........

ενω παιζει το "phantom of the opera" 

(απο το ομωνυμο soundtrack)

Το δυσκολο ηταν παντα η ειλικρινεια. Ολοι θελουν να ακουσουν αυτο που περιμενουν, ολοι περιμενουν αυτο που δεν ηταν, η που δεν ειχαν. 

Τι δουλεια εχεις εσυ με αυτα? 

Σκεφτομαι τη συνειδητη αυτουποβαθμιση σε κατι μισητο, μονο ετσι σταματουν να εχουν απαιτησεις εκεινοι.

Τελμα. Με τρομαζει η ακινησια, το πιο δυσκολο ειναι να ξεφυγεις απο τα δεδομενα σου. Κ αλλοι το χουν κανει, μηπως εσυ δεν το εχεις? 

Εχω κ εγω τις αναγκες μου.

Μια αγκαλια.

Αληθεια.

Αγαπη?

Καποιον αξιο να αγαπω. 

Παραμενω μαλλον αξιος εγωιστης, κ εκεινοι παραμενουν αξιοι συνηγοροι του κυνισμου μου. Η μαχη ειναι οριακη και χανουμε Αποκληρε. 

Ουτε εσυ εισαι καταφυγιο πια. Ειμαι καθρεφτης, κανεις δεν το εχει καταλαβει αυτο, δωσε μου φως και θα σε θαμπωσω, δωσε μου σκοταδι και θα σε καταπιω. Κ τωρα ειμαι ο χειροτερος των ανθρωπων, κλεισμενος σε φερετρο με καθρεφτες.

Κ ειναι σκληρο να σε πνιγει ο εαυτος σου.