Ακουγοντας
Riverside: Schizophrenic Prayer
Κοιτας παλι τα ιδια μνημεια που εχεις στησει, τα ιδια αγαλματα που κοπιασες να βγαλεις απο την πετρα, και μετα τα αφησες να σου θυμιζουν στιγμες που ενιωθες ζωντανος.
Υπηρχε καποτε μια ασφαλεια σε ολο αυτο.
Δεν ειναι οτι δεν μπορω, απλα δεν ξερω πως πια.
Βασικα δεν ξερω το γιατι.
Μαλλον ποτε δεν το ηξερα. Και παραμενει μια κακη ερωτηση για αυτους που ειναι ¨σιγουροι για τον εαυτο τους"
Εκοψα κομματια, και το εκανα συνειδητα, δεν νομιζω οτι μετανιωνω. Απλα ειναι το κακο συναισθημα που εχει αυτος που του κοπηκε το χερι, που το νιωθει ακομα.
Αλλα δεν το εχει.
Δεν μπορεις να νικησεις τη φυση σου δηλαδη?
Πρωτη φορα παραδεχομαι αδυναμια πλεον.
Μη μου πεις οτι ειμαι ηττοπαθης, και δεν μπορεις να με ακους ετσι, ολοι κανουμε τετοιες σκεψεις οταν δεν ειμαστε μπροστα σε αλλους. Βλεπεις στα παρασκηνια που εισαι μονος, ξερνας απο το αγχος.
Μετα η το εχεις η δεν το εχεις.
Κ εγω το εχω.
Δυστυχως, προφανως.
Κοπιασα για να βγαλω την πετρα που περισσευει απο την εικονα, και τωρα δεν μπορω να βρω την ψυχη σε αυτο που εμεινε.
Δεν μπορεις να αποδωσεις γραπτως τον καγχασμο.
Δεν μπορεις.
Δεν μπορω.
Ειμαι πλασμα της φαντασιας αλλων, ολοι ειμαστε πλασματα της φαντασιας των αλλων, δεν ειναι αστειο?
Δεν μπορεις να αποδωσεις γραπτως τον τρομο στο νευρικο γελιο που σε εχει πιασει τωρα.
Μοιρασου το με οποιον μπορει να το φανταστει.
Καλα να παθεις.
