Pedestrianity pt.1

Υπαρχουν συναισθηματα που δεν ειναι αρκετα λογοτεχνικα για να περιγραψεις, δεν αξιζουν, η αξιζουν υπερβολικα, ειναι τα ενστικτα, η ο ηχος που ακους οταν ξυπνας το πρωι, οχι στα αυτια σου, η μουσικη, η μουσικη ειναι κατι που δεν μπορεις να περιγραψεις, η ζηλεια ειναι κατι που δεν μπορεις να περιγραψεις, και η ζηλεια για κατι που δεν σε ενδιαφερει πραγματικα, ο εγωισμος, η οι στιγμες που δεν σκεφτεσαι, υπαρχουν, ναι, η πλειοψηφια των στιγμων ειναι πραξεις που στερουνται της σκεψης, τα κανεις, απλα, επειδη, απλα, μπορεις. Τις στιγμες που ο κοσμος απεχει, η εσυ απεχεις απο τον κοσμο, αυτο το διφορουμενο σχημα με πιεζει αφορητα, δεν μπορω να το περιγραψω, δεν εχω τυψεις για εκεινες τις στιγμες, αντιθετα εχω τυψεις για τις στιγμες που σκεφτηκα, συνηθως μενω να σκεφτομαι. Οι ανθρωποι γυρω μου μοιαζουν να πιστευουν οτι ειναι απολυτα ενσυνειδητοι καθε στιγμη, αυτο μοιαζει κριτηριο ωριμοτητας, δεν εισαι πλεον παιδι, ω τι κριμα, δεν ειμαι πραγματικα, γερος ειμαι, και στηνω το θεατρακι μου, και παιζω το δικο σας, δεν εισαι αστειο? Παιζω τους ρολους που μου επιβαλλει ο θιασος που εχω επιβαλλει στον εαυτο μου, ειναι αστειο, πως ακομα και εκει εχω τον ελεγχο, δεν μπορω να σκεφτομαι οτι σκεφτομαι τα παντα.
Με κουραζει η συνεχης ελευθερια που επιβαλλω στον εαυτο μου, ειναι περα απο καθε επιπεδο που μπορεις να κατανοησεις, δεν προκειται να με κατανοησεις, το μονο σιγουρο, κ ας σου εχω πει τα παντα, ανοιχτα καθαρα και ξαστερα, δεν μπορεις να με καταλαβεις, εισαι τα λογια μου, εισαι η εικονα μου, εισαι εγω.
Εφερες στη ζωη τα φαντασματα σου, και πηραν σαρκα και οστα.
Ενας κανονας.
Ο κοσμος γυρω μου,-ειναι πολυ πεζος για μενα-η εγω,-ειμαι πολυ πεζος για μενα-.