Α ρε Madeleine τα ειπες ολα παλι...

I'll look around
Until I've found someone
Who laughs like you
I know somewhere
Spring must fill the air
With sweetness just as rare
As the flower
That you gave me to wear
I look around
And when I've found someone
Who laughs like you
I'll know this love
I'm dreaming of
Won't be the old love
I always knew
I know somewhere
Love must fill the air
With sweetness just as rare
As the flower
That you gave me to wear
I look around
And when I've found someone
Who laughs like you
I'll know this love I'm dreaming of
Won't be the old love
I always knew

Κατι απο flashback λιγο πριν φυγω...

...σε σκοτεινους τοπους κατατρεγμου και φοβου, οπου ψεμα και αληθεια χανουν το νοημα τους για να γινουν δηλωση σε αμνημονες που μενει να στοιχειωνει μονο τον εαυτο μου, καπου κατω απο το Φαινομαι, εκει οπου η Αμφιβολια και η Αγωνια για την υπαρξη, τη δικη μου και τη δικη τους, γινεται βαριδι που με σερνει πιο βαθια σε μια αβυσσο, Πηγαδι με σκοτεινα αγαλματα κρεμασμενα στα τοιχωματα, αγαλματα με τη μορφη μου, τις μορφες μου, τα απειρα προσωπεια της ζωης μου, Πηγαδι οπου πεφτω ουρλιαζοντας και ακουγοντας την ηχω των κραυγων μου – τη φωνη των Στοιχειων και των Δαιμονων μου, κι αυτά να πετανε γυρω μου σε ενα τρελλο Χορο και να με ακολουθουν στην Πτωση μου στον Καθρεφτη που καθρεφτιζεται στον αλλον Καθρεφτη ως το Απειρο της αναμνησης, ναι, τωρα θυμαμαι, και ξεχναω οτι πεφτω, θυμαμαι πως πεταω, ελαφρος σαν το φως που χρωματιζει τα ασημενια νερα τα λουσμενα απο το σεληνιακο προσωπο σου ψηλα στον ουρανο, γυρω Σιωπη και σιωπη και Σιωπες και –Σιωπη!! κατι ειναι εδω...δεν ειμαστε μονοι, Εκεινο, ερχεται, χαμογελαει, στεκεται και με κοιταει, καταλαβαινει, παντα καταλαβαινει, πεφτει πανω μου, με κοβει, με χαρακωνει, με σηκωνει ψηλα, πιο κοντα σου; πανω απο την Ασημενια Λιμνη βλεπω τον Εαυτο μου μεσα απο το σεληνιακο χαμογελο σου, σταγονες αιμα σταλαζουν, αηχα, αχρονα, για να γινει κοκκινο το νερο, να επιστρεψει ο Φοβος… Ο Φοβος επιστρεφει, το Φεγγαρι χανεται,αχτιδες Σκοταδι και σταγονες Αιμα, και εγω παλι στο κενο να πεφτω, μεσα στη Λιμνη, καθρεφτης της Ψυχης μου που γινεται κομματια αχτιδες φεγγαριου ματωμενες και εγω να βυθιζομαι σαν πετρα, αγκαλια με Εκεινο, το μικρο κοριτσακι που το λενε Μοναξια, με καρφωμενα τα νυχια του στο λαιμο μου και τη φωνη της στ’αυτια μου να θρυμματιζει τη θεληση μου, γελαω, βυθιζομαι ως το αντιδιαμετρικο της Σεληνης, το αστρο το ντυμενο με τα 6 νεκρα ροδοπεταλα, το Μαυρο Αστερι, υγρη σφαιρα απο Μισος, απο Πονο, απο Εγωισμο, κλεινω τα ματια μου και ανοιγω τα χερια καθως με παιρνει μεσα του, δεν βλεπω, δεν ακουω, πνιγομαι, πεθαινω και πεθαινω ξανα, ανοιγω τα ματια, τα ιδια ματια αλλα ειμαι Αλλος και παντα ο ιδιος με αλλου τα ματια, γυρω Φως, Σκοτεινο Φως και Φωτεινο Σκοταδι, σε μια ατελειωτη σπειρα στροβιλιζομαι γυρω απο τον εαυτο μου, με τραβαει ενα σκοτεινο τουνελ, ο Χρονος τρεχει, τα Παντα τρεχουν, και στην ακρη του Εκει κατι που λαμπει, ενα κομματι του ραγισμενου καθρεφτη Εκει, στο Σκοτεινο δωματιο στην ακρη του Ονειρου, Εκει, τα ματια του, τα ματια μου, Εδω, Εγω σπασμενος...
Ο,τι σαλευει στο σκοταδι το ακουω, Χιμαιρα της οποιας κομματι ειμαι κι ολοκληρο μαζι, στο τερμα μονος με το Κτηνος που ξυπνα, κοιταζω τα ποδια μου, νιωθω το δερμα μου σκληρο, νιωθω τα φτερα μου και τις δυο καρδιες μου να χτυπουν με ενα χτυπο, τα ματια μου μαυρα, η ανασα μου φωτια, μαγεμενος απο ολα εκεινα που δεν φαινονται, ξεσπαω...
Οι Δαιμονες τρομαξαν, τα αγαλματα επαψαν το τραγουδι τους, τα Στοιχεια σκορπισαν, μονο η Κραυγη μου ακουγεται, να σε φωναζει κι ας μην ειναι η Φωνη μου, μην απαντησεις σε ικετευω, δεν ξερεις και δεν φοβασαι, η Καταρα θα σε φτασει κι εσενα...
Δειξε μου το δρομο για το Φως, γινε το Φως γιατι ειμαι το Σκοταδι και σε εχω αναγκη πιο πολυ απο ποτε... Μην φωναζεις ομως, ο Δρακος ξυπνησε...

Ξυπνησα.

Και ερχομαι για την ψυχη σου.

Semper Occultus

Ματια ανοιχτα. Σωμα ακινητο. Χερια μουδιασμενα, ποδια μουδιασμενα. Καρδια σε εκσταση, μυαλο σε δινη.

Ποναω και ονειρευομαι.

Ονειρευομαι και ποναω.

Γραφω λιγο πριν το τελος και βλεπω ξανα την αρχη των πραγματων, με άλλο ματι αυτή τη φορα, για πρωτη φορα, παρολο που εχω περασει πολλες φορες από δω.

Δεν αρκουν τα ματια για να δεις.

Κλεινω τα ματια. Θυμαμαι.

Παντα το ιδιο. Εγω. Κάθε μερα Εγω, παλι από την αρχη, ποτε ως το τελος. Παραλληλα συμπαντα, ανθρωποι Απειροι, απειρος και εγω, απειρα τα ματια τους, απειρα τα ειδωλα του εαυτου μου τα καθετα κομμενα, τα τελεια διαχωρισμενα, όλα αληθινα και όλα ψευτικα.
Όλα ζωντανα μεχρι εκεινη την Ωρα.

Παντα το ιδιο. Εγω. Κάθε μερα Εγω, παλι από την αρχη, ποτε ως το τελος. Επιθυμιες δαιμονων, καρδια Αγγελων, μυαλο Δουλου, ψυχη Θεου, σωμα Ανθρωπου. Ανισορροπα τα μερη, ασυμμετρο το συνολο, σκεβρωμενο το μαχαιρι Σου Κυριε, εκοψε οριζοντια, ατσαλα, το Σχημα μου.
Δεν ντρεπομαι μεχρι εκεινη την Ωρα.

Παντα το ιδιο. Εγω. Κάθε μερα Εγω, παλι από την αρχη, ποτε ως το τελος. Ματια μαυρα που θα θελαν να είναι πρασινα, που κοιτανε με παρασταση Δυναμης, για Δυναμη και στο βαθος τρεμουν δυνατα και ασταματητα, ψαχνουν Αγκαλια, δυο υγρα χειλη και δυο καρδιες να χτυπανε με τον ιδιο ρυθμο, για παντα.
Δεν πιστευω μεχρι εκεινη την Ωρα.

Παντα το ιδιο. Εγω. Κάθε μερα εγω, παλι από την αρχη, ποτε ως το τελος. Ιδανικα υψηλα από ανθρωπους Χαμηλους, νεκρα πλασματα και αξιες σαπιες από σελιδες βιβλιων που ουτε καν διαβασαν, βιαστικες ματιες στις αδειες μερες που τελειωνουν στο μπανιο με μια πενταλεπτη συνηθεια που προσπαθει να θυμισει ηδονη.
Δεν νιωθω μεχρι εκεινη την Ωρα.

Ανοιγω ξανα τα ματια. Όπως εκεινη την Ωρα.

Σωμα ακινητο. Χερια μουδιασμενα, ποδια μουδιασμενα. Καρδια σε εκσταση, μυαλο σε δινη.

Και θυμαμαι ξανα.
Θυμαμαι τη ζωη όπως την ηθελα.
Θυμαμαι τη ζωη όπως την ονειρευτηκα, ονειρευομαι τη ζωη όπως τη θυμαμαι από άλλες ζωες που ξεχασα, ονειρο γλυκο, μια πορτα που ανοιγει για να περασω και να σηκωθω ψηλα, από εκει που επεσα μαζι Του
Κοιταω ψηλα.

Ποναω και ονειρευομαι.

Ονειρευομαι και ποναω.

Ποναω και ζω.

Ζω.


Σκεφτομαι τωρα, λιγο πριν το τελος, ότι ολες μου τις μερες τις εζησα περιμενοντας αυτή τη στιγμη μεσα στη νυχτα.

Εθισμενος στο ονειρο, μαλλον αυτό ειμαι.