Κατω απο τους ηχους του πιανου, μεσα στον καπνο που γεμιζε ασφυκτικα το μικρο υπογειο, με το φως απο το κερι να φωτιζει το ποτηρι που στεκοταν λιγα εκατοστα πιο περα πανω στο ξυλινο τραπεζι, εμοιαζαν αληθεια αυτες οι στιγμες με ονειρο. Κοιταξε γυρω του, στα διπλανα τραπεζια ανθρωποι, μονοι, κοιταζαν με μισοκλειστα ματια την ομορφη κοπελα που τραγουδουσε στο φως του μοναδικου προβολεα που εφεγγε καπου πισω απο τα τραπεζια, καπου ψηλα… Φορουσε ενα λευκο φορεμα, οι ωμοι της ηταν γυμνοι, το δερμα ειχε μια μελαχρινη αποχρωση, ταιριαζε παρα πολυ με τα μαλλια της, καστανα, χωρις να ειναι πολυ σκουρα, η πολυ ανοιχτα, ηταν μυστηρια καστανα, και επεφταν πανω στους ωμους της, ιδανικα θα ελεγε κανεις. Ακουμπωντας πανω στο πιανο εμοιαζε να ειναι καπου μακρια, από ολους και από κει που θα ηθελε… Του θυμισε αγγελο με κομμενα φτερα… Αγγελο που αναπολουσε ενα κοσμο πιο ομορφο, με αυτο εμοιαζε. Τραγουδαγε με μια φωνη βαθια, ερωτικη και συγχρονως παιδικη, μα γιατι του φαινοταν παιδικη;
Αναλογιστηκε ξανα το γιατι βρισκοταν εδω, μπροστα σε εναν ξεπεσμενο αγγελο που τον φωτιζε ενας προβολεας που δεν φαινοταν, που τραγουδαγε με ματια κλειστα, τραγουδαγε μονη σε μονους ανθρωπους, οι οποιοι ηταν ισως οι μονοι που θα μπορουσαν να την κανουν να νιωσει λιγοτερο μονη, γιατι το να συνειδητοποιεις οτι δεν εισαι ο μονος που νιωθει μονος σε κανει λιγοτερο μονο… Ορεξη για λογοπαιγνια που την ειχε… Δεν ενιωθε λιγοτερο μονος, κι αυτο οφειλοταν σε εναν αλλον αγγελο που τον ειχε φωτισει ενας αλλος αγνωστος προβολεας… Παντα ετσι ειναι τελικα, μια σκηνη στην οποια παιζονται ενα σωρο εργα, χωρις ποτε να συνειδητοποιεις αν εισαι θεατης η ηθοποιος, και χωρις ποτε να το σκεφτεσαι… Και καποια στιγμη οι προβολεις πεφτουν σε ΕΚΕΙΝΗ, οποια και να ειναι εκεινη, και νιωθεις οτι ειναι η μια, και τραγουδαει μια μελωδια που δεν εχεις ξανακουσει και που δεν θα ξανακουσεις… Λευκο φορεμα, αερινα καστανα μαλλια, μελαχρινο δερμα και το μονο που δεν εχεις δει ειναι τα ματια της, το μονο που ακουσες ειναι το τραγουδι της…
