ξυπνιος μεσα στα ονειρα καποιων αλλων" και ποσο τρομαχτικο μου ειχε φανει αυτο σαν σκεψη... Και ποσο τρομαχτικο μου φαινεται ακομα συνειδητοποιω, και με πιανει μια ταση αναζητησης λιγου αερα καθαρου, θα γινω μελοδραματικος τωρα και θα το πω, ταση για ελευθερια.

Σκεφτομουν χθες να γραψω ενα κειμενο, εφτιαξα κ ενα προσχεδιο ομορφο και περιποιημενο, που μιλαγε για ιδιωτικα συμπαντα, καθρεφτες, ερωτηματα, ολες δλδ τις εμμονες μου των τελευταιων ετων σε διαφορετικη δοσολογια, για διαφορετικο ροφημα συναισθηματων βασικα, βαρυ μελαγχολικο γλυκο με ολιγη συμπαντικη απορια, γιατι σκετο πινω πλεον μονο Nescafe σε λευκη κουπα, το αλλο κανει κακο στα νευρα, κ αρχιζουν και με πιανουν οι χιλιετιες...

Ρωταγα χθες, αορατος η να πετας?? Τι θα διαλεγες?? Απαντησα μεσα απο το φιλτρο της ελευθεριας, και απανταω το ιδιο και σημερα.
Αορατος.
Χθες εγραψα 3 σελιδες για να καταληξω και στη σκεψη που με εκανε να παρατησω εκεινο το κειμενο, την γραφω εδω απλα, οπως πρεπει να ειναι και ολες οι σκεψεις τελικα, αμα ανακατευεις πολυ θα χαλασεις το χρωμα, απλα πρεπει να εχεις μια ιδεα απο ζωγραφικη για να το καταλαβεις και αυτο... Ειμαι αορατος, δεν με βλεπει κανεις, γιατι τιποτα απο το εξω μου δε φαινεται, και το εξω μου το αντιλαμβανομαι απο τα ματια μου, αν λοιπον ειμαι αορατος, δεν με βλεπω ουτε εγω.

Με προβληματισε αυτο χθες, προσπαθουσα να βιωσω αυτο το συναισθημα. Κ καταλαβα οτι δεν γινεται, τουλαχιστον τοσο ευκολα... Η εικονα του εαυτου μου δεν μπορει να φυγει, μαζι της και η εικονα των αλλων για σενα που ειναι η εικονα που βλεπεις αντεστραμμενη στον καθρεφτη, μαζι και η κληρονομια εκατονταδων και χιλιαδων ζωων που συνεπλακησαν για να καταληξουν σε σενα και να σου δωσουν το σχημα σου...
Ειναι πολυ περιεργη σκεψη και με κανει να χαμογελαω, γιατι πραγματικα αυτο που εχω στο μυαλο μου αυτη τη στιγμη, δεν μπορω να το μεταφερω ακριβως.. Ειμαι ΟΛΑ γιατι ολα μπλεκονται με ολα, αρκει να μπορεσεις να το δεις εστω και λιγο αυτο, μακροσκοπικα... Αν ειμαι αορατος ειμαι ΟΛΑ γιατι δεν ειμαι τιποτα, δεν εχω αντιληψη των οριων μου, δεν βλεπω το σχημα μου, δεν βλεπω τα χερια μου, δεν υπαρχω παρα μονο για εμενα.
Δεν ξερω τι συναισθημα θα μου γεννουσε η ελλειψη εικονας του εαυτου μου, πραγματικα δεν ξερω.
Νιωθω ομως οτι η κρουστα αυτη της ψυχης μου που φλεγεται, παγωνει, βραζει απο μεσα, αυτη η κρουστα που συναντα τα ματια του καθενα ξεραμενη στον αερα του Παντος -κ ισως αυτο να εκανε η πνοη του Κυριου τους-, αν ελειπε, και μονο τοτε, θα ημουν ελευθερος.

Περι ερωτα ο λογος....

Let me not to the marriage of true minds
Admit impediments. Love is not love
Which alters when it alteration finds,
Or bends with the remover to remove:
O no! it is an ever-fixed mark
That looks on tempests and is never shaken;
It is the star to every wandering bark,
Whose worth's unknown, although his height be taken.
Love's not Time's fool, though rosy lips and cheeks
Within his bending sickle's compass come:
Love alters not with his brief hours and weeks,
But bears it out even to the edge of doom.
If this be error and upon me proved,
I never writ, nor no man ever loved.

Sonet CXVI
W.Shakespeare