Και τι ο ερωτας ειναι,αναρωτιεμαι ακομα..Η προσμονη μην ειναι, η αγρυπνια, η μηπως το ονειρο με το προσωπο της αγαπημενης..? Μην ειναι η διψα να ειναι δικη σου και μονο δικη σου, η ο φοβος να εισαι δικος της, μονο δικος της? Μην ειναι το χαμογελο στη σκεψη της, η το στομαχι που γυριζει σε ναυτικο κομπο στη σκεψη της μη σκεψης της..? Μην ειναι αυτο που πληγωνει οταν απαιτεις, η ο θορυβος στο μυαλο οταν δε ζητας παρα μονο να σε πληγωνει, η μηπως η αγωνια να μη δοθει αλλου με τη θεληση της? Μην ειναι το να θες να βγαλεις το δερμα σου για να σβησεις τα παντα απο πανω σου και να μεινεις tabula rasa για να γραψει εκεινη, η το αιμα που τρεχει καθε φορα που σε χαραζει, η μηπως ειναι να τρεμεις τ αστερια που την κανουν δικη τους, την ιδια στιγμη που νιωθεις την ψυχη της να τρεμει για σενα..? Μην ειναι η διαδρομη στο χαρτη του απειρου που ολα ειναι ευτυχια αρκει να εχουν κατι απο κεινη, κ ολα ειναι ευτυχια επειδη εχουν κατι απο κεινη, μην ειναι αυτο που βλεπεις παντου και της μοιαζει, μην ειναι οι αισθησεις που οξυνονται οταν την εχεις αγκαλια, και ο σφυγμος της οριζει το κορμι σου..? Μην ειναι πολυ λιγα ολα αυτα για να την κλεισουν σε λεξεις, και μην ειναι οι λεξεις λιγες για να την περιγραψουν?
Δεν ξερω, δεν με νοιαζει, δεν μπορω να την τελειωσω αυτη τη σκεψη, πρεπει να βγω απο εκεινη.
Και δεν το θελω...
