Κατι απο flashback λιγο πριν φυγω...

...σε σκοτεινους τοπους κατατρεγμου και φοβου, οπου ψεμα και αληθεια χανουν το νοημα τους για να γινουν δηλωση σε αμνημονες που μενει να στοιχειωνει μονο τον εαυτο μου, καπου κατω απο το Φαινομαι, εκει οπου η Αμφιβολια και η Αγωνια για την υπαρξη, τη δικη μου και τη δικη τους, γινεται βαριδι που με σερνει πιο βαθια σε μια αβυσσο, Πηγαδι με σκοτεινα αγαλματα κρεμασμενα στα τοιχωματα, αγαλματα με τη μορφη μου, τις μορφες μου, τα απειρα προσωπεια της ζωης μου, Πηγαδι οπου πεφτω ουρλιαζοντας και ακουγοντας την ηχω των κραυγων μου – τη φωνη των Στοιχειων και των Δαιμονων μου, κι αυτά να πετανε γυρω μου σε ενα τρελλο Χορο και να με ακολουθουν στην Πτωση μου στον Καθρεφτη που καθρεφτιζεται στον αλλον Καθρεφτη ως το Απειρο της αναμνησης, ναι, τωρα θυμαμαι, και ξεχναω οτι πεφτω, θυμαμαι πως πεταω, ελαφρος σαν το φως που χρωματιζει τα ασημενια νερα τα λουσμενα απο το σεληνιακο προσωπο σου ψηλα στον ουρανο, γυρω Σιωπη και σιωπη και Σιωπες και –Σιωπη!! κατι ειναι εδω...δεν ειμαστε μονοι, Εκεινο, ερχεται, χαμογελαει, στεκεται και με κοιταει, καταλαβαινει, παντα καταλαβαινει, πεφτει πανω μου, με κοβει, με χαρακωνει, με σηκωνει ψηλα, πιο κοντα σου; πανω απο την Ασημενια Λιμνη βλεπω τον Εαυτο μου μεσα απο το σεληνιακο χαμογελο σου, σταγονες αιμα σταλαζουν, αηχα, αχρονα, για να γινει κοκκινο το νερο, να επιστρεψει ο Φοβος… Ο Φοβος επιστρεφει, το Φεγγαρι χανεται,αχτιδες Σκοταδι και σταγονες Αιμα, και εγω παλι στο κενο να πεφτω, μεσα στη Λιμνη, καθρεφτης της Ψυχης μου που γινεται κομματια αχτιδες φεγγαριου ματωμενες και εγω να βυθιζομαι σαν πετρα, αγκαλια με Εκεινο, το μικρο κοριτσακι που το λενε Μοναξια, με καρφωμενα τα νυχια του στο λαιμο μου και τη φωνη της στ’αυτια μου να θρυμματιζει τη θεληση μου, γελαω, βυθιζομαι ως το αντιδιαμετρικο της Σεληνης, το αστρο το ντυμενο με τα 6 νεκρα ροδοπεταλα, το Μαυρο Αστερι, υγρη σφαιρα απο Μισος, απο Πονο, απο Εγωισμο, κλεινω τα ματια μου και ανοιγω τα χερια καθως με παιρνει μεσα του, δεν βλεπω, δεν ακουω, πνιγομαι, πεθαινω και πεθαινω ξανα, ανοιγω τα ματια, τα ιδια ματια αλλα ειμαι Αλλος και παντα ο ιδιος με αλλου τα ματια, γυρω Φως, Σκοτεινο Φως και Φωτεινο Σκοταδι, σε μια ατελειωτη σπειρα στροβιλιζομαι γυρω απο τον εαυτο μου, με τραβαει ενα σκοτεινο τουνελ, ο Χρονος τρεχει, τα Παντα τρεχουν, και στην ακρη του Εκει κατι που λαμπει, ενα κομματι του ραγισμενου καθρεφτη Εκει, στο Σκοτεινο δωματιο στην ακρη του Ονειρου, Εκει, τα ματια του, τα ματια μου, Εδω, Εγω σπασμενος...
Ο,τι σαλευει στο σκοταδι το ακουω, Χιμαιρα της οποιας κομματι ειμαι κι ολοκληρο μαζι, στο τερμα μονος με το Κτηνος που ξυπνα, κοιταζω τα ποδια μου, νιωθω το δερμα μου σκληρο, νιωθω τα φτερα μου και τις δυο καρδιες μου να χτυπουν με ενα χτυπο, τα ματια μου μαυρα, η ανασα μου φωτια, μαγεμενος απο ολα εκεινα που δεν φαινονται, ξεσπαω...
Οι Δαιμονες τρομαξαν, τα αγαλματα επαψαν το τραγουδι τους, τα Στοιχεια σκορπισαν, μονο η Κραυγη μου ακουγεται, να σε φωναζει κι ας μην ειναι η Φωνη μου, μην απαντησεις σε ικετευω, δεν ξερεις και δεν φοβασαι, η Καταρα θα σε φτασει κι εσενα...
Δειξε μου το δρομο για το Φως, γινε το Φως γιατι ειμαι το Σκοταδι και σε εχω αναγκη πιο πολυ απο ποτε... Μην φωναζεις ομως, ο Δρακος ξυπνησε...

Ξυπνησα.

Και ερχομαι για την ψυχη σου.