The question is...Who cares?

Τελευταιο post, ετσι κ αλλιως απο τοτε δεν ειμαι πια αυτος.

Σιωπη, και δεν με πιστευεις.

Μακαρι να με πιστευες, κ ας με λυποσουν παλι.

Il faut qu'une porte soit ouverte ou fermée

Κ αν ειναι ετσι, κ αν ειναι αλλιως...

Πρεπει πολυ να σε πονεσα, ξανα. Χωρις να το θελω νιωθω πως σ'εκδικουμαι ωρες ωρες.

Κανεις ο,τι κανω κ εγω. Για ενα πεισμα, τα παντα αλλιως, και παντα ενα κλικ πιο βιαστικα απο οτι χρειαζεται.

Σε καταλαβαινω νομιζω, γι'αυτο και σ'αγαπαω, η αληθεια ειναι αυτη.

Κ εισαι καθρεφτης, δεν μπορω να με δω σε αλλα ματια. Ισως για αυτο σε φοβαμαι, ειναι αστειο, μα ακομα σε φοβαμαι.

Σε νιωθω κοντα μου, γυρω μου, περιμενω να σε πετυχω στο δρομο, και ας ξερω πως ειναι πολυ πιο απλο.

Πρεπει πολυ να σε πονεσα, συγχωρα με, δεν ειναι ολο σαδισμος. Δεν ειναι ολο φοβος.

Δεν μπορω να αφεθω, κ ας ξερω, οτι εισαι η μονη που εχει επιμεινει.

Δεν νομιζω οτι εχω νοιαστει πιο πολυ για ανθρωπο, ακομα κ αν εσυ δεν το πιστευεις πια.

Σε κουβαλαω μεσα μου συνεχεια, απο εκεινο το βραδυ που ειδα να σε παιρνουν τ'αστερια. Απο εκεινο το μεσημερι εκει ψηλα στο βραχο, που ειχες τον ηλιο γυρω απο τα μαλλια σου κ ελαμπες.

Εχεις καταλαβει ποτε πως σε κοιταζα τοτε?

Γιατι στα λεω αυτα παλι τωρα? Αλλο θες εσυ, και δεν σ'αφηνω να το παρεις, μπορει να μη το θες κ πια, χιλια δυο μπορει.

Δεν ξερω, ειναι πολυ μελαγχολικα ολα αυτα.

Ακου το τραγουδακι.

Δεν ξερω τι απο ολα τα πραγματα ειναι γραφτα να γινουν, η τι απο ολα τα πραγματα διαλεγουμε και επηρεαζουμε.

Εισαι το πιο μαγικο και μυστηριο απο ολα, αυτο ξερω.

Και η μονη με την οποια μπορω να κοιμηθω αγκαλια και να ειμαι ηρεμος.

Μη μου χαμογελασεις ειρωνικα, ξερω, μη.

Ξερω.

Με κουρασατε, αληθεια ομως.

Για να βαζουμε τα πραγματα στη θεση τους.

Εσυ, μην ανησυχεις, δεν προκειται να πεθανεις απο στεναχωρια και αχαριστια, εχεις βγαλει κιμα να ξεπαγωνει για αυριο, δεν ειναι η μερα σου.

Εσυ με το ειρωνικο υφος, παιχνιδια, αγαπες, καταθλιψεις, απογοητευσεις, ολα τα θυμασαι οταν η μοναξια σε πνιγει. Δεν ειναι παραξενο αυτο, ουτε δικο σου ιδιον. Μην ξεχνας που θα ησουν αν δεν ημουν εγω, κ αν δεν το εχεις δει ακομα, θα το δεις, ειμαι σιγουρος.

Εσυ με τα μυρια προβληματα και τις χαμενες ευκαιριες, βγαλε τον εαυτο σου απο το κεντρο του συμπαντος, μια φιλια που εξαρταται απο τον εναν δεν ειναι φιλια, σωστα?

Εσυ που διατηρεις το δικαιωμα του να αποκοβεσαι, το σεβομαι και το καταλαβαινω, δεν θα παρεξηγηθω, με ενοχλει ομως που δεν μου το λες απευθειας.

Εσυ χαμενη στο μικροκοσμο σου, στο αγχος σου και την υπερβολη σου, καταλαβε απλα οτι το να χρησιμοποιεις το αγχος σου και το παραπονο σαν δικαιολογια, απλα σου αφαιρει το προνομιο του να σε αντιμετωπιζουν σοβαρα. Πραξε, μην κλαιγεσαι αλλο.

Εσυ με τις διδακτικες τασεις που μπορει να εχει το σκουληκι που επιβιωνει, σε σεβομαι, θα μπορουσα να γινω σαν εσενα, αλλα δεν ειμαι, οχι. Δημιουργησες την ιδια κατασταση εν δυναμει προδοσιας για να δικαιωσεις την αδυναμια σου να διαχειριστεις αυτο που δημιουργησες. Δεν σου κραταω κακια, αλλα τον Ιουδα θα τον παιξω μεχρι το τελος, και σωστα.

Διατηρω το δικαιωμα του να εχω το δικαιωμα να εξαφανιζομαι, η να μην εξηγω τα παντα, και ζηταω πισω, και με τοκο ισως, την κατανοηση που εχω προσφερει απλοχερα. Η αδυναμια να εκπληρωθει αυτο το αιτημα, δειχνει προφανως το λαθος αυτης της τακτικης τοσα χρονια, κοινως, τζαμπα ο κοπος, τα μωρα οταν βγαλουν δοντια θα δαγκωσουν, οταν σταθουν στα ποδια τους θα σε κλωτσησουν, απλα ελπιζα, στη δυσκολη στιγμη να παρω κατι πισω.

Αρχιδια, που θα λεγε κ εκεινη.

Με κουρασατε αληθεια.

παιζει: Soliloquy (Conception)

Διαβασε τι λεει, μ'αρεσει.

Αυτα θα Της ελεγα. Γιατι? Μη ρωτας γιατι, σου εχω πει δεν μπορω τα γιατι. Υπαρχει μια ισορροπια μεταξυ μυαλου και ψυχης. Ετσι λενε. Και? Αν εχει δικιο κ σ εχω αφησει ανεξελεγκτο αυτο σημαινει...Ναι, δικιο εχεις, τωρα επαναστατεις. Πως γινεται κατι να ξεφυγει απο τη συμμετρια αυτη? Ποιος ξερει? Ποιος νικαει δηλαδη? Τι θες να τα μαθαινεις ολα τωρα? Κλεισε τα ματια, ελα, αυτοματη γραφη. Τρεχεις, δες το, τρεχεις. Πεφτω.Τρεχεις, δεν πεφτεις, εσυ οριζεις το επιπεδο. Πεφτω, δεν τρεχω, εσυ οριζεις το υψος. Γιατι, εσυ δεν θελεις να πετας? Πεφτω, καθε φορα, ομορφα πραγματα, αναμνηση, χαμος, θαρρω, ποδι που χτυπα νευρικα, νευρωτικα, παγος, παγος, κολλαει το μυαλο μου σε αυτη τη λεξη, παγος, χαμος, και παγος, χαλαρωσε, γινεσαι γραφικος, κ ομως δικιο εχεις, εχω, εχεις, ποιος εχει? ποιος εισαι απο τους δυο μας, εχεις καταλαβει? Μπορεις να με περιγραψεις? Εσυ μπορεις? Ειμαι κ εγω εδω, ξερεις πως ειμαι στον καθρεφτη, γι'αυτο με κυνηγας, αλλα δεν μπορεις να με αποδειξεις, χα, καγχαζεις παλι, γιατι ολο αυτο εσυ το προκαλεις, εγω το προκαλω, και δεν υπαρχει λογος να το κανω αυτο, πραγματικα δεν υπαρχει λογος να το κανεις αυτο, γιατι δε σταματας λοιπον, αυτο κανω, παγωνω, αλλα πρεπει να σταματησω να το καταλαβω, καταλαβε το. Καταλαβε το, δεν θα με καταλαβεις αν δε με κοιταξεις. Σωστες ερωτησεις, σωστες απαντησεις, δεν υπαρχει τιποτα απο ολα αυτα, να περναμε τον καιρο μας, ελα να μαστε τα δυο μας? αυτο το χιουμορ σου στις ακυρες στιγμες, δεν ειναι ακυρη στιγμη, αυτοματη γραφη, απλωσε τη σκεψη σου, δες τους συνειρμους, δεν μπορεις να ελεγξεις τις συνδεσεις, δεν μπορεις να σταματησεις να σκεφτεσαι, το ενα ξυπναει το αλλο, και δες το απο ψηλα τι ομορφο που ειναι, δε σταματαει ομως, δεν θα πρεπε να σταματαει, μη γελας, ακουω το γελιο σου στ αυτια μου, βλεπω το βλεμμα μου στο βλεμμα σου, μη με απορριπτεις, μη με λυπασαι, μη με αγαπας, μη με κοιτας σαν να μαι το συμπαν, δεν ειμαι, εσυ εισαι το συμπαν μου, εγω ειμαι εγω, και δεν ξερω που ανηκω, σαν τον θεο που εφυγε και μας παρατησε, πες μου αληθεια, ο Πλατωνας πως το λεγε, για τον κοσμο των ιδεων,? ο,τι βλεπουμε ειναι προβολη απο τον κοσμο των ιδεων η κατι τετοιο ετσι δεν ειναι? αρα ο,τι σκεφτομαι υπαρχει καπου σωστα? ειναι τρομαχτικο αυτο γιατι εγω ξερω τι σκεφτεσαι. Ξερω οτι ξερεις, χα, τρομαξες αληθεια? βαρυνε το βαρελι, χωρις πατο, το πηρες χαμπαρι? σηκωνεις αλλα πραγματα, "ωριμασες" σου ειπανε, αρχιδια, ξερω αν ωριμασα η οχι, δεν ωριμασα παραπανω, αλλη μια ζωη τι να μου κανει, γονατισα ομως, και αν δεν χαμογελαω εγω ολοι σας απελπιζεστε, γιατι αυτο το πραγμα να συμβαινει? ενα χαμογελο ανεξαρτητο του δικου μου δεν υπαρχει σε αυτο το συμπαν? παραληρεις, και ειναι τρεις, δεν ειναι τρεις μα δεκατρεις, του μηνα του μαρτιου, του αξιου και αχρειου, ρειου ρειου ρειου, η ωρα του δελτιου.

Σφοδρες μαχες μαινονται, καπου κατω απο το Εγω απ'το οι Αλλοι που ειναι εγω, η εκβαση των οποιων αναμενεται να ξεκαθαρισει τους επομενους μηνες.

Νοσηλευεται στην εντατικη ο Τροπος που ειχα να αντιμετωπιζω τα Πραγματα, η κατασταση του αναφερεται ως σταθερη, παρολα αυτα εκφραζονται φοβοι οτι δεν εχει διαφυγει τον κινδυνο.

Ο καιρος στα νοτια Ψυχικα προβλεπεται αστατος, με ξαφνικες καταιγιδες, συντομης διαρκειας και μεγαλης εντασης, ενω οι ανεμοι θα πνεουν ισχυροι προς ολες τις κατευθυνσεις.

Στα αθλητικα νεο ρεκορ αντοχης για την πρωταθλητρια Λογικη Διανοησια, κατερριψε το παλιο δικο της, ενω ριγη συγκινησης για τον Συναισθηματικο Κοσμο που ανακοινωσε οτι δουλευει για να επιστρεψει δυναμικα στους αγωνιστικους χωρους.

Ακολουθει η δραματικη σειρα παραγωγης Νικου Ξανθοπουλου "Σε ποιον να μιλησω", και στη συνεχεια η πολεμικη "Αm I who i think i am"(κλασσικη)

ΤV off.

Σε βλεπω και σε ακουω, ακομα νιωθω τον παλμο πισω απο τον τοιχο.

You can't take the edge off the knife, το ειπε ο Fred.

Γεια σου τωρα.

Σε ποσα παραλληλα συμπαντα μπορεις να ζησεις?

Εγω σε πολλα.

Ε, και ξερεις, μπορω να ειμαι αληθινος σε ολα.

Χωρις να ειναι και απαραιτητο αυτο.

Ωρες ωρες μονο με δυσκολευει λιγο.

Απλα κουραζομαι να τα θυμαμαι ολα.

Να μπορουσα απλα να κοιμηθω ηρεμος

Απλα να κοιμηθω.

Γιατι?

Κυνηγι ειχες πει, καλμα λες τωρα.

Ησουν εκει, το ξερω, ημουν και εκει.

Δεν εχω αναγκη εσενα, οχι την φυσικη σου παρουσια

Αυτο που συμβολιζεις εχω αναγκη να με οριζει.

Αν μονο ηξερες, δεν θα με αφηνες να σ αφησω να μ'αφηνεις.

Οποιος εχει ματια απλα, θα δει.

Χανομαι.

Ισως.

Καγχασμος

Ακουγοντας

Riverside: Schizophrenic Prayer

Κοιτας παλι τα ιδια μνημεια που εχεις στησει, τα ιδια αγαλματα που κοπιασες να βγαλεις απο την πετρα, και μετα τα αφησες να σου θυμιζουν στιγμες που ενιωθες ζωντανος.

Υπηρχε καποτε μια ασφαλεια σε ολο αυτο.

Δεν ειναι οτι δεν μπορω, απλα δεν ξερω πως πια.

Βασικα δεν ξερω το γιατι.

Μαλλον ποτε δεν το ηξερα. Και παραμενει μια κακη ερωτηση για αυτους που ειναι ¨σιγουροι για τον εαυτο τους"

Εκοψα κομματια, και το εκανα συνειδητα, δεν νομιζω οτι μετανιωνω. Απλα ειναι το κακο συναισθημα που εχει αυτος που του κοπηκε το χερι, που το νιωθει ακομα.

Αλλα δεν το εχει.

Δεν μπορεις να νικησεις τη φυση σου δηλαδη?

Πρωτη φορα παραδεχομαι αδυναμια πλεον.

Μη μου πεις οτι ειμαι ηττοπαθης, και δεν μπορεις να με ακους ετσι, ολοι κανουμε τετοιες σκεψεις οταν δεν ειμαστε μπροστα σε αλλους. Βλεπεις στα παρασκηνια που εισαι μονος, ξερνας απο το αγχος.

Μετα η το εχεις η δεν το εχεις.

Κ εγω το εχω.

Δυστυχως, προφανως.

Κοπιασα για να βγαλω την πετρα που περισσευει απο την εικονα, και τωρα δεν μπορω να βρω την ψυχη σε αυτο που εμεινε.

Δεν μπορεις να αποδωσεις γραπτως τον καγχασμο.

Δεν μπορεις.

Δεν μπορω.

Ειμαι πλασμα της φαντασιας αλλων, ολοι ειμαστε πλασματα της φαντασιας των αλλων, δεν ειναι αστειο?

Δεν μπορεις να αποδωσεις γραπτως τον τρομο στο νευρικο γελιο που σε εχει πιασει τωρα.

Μοιρασου το με οποιον μπορει να το φανταστει.

Καλα να παθεις.

Astronomy...

Clock strikes twelve and moondrops burst

Out at you from their hiding place
Like acid and oil on a madman's face
His reason tends to fly away
Like lesser birds on the four winds
Like silver scrapes in May
And now the sand's become a crust
Most of you have gone away

Come Susie dear, let's take a walk
Just out there upon the beach
I know you'll soon be married
And you'll want to know where winds come from
Well it's never said at all
On the map that Carrie reads
Behind the clock back there you know
At the Four Winds Bar

Hey! Hey! Hey! Hey!

Four winds at the Four Winds Bar
Two doors locked and windows barred
One door to let to take you in
The other one just mirrors it

Hey! Hey! Hey! Hey!

Hellish glare and inference
The other one's a duplicate
The Queenly flux, eternal light
Or the light that never warms
Yes the light that never, never warms
Or the light that never
Never warms
Never warms
Never warms

The clock strikes twelve and moondrops burst
Out at you from their hiding place
Miss Carrie nurse and Susie dear
Would find themselves at Four Winds Bar

It's the nexus of the crisis
And the origin of storms
Just the place to hopelessly
Encounter time and then came me

Hey! Hey! Hey! Hey!

Call me Desdinova
Eternal light
These gravely digs of mine
Will surely prove a sight
And don't forget my dog
Fixed and consequent

Astronomy...a star