Β00Ι

Να αγαπας.
Γυναικεια φωνη σε φοντο μπλε ιριδιζον, εμμονες οι ατελειωτες, ωρες, περνανε ετσι απλα χωρις νοημα, ατερμονα ειναι η λεξη μαλλον, ωραια λεξη, και η σκεψη πουθενα δε βγαζει.
Θελει θυμιαμα να φυγουν οι δαιμονες, κ πανε τοσες ζωες που φευγεις εσυ, κ αναρωτιεσαι, μηπως εσυ εισαι.
Ο Δαιμονας.
Ενας δρακος ειναι παντου, αυρα ουρανιου τοξου, ακαταληπτη στα ματια τα οργανικα, machine και μου θυμιζει μαχη, anima και μου θυμιζει ζωο, και στη μαχη λογικου και αλογου χανεις παντα ορθογραφια, ειτε ειναι εγω ειτε ειναι γυρω μου.
Και το μονο που ηθελα ειναι να με καρφωσω στην καρδια.
Και δεν θελω λογικη, ευχολογια ανευ νοηματος, ανομηματος μονο συνεχεια, μη μοναν οψιν, και υπ'οψιν κρατα οτι ποτε δεν θα γευτεις την πλατη σου, ο ιδιος σου ο εαυτος ειναι περα απο τις αισθησεις σου.
Μονο μαντευεις και μιλας ακαταληπτα. Μη μιλας καθολου.
Η απλα πες τα ολα, η πες τα ολα, απλα.
Οι φιλοι ειναι ανθρωποι, οι ανθρωποι δεν ειναι φιλοι, κ τα ματια του καθενος δεν βλεπουν τα ιδια χρωματα.
Κ ετσι φευγουν, και εσυ πλεον, δεν κρατας κανεναν, τοσες ζωες προσπαθεις, κ ολοκληρος παλευεις να εισαι.
Κ ομως ενα κομματι παντα λειπει.
Ο κοσμος ειναι απλος, και τιποτα δεν υπαρχει που αλλος να μην το εχει πει.
Δρακοι πλεγμενοι να καθονται ηρεμα αγκαλια, χωρις να καινε ο ενας τον αλλον.
Παροτι μπορουν.
Κουραστηκα.
Δεν μπορω να θυμαμαι ολους εκεινους που ειμαι για ολους εκεινους που θελουν να ειμαι. Κ αυτο που ειμαι? Κ εσυ θα το θελες αλλιως.
Κ εγω.
Κ αν δεν μπορεις να προσδιορισεις ποσες ευτυχιες υπαρχουν, κοιτα απλα γυρω σου, δεν ειναι χειροτεροι εκεινοι. Εσυ εισαι ο προβληματικος. Ειπες.
Κ ομως σε ελεγχω εγω, γιατι εγω εισαι, κ εσυ κ εσυ κ εσυ.
Ειμαι πολυ γερος για αυτα, κ νιωθω οτι φτανω στο τερμα.
Χειμωνες και καλοκαρια, αυτο μου εμεινε, οταν χασεις κατι το εκτιμας, αυτο ειναι αληθεια.
Απο τη μια. Απο την αλλη λατρευω τα κλισε, ειναι προβλεψιμα. Χωρις εκπληξεις.
Για αυτο και τα κοροιδευω.

Δεν ειμαι πουθενα, ειμαι παντου, και μιλω γλωσσα αλλη.